Στις εθνικές εκλογές των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών έχουμε μία ψήφο για δύο πράγματα: τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία. Διαλέγοντας το κόμμα (και σταυρώνοντας, όποτε δεν ισχύει λίστα, τους βουλευτές) επιλέγουμε ταυτόχρονα τόσο το ποιος θα μας εκπροσωπεί όσο και το ποιος θα μας κυβερνά.
Στο ποιος θα μας εκπροσωπεί, αν αφήσουμε κατά μέρος το θέμα του προσώπου (που όχι μόνο στην ηγεσία αλλά ακόμη και στη λίστα παίζει ρόλο - αν π.χ. τα πρόσωπα που κατεβαίνουν στις εκλόγιμες θέσεις μάς είναι απαράδεκτα, είναι επαρκής λόγος να μην ψηφίσουμε κάποιο κόμμα), τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Τα διάφορα τεστ που κυκλοφορούν - τύπου "πολιτικού στίγματος" του καθενός μας - τα βρίσκω εύστοχα και χρήσιμα. Ένας πολίτης που δεν έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες ούτε γνωρίζει κοσμοθεωρίες, είναι καλό να επιβεβαιώνει αν οι απόψεις του είναι "αριστερές" ή "δεξιές", αν πλησιάζει στη σοσιαλδημοκρατία ή στη χριστιανοδημοκρατία, ή αν βρίσκεται κοντά στο Ποτάμι ή τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Βρίσκω χρήσιμη δηλαδή την "εγκεφαλική" διεργασία (ειδικά αν δεν έχει κανείς χρόνο να διαβάζει προγράμματα κομματικών θέσεων), ως αντίβαρο στην πάσης φύσεως συναισθηματική πίεση (σποτ κ.λπ.) και φυσικά ως ένα βήμα πέρα από το τι μας "συμφέρει", που θα ήταν υποκριτικό να περιμέναμε ότι δεν θα παίζει ρόλο.
Στο ποιος θα μας κυβερνά (με ό,τι σημαίνει αυτό στη σημερινή Ευρώπη της μερικώς εκχωρημένης, εθελοντικά, εθνικής κυριαρχίας, και ειδικά στη σημερινή Ελλάδα των διαδοχικών μνημονίων αποτροπής χρεωκοπίας δηλ. του διεθνούς οικονομικού ελέγχου), τα πράγματα δυσκολεύουν, μια και πρέπει να σκεφτούμε:
- Ποιοι (βάσει και του εκλογικού συστήματος) έχουν πιθανότητα να κυβερνήσουν είτε αυτοδύναμα είτε με συνεργασίες
- Ποιοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν ούτε καν ως junior partners
- Ποιοι κυβέρνησαν και πώς (δείγμα γραφής) στο παρελθόν;
- Ποιοι έχουν δυνατότητα να κυβερνήσουν "καλά" στο μέλλον;
- Ποιους (δεν) εμπιστευόμαστε; Αυτό είναι κάτι που ισχύει και στην εκπροσώπηση βέβαια. Και σε πολλά απ' όσα κάνουμε. Θέμα εμπιστοσύνης είναι κι όχι αέναης ανάλυσης παραμέτρων.
Οι έλληνες ψηφοφόροι είμαστε κάμποσα εκατομμύρια και κάθε επιλογή είναι σεβαστή, εννοείται. Για την ταπεινότητά μου θα σας πω ότι:
- Σχεδόν ποτέ δεν είμαι της αποχής ούτε του λευκού/άκυρου κι ούτε τώρα το σκοπεύω.
- Σχεδόν ποτέ δεν έχω ψηφίσει κάτι με την καρδιά μου, συνήθως πάω στο μη χείρον (ξέρετε, το ένα μου βρωμάει, το άλλο μου ξυνίζει, τέτοιος τύπος είμαι).
- Δεν έχουμε απλή αναλογική και γερμανικό σύστημα (δύο ψήφοι: μία για βουλευτή και μία για κόμμα) άρα δεν μπορώ να συμπεριφερθώ σαν να είχαμε
- Δεν είμαι μέλος πουθενά, δεν έχω κάποιον κολλητό υποψήφιο ή κάποιον μπάρμπα (που να γνωρίζω), δεν ξέρω προσωπικά τους υποψηφίους της περιφέρειάς μου (στην οποία είμαι βέβαια καινούργιος)
- Το πολιτικό μου στίγμα - όπως ίσως το έχετε διαισθανθεί όσοι με παρακολουθείτε στο μπλογκ - εκφράζεται ταυτόχρονα από διάφορες δυνάμεις με πολύ μικρές διαφορές μεταξύ τους. Πρόκειται για έναν κατακερματισμένο χώρο, οι ηγεσίες του οποίου επέλεξαν - με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους - να τον κρατήσουν έτσι, ανίκανο να παίξει κυρίαρχο ρόλο
- Το 7μηνο Σύριζα-Ανέλ ήταν απογοητευτικό. Από μένα η κυβέρνηση αυτή, όπως και κάθε μία, είχε το benefit of the doubt, την ευκαιρία να αφήσει το θετικό της αποτύπωμα. Μετά από ένα πρώτο μήνα όπου κάτι έδειξε να καταφέρνει, ακολούθησε μια ακατανόητη και καταστροφική πορεία. Τα όσα έγιναν είναι όλα δικό της "επίτευγμα". Το τρίτο μνημόνιο του Τσίπρα είμαι πεπεισμένος ότι είναι πολύ χειρότερο από το τρίτο μνημόνιο στο οποίο - με μαθηματική ακρίβεια και παρά τα όσα έλεγε - θα κατέληγε ο Σαμαράς.
- Η ΝΔ κάθησε να χάσει τον Ιανουάριο, είναι πασιφανές. Ωστόσο στη βασική της προειδοποίηση, που μου είχε φανεί κινδυνολογική τότε, αποδείχτηκε ότι είχε σχεδόν απόλυτο δίκιο. Οι 7 μήνες Σύριζα-Ανέλ ήταν ένα μπάχαλο στο οποίο η χώρα πήγε πίσω, έπαθε ζημιά που θα χρειαστεί καιρό για να φτιαχτεί (αν φτιαχτεί).
- Οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες (και ελληνικοί κομματικοί σχηματισμοί) απέδειξαν ότι δεν έχουν δικό τους ρεαλιστικό όραμα. Δέχονται ασμένως την κηδεμονία των ξένων. Αυτό θα το βρούμε μπροστά μας. Τα κενά καλύπτονται με ό,τι βρεθεί, εν προκειμένω με τις απλοϊκές συνθηματολογίες της Χρυσής Αυγής και του Λαφαζάνη για "εθνική" παραγωγή και "εθνικό" νόμισμα.
- Η κυβέρνηση θα έχει να διαχειριστεί πολύ πόνο στην υλοποίηση του 3ου μνημονίου, άρα καλό θα είναι να μοιάζει με "οικουμενική".
- Δεν ξέρω τι θα κάνουν οι πολιτικοί στις διερευνητικές εντολές αλλά δεν θα ήθελα να επιβραβευτεί ο Σύριζα με την πρώτη θέση.
Και τέλος, δεν θα πρέπει να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι επαναφέροντας το δήθεν "παλιό" θα γυρίσει το ρολόι πίσω και όλα θα εξελιχθούν σαν να είχε ψηφίσει η προτελευταία βουλή για Πρόεδρο Δημοκρατίας τον Σταύρο (χρόνια πολλά!) Δήμα. Καμία σχέση.
Καθαρά συναισθηματικά όμως, η ερώτηση στο τι θα ψηφίσω την Κυριακή, έχει απάντηση. Την ίδια απάντηση που ισχύει για όσα ζήσαμε έως τώρα στο ελληνικό πολιτικό 2015:
"Σταύρος Δήμας".
Και καλό κουράγιο Έλληνες.
Στο ποιος θα μας εκπροσωπεί, αν αφήσουμε κατά μέρος το θέμα του προσώπου (που όχι μόνο στην ηγεσία αλλά ακόμη και στη λίστα παίζει ρόλο - αν π.χ. τα πρόσωπα που κατεβαίνουν στις εκλόγιμες θέσεις μάς είναι απαράδεκτα, είναι επαρκής λόγος να μην ψηφίσουμε κάποιο κόμμα), τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Τα διάφορα τεστ που κυκλοφορούν - τύπου "πολιτικού στίγματος" του καθενός μας - τα βρίσκω εύστοχα και χρήσιμα. Ένας πολίτης που δεν έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες ούτε γνωρίζει κοσμοθεωρίες, είναι καλό να επιβεβαιώνει αν οι απόψεις του είναι "αριστερές" ή "δεξιές", αν πλησιάζει στη σοσιαλδημοκρατία ή στη χριστιανοδημοκρατία, ή αν βρίσκεται κοντά στο Ποτάμι ή τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Βρίσκω χρήσιμη δηλαδή την "εγκεφαλική" διεργασία (ειδικά αν δεν έχει κανείς χρόνο να διαβάζει προγράμματα κομματικών θέσεων), ως αντίβαρο στην πάσης φύσεως συναισθηματική πίεση (σποτ κ.λπ.) και φυσικά ως ένα βήμα πέρα από το τι μας "συμφέρει", που θα ήταν υποκριτικό να περιμέναμε ότι δεν θα παίζει ρόλο.
Στο ποιος θα μας κυβερνά (με ό,τι σημαίνει αυτό στη σημερινή Ευρώπη της μερικώς εκχωρημένης, εθελοντικά, εθνικής κυριαρχίας, και ειδικά στη σημερινή Ελλάδα των διαδοχικών μνημονίων αποτροπής χρεωκοπίας δηλ. του διεθνούς οικονομικού ελέγχου), τα πράγματα δυσκολεύουν, μια και πρέπει να σκεφτούμε:
- Ποιοι (βάσει και του εκλογικού συστήματος) έχουν πιθανότητα να κυβερνήσουν είτε αυτοδύναμα είτε με συνεργασίες
- Ποιοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν ούτε καν ως junior partners
- Ποιοι κυβέρνησαν και πώς (δείγμα γραφής) στο παρελθόν;
- Ποιοι έχουν δυνατότητα να κυβερνήσουν "καλά" στο μέλλον;
- Ποιους (δεν) εμπιστευόμαστε; Αυτό είναι κάτι που ισχύει και στην εκπροσώπηση βέβαια. Και σε πολλά απ' όσα κάνουμε. Θέμα εμπιστοσύνης είναι κι όχι αέναης ανάλυσης παραμέτρων.
Οι έλληνες ψηφοφόροι είμαστε κάμποσα εκατομμύρια και κάθε επιλογή είναι σεβαστή, εννοείται. Για την ταπεινότητά μου θα σας πω ότι:
- Σχεδόν ποτέ δεν είμαι της αποχής ούτε του λευκού/άκυρου κι ούτε τώρα το σκοπεύω.
- Σχεδόν ποτέ δεν έχω ψηφίσει κάτι με την καρδιά μου, συνήθως πάω στο μη χείρον (ξέρετε, το ένα μου βρωμάει, το άλλο μου ξυνίζει, τέτοιος τύπος είμαι).
- Δεν έχουμε απλή αναλογική και γερμανικό σύστημα (δύο ψήφοι: μία για βουλευτή και μία για κόμμα) άρα δεν μπορώ να συμπεριφερθώ σαν να είχαμε
- Δεν είμαι μέλος πουθενά, δεν έχω κάποιον κολλητό υποψήφιο ή κάποιον μπάρμπα (που να γνωρίζω), δεν ξέρω προσωπικά τους υποψηφίους της περιφέρειάς μου (στην οποία είμαι βέβαια καινούργιος)
- Το πολιτικό μου στίγμα - όπως ίσως το έχετε διαισθανθεί όσοι με παρακολουθείτε στο μπλογκ - εκφράζεται ταυτόχρονα από διάφορες δυνάμεις με πολύ μικρές διαφορές μεταξύ τους. Πρόκειται για έναν κατακερματισμένο χώρο, οι ηγεσίες του οποίου επέλεξαν - με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους - να τον κρατήσουν έτσι, ανίκανο να παίξει κυρίαρχο ρόλο
- Το 7μηνο Σύριζα-Ανέλ ήταν απογοητευτικό. Από μένα η κυβέρνηση αυτή, όπως και κάθε μία, είχε το benefit of the doubt, την ευκαιρία να αφήσει το θετικό της αποτύπωμα. Μετά από ένα πρώτο μήνα όπου κάτι έδειξε να καταφέρνει, ακολούθησε μια ακατανόητη και καταστροφική πορεία. Τα όσα έγιναν είναι όλα δικό της "επίτευγμα". Το τρίτο μνημόνιο του Τσίπρα είμαι πεπεισμένος ότι είναι πολύ χειρότερο από το τρίτο μνημόνιο στο οποίο - με μαθηματική ακρίβεια και παρά τα όσα έλεγε - θα κατέληγε ο Σαμαράς.
- Η ΝΔ κάθησε να χάσει τον Ιανουάριο, είναι πασιφανές. Ωστόσο στη βασική της προειδοποίηση, που μου είχε φανεί κινδυνολογική τότε, αποδείχτηκε ότι είχε σχεδόν απόλυτο δίκιο. Οι 7 μήνες Σύριζα-Ανέλ ήταν ένα μπάχαλο στο οποίο η χώρα πήγε πίσω, έπαθε ζημιά που θα χρειαστεί καιρό για να φτιαχτεί (αν φτιαχτεί).
- Οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες (και ελληνικοί κομματικοί σχηματισμοί) απέδειξαν ότι δεν έχουν δικό τους ρεαλιστικό όραμα. Δέχονται ασμένως την κηδεμονία των ξένων. Αυτό θα το βρούμε μπροστά μας. Τα κενά καλύπτονται με ό,τι βρεθεί, εν προκειμένω με τις απλοϊκές συνθηματολογίες της Χρυσής Αυγής και του Λαφαζάνη για "εθνική" παραγωγή και "εθνικό" νόμισμα.
- Η κυβέρνηση θα έχει να διαχειριστεί πολύ πόνο στην υλοποίηση του 3ου μνημονίου, άρα καλό θα είναι να μοιάζει με "οικουμενική".
- Δεν ξέρω τι θα κάνουν οι πολιτικοί στις διερευνητικές εντολές αλλά δεν θα ήθελα να επιβραβευτεί ο Σύριζα με την πρώτη θέση.
Και τέλος, δεν θα πρέπει να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι επαναφέροντας το δήθεν "παλιό" θα γυρίσει το ρολόι πίσω και όλα θα εξελιχθούν σαν να είχε ψηφίσει η προτελευταία βουλή για Πρόεδρο Δημοκρατίας τον Σταύρο (χρόνια πολλά!) Δήμα. Καμία σχέση.
Καθαρά συναισθηματικά όμως, η ερώτηση στο τι θα ψηφίσω την Κυριακή, έχει απάντηση. Την ίδια απάντηση που ισχύει για όσα ζήσαμε έως τώρα στο ελληνικό πολιτικό 2015:
"Σταύρος Δήμας".
Και καλό κουράγιο Έλληνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου