Νέος και αφελής πριν 30 χρόνια, έβλεπα το φιλοχουντικό κόμμα Ε.Π.ΕΝ. να παίρνει τα μικρά του ποσοστά και πίστευα ότι η ΝΔ με τον τρόπο αυτό εξαγνιζόταν από τα ακροδεξιά στοιχεία. Αμ δε! -με προσγείωσε κάποιος ωριμότερος.
Σήμερα στα αλήθεια πιστεύουμε ότι το κόμμα-τρολ της Λαϊκής Ενότητας θα πάρει όλους τους βαθιά αριστερούς και αντιμνημονιακούς, αφήνοντας στο Σύριζα του Τσίπρα τους φιλοευρωπαίους, κατά βάθος σοσιαλδημοκράτες;
Η φίλη @KorresMary, γράφοντας ότι ο Λαφαζάνης έχει αφήσει επίτηδες ανθρώπους του σε εκλόγιμες θέσεις του τωρινού Σύριζα, ώστε την κατάλληλη στιγμή να αποστατήσουν, μου έβαλε ιδέες.
Και ναι μεν το Λαφαζάνη δεν τον έχω ικανό για τέτοια πολύπλοκη σκέψη, πολλώ δε μάλλον για να οργανώσει εισβολή στο νομισματοκοπείο όπως κατηγορήθηκε, ωστόσο στον προβληματισμό μου προστέθηκε και η νέα δήλωση Βούτση.
Ο ογκόλιθος αυτός της Αριστεράς είπε ότι δεν αποκλείει συμπόρευση του Σύριζα με τη Λαϊκή Ενότητα. Και, μεταξύ μας, πόσο αγεφύρωτες μπορεί να είναι οι διαφορές; Πόσο "λαφαζανικές" μπορεί στ' αλήθεια να χαρακτηρίσει κανείς απόψεις που εκφράζονταν από το σύνολο του Σύριζα, μέχρι τη στιγμή που ο Τσίπρας αποφάσισε -υπό το βάρος της πραγματικότητας- να ερμηνεύσει το 61% του ΟΧΙ ως εντολή παραμονής (!!!) στην ευρωζώνη;
Πόσο περιθωριακή ήταν εντός Σύριζα η άποψη που άκουσα, ότι η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου αποτελεί τη δεύτερη φορά Αριστερά, με πρώτη ιστορικά την κυβέρνηση του βουνού; Εν αγνοία της ηγετικής ομάδας άραγε γίνονταν τα κονέ με το Guardian, που έγραφε πέρυσι το χειμώνα αυτά τα απίστευτα για τα Δεκεμβριανά; Μόνο ο Λαφαζάνης (κατά τον Κουτσούμπα) μπέρδεψε τη Μόσχα του Πούτιν με το Κρεμλίνο του υπαρκτού σοσιαλισμού;
Μάλλον ισχύει εδώ αυτό που γράφτηκε για καλό-κακό Σύριζα (όπως good vs. bad bank) και για τους δύο μαρξιστικούς πόλους. Η αντιευρωπαϊκή-αντιμνημονιακή μερίδα στο Σύριζα δεν έχει εξατμιστεί. Ο Τσίπρας ελπίζει όμως ότι το ειδικό της βάρος θα είναι μικρότερο, ειδικά αν η συρρίκνωση λόγω Λα.Ε. εξισορροπηθεί (μερικώς) από τη συμπίεση της κεντροαριστεράς. Ή μάλλον - πέρα από σύνθετες αριθμητικές πράξεις - αν έρθει πρώτος, έστω και με πεσμένο ποσοστό.
Κι αυτό γιατί μια νίκη, έστω και χωρίς αυτοδυναμία, δηλαδή μια δεύτερη ευκαιρία για τον αντικειμενικά πιο βλαβερό πρωθυπουργό από το '74, σημαίνει αν μη τι άλλο την παγίωσή του ως κυρίαρχη δύναμη στο αριστερό μισό του πολιτικού φάσματος. Αυτή η παγίωση είναι ευκολάκι - θα επιτευχθεί ακόμη και με ήττα Σύριζα και με ποσοστό κάτω του 30%, που πάλι θα είναι πολύ ψηλότερο από τα μονοψήφια που θα έχουν (κατά πάσα βεβαιότητα) Ποτάμι και Πασόκ.
Η ελληνική κοινωνία λοιπόν με αξιοθαύμαστη ακρίβεια θα πετύχει την αναλογία του ενός τρίτου που θα ταιριάζει στην ψυχή της. Αυτοί που θεωρούν ιδανική την Ελλάδα του πράσινου ήλιου, που 4 χρόνια πριν είχαν μετρηθεί (δημοσκοπικά) στο 33%, θα μείνουν πιστοί στον ηγέτη που πάνω του δεν πήγαν χαμένα τα μαθήματα μίμησης του Ανδρέα Παπανδρέου. Όσα γκρουπούσκουλα κι αν προσθέσουμε εκεί, η Ελλάδα αυτή δεν είναι πλειοψηφική. Ούτε η άλλη (η συνεπέστερα φιλοευρωπαϊκή) είναι βέβαια - η ναζιστική σφήνα, που μάλλον θα βγει ενισχυμένη (τόσο λόγω κωλοτούμπας Συριζανέλ όσο και λόγω της όξυνσης του προσφυγικού/μεταναστευτικού), παραμένει βασικό στοιχείο ανωμαλίας του πολιτικού φάσματος, κι ας επιμένουν να τη χαρακτηρίζουν κάποιοι ως την "πιο ακίνδυνη" (;) ακροδεξιά της Ευρώπης.
Σήμερα στα αλήθεια πιστεύουμε ότι το κόμμα-τρολ της Λαϊκής Ενότητας θα πάρει όλους τους βαθιά αριστερούς και αντιμνημονιακούς, αφήνοντας στο Σύριζα του Τσίπρα τους φιλοευρωπαίους, κατά βάθος σοσιαλδημοκράτες;
Η φίλη @KorresMary, γράφοντας ότι ο Λαφαζάνης έχει αφήσει επίτηδες ανθρώπους του σε εκλόγιμες θέσεις του τωρινού Σύριζα, ώστε την κατάλληλη στιγμή να αποστατήσουν, μου έβαλε ιδέες.
Και ναι μεν το Λαφαζάνη δεν τον έχω ικανό για τέτοια πολύπλοκη σκέψη, πολλώ δε μάλλον για να οργανώσει εισβολή στο νομισματοκοπείο όπως κατηγορήθηκε, ωστόσο στον προβληματισμό μου προστέθηκε και η νέα δήλωση Βούτση.
Ο ογκόλιθος αυτός της Αριστεράς είπε ότι δεν αποκλείει συμπόρευση του Σύριζα με τη Λαϊκή Ενότητα. Και, μεταξύ μας, πόσο αγεφύρωτες μπορεί να είναι οι διαφορές; Πόσο "λαφαζανικές" μπορεί στ' αλήθεια να χαρακτηρίσει κανείς απόψεις που εκφράζονταν από το σύνολο του Σύριζα, μέχρι τη στιγμή που ο Τσίπρας αποφάσισε -υπό το βάρος της πραγματικότητας- να ερμηνεύσει το 61% του ΟΧΙ ως εντολή παραμονής (!!!) στην ευρωζώνη;
Πόσο περιθωριακή ήταν εντός Σύριζα η άποψη που άκουσα, ότι η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου αποτελεί τη δεύτερη φορά Αριστερά, με πρώτη ιστορικά την κυβέρνηση του βουνού; Εν αγνοία της ηγετικής ομάδας άραγε γίνονταν τα κονέ με το Guardian, που έγραφε πέρυσι το χειμώνα αυτά τα απίστευτα για τα Δεκεμβριανά; Μόνο ο Λαφαζάνης (κατά τον Κουτσούμπα) μπέρδεψε τη Μόσχα του Πούτιν με το Κρεμλίνο του υπαρκτού σοσιαλισμού;
Μάλλον ισχύει εδώ αυτό που γράφτηκε για καλό-κακό Σύριζα (όπως good vs. bad bank) και για τους δύο μαρξιστικούς πόλους. Η αντιευρωπαϊκή-αντιμνημονιακή μερίδα στο Σύριζα δεν έχει εξατμιστεί. Ο Τσίπρας ελπίζει όμως ότι το ειδικό της βάρος θα είναι μικρότερο, ειδικά αν η συρρίκνωση λόγω Λα.Ε. εξισορροπηθεί (μερικώς) από τη συμπίεση της κεντροαριστεράς. Ή μάλλον - πέρα από σύνθετες αριθμητικές πράξεις - αν έρθει πρώτος, έστω και με πεσμένο ποσοστό.
Κι αυτό γιατί μια νίκη, έστω και χωρίς αυτοδυναμία, δηλαδή μια δεύτερη ευκαιρία για τον αντικειμενικά πιο βλαβερό πρωθυπουργό από το '74, σημαίνει αν μη τι άλλο την παγίωσή του ως κυρίαρχη δύναμη στο αριστερό μισό του πολιτικού φάσματος. Αυτή η παγίωση είναι ευκολάκι - θα επιτευχθεί ακόμη και με ήττα Σύριζα και με ποσοστό κάτω του 30%, που πάλι θα είναι πολύ ψηλότερο από τα μονοψήφια που θα έχουν (κατά πάσα βεβαιότητα) Ποτάμι και Πασόκ.
Η ελληνική κοινωνία λοιπόν με αξιοθαύμαστη ακρίβεια θα πετύχει την αναλογία του ενός τρίτου που θα ταιριάζει στην ψυχή της. Αυτοί που θεωρούν ιδανική την Ελλάδα του πράσινου ήλιου, που 4 χρόνια πριν είχαν μετρηθεί (δημοσκοπικά) στο 33%, θα μείνουν πιστοί στον ηγέτη που πάνω του δεν πήγαν χαμένα τα μαθήματα μίμησης του Ανδρέα Παπανδρέου. Όσα γκρουπούσκουλα κι αν προσθέσουμε εκεί, η Ελλάδα αυτή δεν είναι πλειοψηφική. Ούτε η άλλη (η συνεπέστερα φιλοευρωπαϊκή) είναι βέβαια - η ναζιστική σφήνα, που μάλλον θα βγει ενισχυμένη (τόσο λόγω κωλοτούμπας Συριζανέλ όσο και λόγω της όξυνσης του προσφυγικού/μεταναστευτικού), παραμένει βασικό στοιχείο ανωμαλίας του πολιτικού φάσματος, κι ας επιμένουν να τη χαρακτηρίζουν κάποιοι ως την "πιο ακίνδυνη" (;) ακροδεξιά της Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου