11 Οκτ 2016

Η Ευρώπη-σάντουιτς και η μελλοντική ηγεσία των ΗΠΑ

Πολλές από τις διαφορές ανάμεσα στους υποψηφίους για την αμερικανική Προεδρία είναι περίπου κλασικές μεταξύ αριστερότερης και δεξιότερης εξωτερικής πολιτικής. Ο Τραμπ εκφράζει απομονωτισμό (με έκδηλη αντιπάθεια σε "αλλόφυλους") ενώ η Κλίντον υποστηρίζει ενεργή παρουσία των ΗΠΑ (και στάση διαπολιτισμικής ανοχής). Οι ψηφοφόροι των ΗΠΑ όπως και κάθε χώρας αποφασίζουν βάσει ποικίλων κριτηρίων και θα 'χε ενδιαφέρον να δει κανείς πόσο βαρύνει η εξωτερική πολιτική στην επιλογή του Αμερικανού πολίτη καθώς και πόσο δημοφιλής μπορεί να είναι η στάση κάθε υποψηφίου ανάμεσα στους τρίτους λαούς που υφίστανται τις συνέπειες της εκάστοτε ηγεσίας στην Ουάσιγκτον (κι ας μην έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν για την ανάδειξή της).

Το πρώτο ερώτημα συχνά βρίσκει έμμεση απάντηση αν θυμηθεί κανείς την ατάκα "the economy, stupid". Άραγε είναι αποφασισμένοι οι Αμερικανοί να σταθούν υπεράνω των οικονομικών; Το ότι η Χίλλαρυ δεν βγαίνει (ακόμη - αρχές Οκτωβρίου) με τα τσαρούχια δείχνει πως δεν θέλουν να την επιβραβεύσουν για τα ομαλά, οικονομικώς, χρόνια του Ομπάμα. Ίσως αυτό να δίνει περιθώριο σε θέματα όπως η εξωτερική πολιτική να καθορίσουν σε μεγαλύτερο βαθμό τις επιλογές. 

Η κόπωση από την παραμονή των ΗΠΑ στο διεθνές προσκήνιο, όπως κι η δυσπιστία απέναντι σε στάσεις και επιλογές του ζεύγους Κλίντον διαχρονικά, ενδέχεται να δώσουν πόντους σε έναν πολιτικό που υπόσχεται ελάφρυνση του κόστους παραμονής των αμερικανικών στρατευμάτων ανά τον κόσμο αλλά και ύφεση σε ένα συγκεκριμένο μέτωπο: αυτό μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Η μέχρι τώρα θετική στάση του Τραμπ απέναντι στον Πούτιν και αντίστροφα, μπορεί να κριθεί θετικά από όσους ανησυχούν για την αυξανόμενη αντιπαλότητα των τελευταίων ετών. Αν η προσφυγική κρίση αποδοθεί ως ένα σημείο στην αντιπαλότητα αυτή, συνεπάγεται ότι η άρση ή η μείωσή της θα εκληφθεί ως ελπίδα ελάφρυνσης των μεταναστευτικών ροών και των όσων δεινών δημιουργούν. 

Το ενδιαφέρον λοιπόν σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι κατά πόσον η μέχρι τώρα δυτική "ορθοδοξία" (που συχνά δείχνει εμπνευσμένη από το μοντέλο διαπολιτισμικής σύγκρουσης με τις διαχωριστικές γραμμές σε μέρη όπως η Βοσνία και η Ουκρανία) θα αντιδράσει θεωρώντας κατευνασμό την όποια αμερικανική προσπάθεια προσέγγισης με τη ρωσική ηγεσία - και πώς θα συμπεριφερθούν οι κυβερνήσεις αλλά πρωτίστως τα εκλογικά σώματα (υπενθύμιση: Γερμανία και Γαλλία έχουν εθνικές εκλογές μέσα στο 2017), τόσο στις μεγάλες όσο και στις μικρότερες χώρες σε μια Ευρώπη που, όλο και περισσότερο, θα μοιάζει σάντουιτς: στριμωγμένη ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη χώρα που, εκατό χρόνια μετά την αλλαγή "αυτοκρατορικής" φρουράς στη Μόσχα, θα συνεχίσει να αναζητά αυξημένο ζωτικό (με το συμπάθιο) χώρο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: