Ντροπή του πολίτη, αίσχος του δημοσκόπου

Οι δημοσκόποι έχουν δύσκολη δουλειά, αυτό όμως δεν μου λέει κάτι, δύσκολες δουλειές έχουν κι άλλοι.

Στο δημοψήφισμα-εξπρές, όπου το Ναι ή Όχι μόνο ώς ένα σημείο συνδυαζόταν με κομματικές προτιμήσεις (που κι αυτές χαλαρές είναι) και σε συνθήκες capital controls / συλλογικής ψυχολογικής πίεσης, που ευνοούσαν έως και σπασμωδικές αλλαγές διάθεσης, τι προβλέψεις να κάνεις;

Όταν όμως είσαι δημοσκόπος και σου παραγγέλνονται γκάλοπ, δηλ. δουλειά (και άρα "έχεις λαμβάνειν" χρήμα - ζεστό ή και παγωμένο), υποκύπτεις. Κι έτσι οι αρχικά λίγες δημοσιευμένες δημοσκοπήσεις πολλαπλασιάστηκαν. Το βράδυ των εκλογών μπορεί να μην είχαμε exit poll, υπήρχαν όμως τέσσερις τηλεφωνικές (νομίζω) δημοσκοπήσεις των τηλεοπτικών σταθμών.

Οι δημοσκόποι εκτέθηκαν γιατί αρνήθηκαν να ενσωματώσουν στις προβλέψεις τους την αυξημένη αβεβαιότητα δηλ. να μεγαλώσουν το περιθώριο σφάλματος. Σχεδόν όλοι άφηναν ένα μικρό περιθώριο νίκης του ΝΑΙ αλλά έκλιναν προς το ΟΧΙ, στο οποίο έδιναν το πολύ 55%.

Το σφάλμα (απόκλιση μεταξύ μέσης πρόβλεψης και τελικού αποτελέσματος) είναι περίπου 10 ποσοστιαίες μονάδες. Κραυγαλέο. Ανεπίτρεπτο. Σκανδαλώδες, λένε κάποιοι.

Οι τηλεφωνικές (και γενικά προφορικές) δημοσκοπήσεις είναι πάντα λιγότερο αξιόπιστες από αυτές με την κάλπη, που είναι ακριβότερες αλλά και ακριβέστερες. Την τελευταία εβδομάδα και κυρίως την Κυριακή φάνηκε ξεκάθαρα ότι ο πολίτης το "βροντόφωνο, υπερήφανο ΟΧΙ" ντρεπόταν να το πει στο δημοσκόπο.

Μισή ντροπή δική μου, μισή δική σου - λέει ο κόσμος. Μήπως, εκτός από τη ντροπή του πολίτη, υπάρχει και κάτι άλλο για το οποίο θα πρέπει να ντρέπονται οι δημοσκόποι (ή ίσως και να τιμωρηθούν, δεδομένου ότι επηρεάζονται και παραπλανώνται πολίτες και πελάτες τους);