1988 (περίπου): Ο γραφικός καθηγητής, μεταξύ πολλών άλλων, μας πληροφορεί ότι το Μετσόβιο Πολυτεχνείο είναι "το μόνο" εκπαιδευτικό ίδρυμα στον κόσμο που έχει υπόγεια βιβλιοθήκη.
24 Οκτωβρίου 1991: Η τελευταία φορά που επισκέπτομαι την περίφημη υπόγεια βιβλιοθήκη. Η ανάγνωσή μου διακόπτεται άδοξα, διότι το κτίριο εκκενώνεται, καθώς έξω (στη διασταύρωση Στουρνάρη και Πατησίων) έχουν ήδη ξεκινήσει επεισόδια. Το ίδιο βράδυ, το κτίριο με την υπόγεια βιβλιοθήκη, που δεν είναι άλλο από τη γωνιακή Πρυτανεία, παθαίνει μεγάλες ζημιές (στη στέγη και όχι μόνο) από φωτιά, στη διάρκεια των επεισοδίων. Η αποκατάσταση πήρε χρόνια για να ολοκληρωθεί. Η υπόγεια βιβλιοθήκη δεν ξέρω αν ξαναλειτούργησε εκεί. Για μένα, είχε "πεθάνει".
Τον θυμόμουν καμιά φορά το γλαφυρό καθηγητή. Ξαναβγήκε στο προσκήνιο, με αφορμή μια άλλη φωτιά. Είχε τότε αποφανθεί ότι η αιτία δεν ήταν τα φυσικά φαινόμενα, αλλά η αστοχία του υλικού. Θυμάμαι ότι από αυτόν είχα πρωτακούσει τη λέξη αστοχία με τη συγκεκριμένη έννοια, ως ελληνική απόδοση του failure. Είχε -θαρρείς- μια ψύχωση με τις αστοχίες, τις έβλεπε παντού. Ήταν 2006. Λίγους μήνες μετά, πέθανε (χωρίς εισαγωγικά) ο πατέρας μου. (Ήταν 24 Οκτωβρίου, δεκαπέντε χρόνια μετά το "θάνατο" της υπόγειας βιβλιοθήκης. Ενδιαφέρουσα σύμπτωση.)
Στη διάρκεια της κρίσης που ζούμε, συχνά αναφέρεται το ενδεχόμενο, να μεταπέσει το ελληνικό κράτος σε failed state, να αστοχήσει δηλαδή. Στο κέντρο της πρωτεύουσάς του, και ιδίως στο βορειότερο κομμάτι αυτού που περιλαμβάνει και το Πολυτεχνείο, η αστοχία έχει ήδη συμβεί. Εδώ και χρόνια, ο πεζόδρομος ανάμεσα στις ιστορικές προσόψεις του Μετσόβιου και του Μουσείου έχει καταστεί αδιάβατο στέκι ναρκομανών και εμπόρων ουσιών (βλ. φωτό).
Πρόσφατα, κάποιοι "καλλιτέχνες" έβαψαν ολόκληρη τη γωνιακή πρώην Πρυτανεία (οι Αρχές του Πολυτεχνείου όπως και το σύνολο σχεδόν των δραστηριοτήτων του βρίσκονται στις πλαγιές του Υμηττού). Θα προκαλούσε έκπληξη σε μια άλλη χώρα (εκτός από τις πραγματικά failed) το ότι το μουτζούρωμα - εργασία ωρών - έγινε ανεμπόδιστα σε δημόσιο πεζοδρόμιο, εκτός πανεπιστημιακού ασύλου. Στην Ελλάδα, όπου ΠτΔ έγινε πρόσφατα ο άνθρωπος που ως Υπουργός Εσωτερικών, όταν το κέντρο καιγόταν το 2008, υπερηφανευόταν ότι "η αστυνομία αμύνεται" (κάτι για το οποίο επαινείται από ορισμένους), δεν πρέπει να παραξενευόμαστε.
Αυτό που βρίσκω πραγματικά άστοχο (μετά συγχωρήσεως) είναι οι μεσοβέζικες αντιδράσεις, τύπου "δεν συμφωνώ αλλά ούτε καταδικάζω". Αποδόθηκαν μάλιστα (εσφαλμένα, ελπίζω) και σε σοβαρούς (όχι γραφικούς ή γλαφυρούς) ακαδημαϊκούς. Αισιοδοξώ ότι ακόμη κι εκεί ψηλά στου Ζωγράφου, οι άνθρωποι του Πολυτεχνείου νοιάζονται για τα ιστορικά του κτίρια και θα το αποδείξουν. Μας πονά όλους η κατάσταση του κέντρου - φεύγοντας μακριά του, γίναμε κατά κάποιο τρόπο όλοι συνένοχοι γι' αυτή.
24 Οκτωβρίου 1991: Η τελευταία φορά που επισκέπτομαι την περίφημη υπόγεια βιβλιοθήκη. Η ανάγνωσή μου διακόπτεται άδοξα, διότι το κτίριο εκκενώνεται, καθώς έξω (στη διασταύρωση Στουρνάρη και Πατησίων) έχουν ήδη ξεκινήσει επεισόδια. Το ίδιο βράδυ, το κτίριο με την υπόγεια βιβλιοθήκη, που δεν είναι άλλο από τη γωνιακή Πρυτανεία, παθαίνει μεγάλες ζημιές (στη στέγη και όχι μόνο) από φωτιά, στη διάρκεια των επεισοδίων. Η αποκατάσταση πήρε χρόνια για να ολοκληρωθεί. Η υπόγεια βιβλιοθήκη δεν ξέρω αν ξαναλειτούργησε εκεί. Για μένα, είχε "πεθάνει".
Τον θυμόμουν καμιά φορά το γλαφυρό καθηγητή. Ξαναβγήκε στο προσκήνιο, με αφορμή μια άλλη φωτιά. Είχε τότε αποφανθεί ότι η αιτία δεν ήταν τα φυσικά φαινόμενα, αλλά η αστοχία του υλικού. Θυμάμαι ότι από αυτόν είχα πρωτακούσει τη λέξη αστοχία με τη συγκεκριμένη έννοια, ως ελληνική απόδοση του failure. Είχε -θαρρείς- μια ψύχωση με τις αστοχίες, τις έβλεπε παντού. Ήταν 2006. Λίγους μήνες μετά, πέθανε (χωρίς εισαγωγικά) ο πατέρας μου. (Ήταν 24 Οκτωβρίου, δεκαπέντε χρόνια μετά το "θάνατο" της υπόγειας βιβλιοθήκης. Ενδιαφέρουσα σύμπτωση.)
Στη διάρκεια της κρίσης που ζούμε, συχνά αναφέρεται το ενδεχόμενο, να μεταπέσει το ελληνικό κράτος σε failed state, να αστοχήσει δηλαδή. Στο κέντρο της πρωτεύουσάς του, και ιδίως στο βορειότερο κομμάτι αυτού που περιλαμβάνει και το Πολυτεχνείο, η αστοχία έχει ήδη συμβεί. Εδώ και χρόνια, ο πεζόδρομος ανάμεσα στις ιστορικές προσόψεις του Μετσόβιου και του Μουσείου έχει καταστεί αδιάβατο στέκι ναρκομανών και εμπόρων ουσιών (βλ. φωτό).
Πρόσφατα, κάποιοι "καλλιτέχνες" έβαψαν ολόκληρη τη γωνιακή πρώην Πρυτανεία (οι Αρχές του Πολυτεχνείου όπως και το σύνολο σχεδόν των δραστηριοτήτων του βρίσκονται στις πλαγιές του Υμηττού). Θα προκαλούσε έκπληξη σε μια άλλη χώρα (εκτός από τις πραγματικά failed) το ότι το μουτζούρωμα - εργασία ωρών - έγινε ανεμπόδιστα σε δημόσιο πεζοδρόμιο, εκτός πανεπιστημιακού ασύλου. Στην Ελλάδα, όπου ΠτΔ έγινε πρόσφατα ο άνθρωπος που ως Υπουργός Εσωτερικών, όταν το κέντρο καιγόταν το 2008, υπερηφανευόταν ότι "η αστυνομία αμύνεται" (κάτι για το οποίο επαινείται από ορισμένους), δεν πρέπει να παραξενευόμαστε.
Αυτό που βρίσκω πραγματικά άστοχο (μετά συγχωρήσεως) είναι οι μεσοβέζικες αντιδράσεις, τύπου "δεν συμφωνώ αλλά ούτε καταδικάζω". Αποδόθηκαν μάλιστα (εσφαλμένα, ελπίζω) και σε σοβαρούς (όχι γραφικούς ή γλαφυρούς) ακαδημαϊκούς. Αισιοδοξώ ότι ακόμη κι εκεί ψηλά στου Ζωγράφου, οι άνθρωποι του Πολυτεχνείου νοιάζονται για τα ιστορικά του κτίρια και θα το αποδείξουν. Μας πονά όλους η κατάσταση του κέντρου - φεύγοντας μακριά του, γίναμε κατά κάποιο τρόπο όλοι συνένοχοι γι' αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου