"Ας μη μιλάμε στους ξένους όλη την ώρα για τους αρχαίους ημών προγόνους. Τους ξέρουν καλύτερα από εμάς".
Συμβουλή ενός καθηγητή στο γυμνάσιο.
Πόσες και πόσες φορές δεν τον έχω θυμηθεί. Και με τα πανηγύρια ανεύρεσης του Κολοσσού της Ρόδου (υπουργός Αλεξανδρής, που μπέρδεψε ένα αγκωνάρι του λιμανιού με τη γροθιά του γίγαντα). Και με το σύνθημα μασεντόνια ιζ γκρηκ - με θλίψη εδώ για την ανεπάρκεια (της επίκλησης του Μεγαλέξανδρου) και την αδικαιολόγητη ανασφάλειά μας. Και με όλες τις άλλες εκδηλώσεις προγονοπληξίας. Που από ένα σημείο και μετά παύουν να είναι αστείες. Διότι η υπερπροβολή της Αμφίπολης όπως και οι πρόσφατες κιτς (τύπου χούντας) γιορτές για τη Σαλαμίνα, φαίνεται πως δεν είναι τίποτε άλλο από απελπισμένες προσπάθειες να αναχαιτιστεί η άνοδος των χρυσαυγιτών (πέρυσι στις ευρωεκλογές και φέτος στις δεύτερες εκλογές). Δώσε στο λαό ελληνικό κλέος να μην το μονοπωλούν "αυτοί".
Μάταιες προσπάθειες. Οι ρίζες της συμπάθειας στο ακροδεξιό/νεοναζιστικό κόμμα βρίσκονται, όχι μόνο στην κρίση και τη συγκυρία, αλλά και στην παιδεία που μετά το '85 περίπου καλλιεργήθηκε σαν αντίβαρο στο μαλλιαρό "σοσιαλισμό". Το ανάδελφον του έθνους μας υπονοεί εθνική ανωτερότητα, αίσθημα που κλονίστηκε μετά το '90 όταν αποκτήσαμε γείτονες - διότι μέχρι τότε γύρω μας βλέπαμε σύστημα και παραπέτασμα, όχι κοντινούς και (εν τέλει) συγγενείς λαούς. Η πεισματική άμυνα απέναντι στην πραγματικότητα, μπορεί να μαλάκωσε για κάποια χρόνια που νομίζαμε ότι κάναμε διείσδυση (ακούγεται και πιπεράτο αυτό!) με την οικονομική μας "δύναμη", δηλαδή τα αντληθέντα κεφάλαια από τον έλληνα μικροεπενδυτή και μετά από το φθηνό δανεισμό. Μαλάκωσε αλλά - εδώ παίζει το ρόλο της η ύφεση - με τα στριμώγματα ξέσπασε με αποτέλεσμα, όχι μόνο το 6-9% στους φασίστες (που αν μη τι άλλο είναι συνεπέστεροι των υπολοίπων στην προσκόλληση στο ελληνικό μεγαλείο) αλλά και μια πολύ ευρύτερη εκδήλωση επιρροής του παραλογισμού, στο σύνολο σχεδόν του πολιτικού φάσματος.
Φαίνεται πως όση έμφαση δόθηκε στην εθνικ(ιστικ)ή "παιδεία", τόση λίγη δόθηκε στην πραγματική πολιτική παιδεία, που αν μη τι άλλο θα βοηθούσε τον Έλληνα να αυτοπροσδιορίζεται με μεγαλύτερη πιστότητα και σοβαρότητα. Διότι σε ένα λογικό κόσμο δεν μπορεί, βρε αδελφέ, οι μισοί απ' όσους αυτοπροσδιορίζονται "αριστεροί και κεντροαριστεροί" να είναι υπέρ της θανατικής ποινής. Στην Ελλάδα βέβαια, που βέρος αριστερός συχνά σημαίνει ΕΑΜ, "Μητσοτάκη κάθαρμα", γεράνι στη γλάστρα, λαός στην εξουσία και -μέχρι πρόσφατα- αντιμνημόνιο, δηλαδή μια πολιτική ταυτότητα-μπρασελέ χωρίς περαιτέρω καλλιέργεια απόψεων και θέσεων, ο σοσιαλισμός της Νέας Ιωνίας (ορολογία δική μου, που μου την ενέπνευσε μια ενδιαφέρουσα έρευνα, αποκαλυπτική τέτοιων αντιφάσεων, που είχε κάνει το '95 για την κοινωνία του Βόλου ο νυν γ.γ. Έρευνας-Τεχνολογίας Θ. Μαλούτας) καλά κρατεί. Όπως βέβαια καλά κρατούν αντίστοιχες ανακολουθίες και στην άλλη πλευρά.
Συμβουλή ενός καθηγητή στο γυμνάσιο.
Πόσες και πόσες φορές δεν τον έχω θυμηθεί. Και με τα πανηγύρια ανεύρεσης του Κολοσσού της Ρόδου (υπουργός Αλεξανδρής, που μπέρδεψε ένα αγκωνάρι του λιμανιού με τη γροθιά του γίγαντα). Και με το σύνθημα μασεντόνια ιζ γκρηκ - με θλίψη εδώ για την ανεπάρκεια (της επίκλησης του Μεγαλέξανδρου) και την αδικαιολόγητη ανασφάλειά μας. Και με όλες τις άλλες εκδηλώσεις προγονοπληξίας. Που από ένα σημείο και μετά παύουν να είναι αστείες. Διότι η υπερπροβολή της Αμφίπολης όπως και οι πρόσφατες κιτς (τύπου χούντας) γιορτές για τη Σαλαμίνα, φαίνεται πως δεν είναι τίποτε άλλο από απελπισμένες προσπάθειες να αναχαιτιστεί η άνοδος των χρυσαυγιτών (πέρυσι στις ευρωεκλογές και φέτος στις δεύτερες εκλογές). Δώσε στο λαό ελληνικό κλέος να μην το μονοπωλούν "αυτοί".
Μάταιες προσπάθειες. Οι ρίζες της συμπάθειας στο ακροδεξιό/νεοναζιστικό κόμμα βρίσκονται, όχι μόνο στην κρίση και τη συγκυρία, αλλά και στην παιδεία που μετά το '85 περίπου καλλιεργήθηκε σαν αντίβαρο στο μαλλιαρό "σοσιαλισμό". Το ανάδελφον του έθνους μας υπονοεί εθνική ανωτερότητα, αίσθημα που κλονίστηκε μετά το '90 όταν αποκτήσαμε γείτονες - διότι μέχρι τότε γύρω μας βλέπαμε σύστημα και παραπέτασμα, όχι κοντινούς και (εν τέλει) συγγενείς λαούς. Η πεισματική άμυνα απέναντι στην πραγματικότητα, μπορεί να μαλάκωσε για κάποια χρόνια που νομίζαμε ότι κάναμε διείσδυση (ακούγεται και πιπεράτο αυτό!) με την οικονομική μας "δύναμη", δηλαδή τα αντληθέντα κεφάλαια από τον έλληνα μικροεπενδυτή και μετά από το φθηνό δανεισμό. Μαλάκωσε αλλά - εδώ παίζει το ρόλο της η ύφεση - με τα στριμώγματα ξέσπασε με αποτέλεσμα, όχι μόνο το 6-9% στους φασίστες (που αν μη τι άλλο είναι συνεπέστεροι των υπολοίπων στην προσκόλληση στο ελληνικό μεγαλείο) αλλά και μια πολύ ευρύτερη εκδήλωση επιρροής του παραλογισμού, στο σύνολο σχεδόν του πολιτικού φάσματος.
Φαίνεται πως όση έμφαση δόθηκε στην εθνικ(ιστικ)ή "παιδεία", τόση λίγη δόθηκε στην πραγματική πολιτική παιδεία, που αν μη τι άλλο θα βοηθούσε τον Έλληνα να αυτοπροσδιορίζεται με μεγαλύτερη πιστότητα και σοβαρότητα. Διότι σε ένα λογικό κόσμο δεν μπορεί, βρε αδελφέ, οι μισοί απ' όσους αυτοπροσδιορίζονται "αριστεροί και κεντροαριστεροί" να είναι υπέρ της θανατικής ποινής. Στην Ελλάδα βέβαια, που βέρος αριστερός συχνά σημαίνει ΕΑΜ, "Μητσοτάκη κάθαρμα", γεράνι στη γλάστρα, λαός στην εξουσία και -μέχρι πρόσφατα- αντιμνημόνιο, δηλαδή μια πολιτική ταυτότητα-μπρασελέ χωρίς περαιτέρω καλλιέργεια απόψεων και θέσεων, ο σοσιαλισμός της Νέας Ιωνίας (ορολογία δική μου, που μου την ενέπνευσε μια ενδιαφέρουσα έρευνα, αποκαλυπτική τέτοιων αντιφάσεων, που είχε κάνει το '95 για την κοινωνία του Βόλου ο νυν γ.γ. Έρευνας-Τεχνολογίας Θ. Μαλούτας) καλά κρατεί. Όπως βέβαια καλά κρατούν αντίστοιχες ανακολουθίες και στην άλλη πλευρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου