5 Ιουλ 2015

Δημοψήφισμα, για μικρούς και μεγάλους

Για μικρούς


  • Ακούμε ότι η Ελλάδα θα παραμείνει ούτως ή άλλως στην Ευρώπη διότι είναι μέρος της ευρωπαϊκής ηπείρου. ΟΚ, ας μην κοροϊδευόμαστε. Ξέρουμε καλά τι σημαίνει Ευρώπη.
  • Γεωγραφικά η Ελλάδα είναι Ευρώπη, και λίγο Ασία (νησιά ανατολικού Αιγαίου). 
  • Πολιτικά όμως, στους 2 τελευταίους αιώνες της ανεξαρτησίας μας, Ευρώπη είναι το σύνολο των εθνικών κρατών της ηπείρου. Τρία από τα μεγαλύτερα κράτη (Ρωσία, Βρετανία και Γαλλία) για δικούς τους λόγους υιοθέτησαν -όψιμα- τον αγώνα του '21 και εγγυήθηκαν την ανεξαρτησία μας από τους (ασιάτες) Οθωμανούς.
  • Μεταπολεμικά, Ευρώπη είναι ο πολιτικός συνασπισμός που έκαναν τα περισσότερα απ' τα μεσαίου μεγέθους εθνικά κράτη, ώστε να αντιμετωπίσουν με κοινό τρόπο τις απειλές από κάποια μεγαλύτερα, είτε υπαρκτά (ΕΣΣΔ) είτε φαντάσματα του παρελθόντος (αποτροπή της αναβίωσης του Γερμανικού Ράιχ).
  • Αυτή η Ευρώπη (Συμβούλιο Ευρώπης αρχικά, αλλά κυρίως Ευρωπαϊκές Κοινότητες μετά το 1958) άρχισε συνεργασίες οικονομικής βοήθειας με χώρες εκτός του πυρήνα της, όπως η Ελλάδα.
  • Από το 1967 έως το 1974 είχαμε δικτατορία. Το διεθνές κύμα συμπάθειας για την Ελλάδα φούντωσε με τη συμπαράσταση των χωρών αυτής της Ευρώπης. 
  • Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974 η Ελλάδα ζήτησε να μπει στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα (ΕΟΚ τότε) για πολιτικούς κυρίως λόγους. Ο θεσμικός εκσυγχρονισμός είχε ευρωπαϊκή σφραγίδα. Πολλά από όσα σήμερα θεωρούνται δεδομένα - αλλά πριν δεν ήταν - σφυρηλατήθηκαν τότε (πενθήμερη εργασία, συνδικαλιστικές ελευθερίες κ.λπ.). Η ΕΟΚ θεωρήθηκε πολιτική εγγύηση για την εδραίωση της δημοκρατίας. 
  • Η ένταξη στην ΕΟΚ ήταν έργο της ΝΔ αλλά το Πασόκ μετά το 1981 δεν αμφισβήτησε αυτή την πορεία. Το 1985 μάλιστα ως αντάλλαγμα για τη διεύρυνση με Ισπανία-Πορτογαλία, ξεκίνησαν τα διάφορα προγράμματα ανάπτυξης υποδομών για τις νότιες χώρες, όπως η δική μας, τα διάφορα ΜΟΠ-ΚΠΣ-ΕΣΠΑ κ.ά. Δηλαδή, η καθαρή οικονομική ενίσχυση, όχι μόνο αγροτών αλλά και ολόκληρης της οικονομίας μας από το πλεόνασμα των βορειότερων πιο ανεπτυγμένων μελών της Κοινότητας.
  • Αυτή η Ευρώπη κινήθηκε σταδιακά προς την κατεύθυνση της πολιτικής αλλά και νομισματικής ένωσης. Ανάλογα με τις διαδικασίες κάθε χώρας, αλλού έγιναν δημοψηφίσματα και αλλού (όπως εδώ) ψηφοφορίες στη βουλή. Στην Ελλάδα οι μεγάλες πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της μη κομμουνιστικής αριστεράς, ήταν θετικές και στην κοινή γνώμη δεν υπήρχε κάποιο διαφορετικό κλίμα.
  • Ο λόγος για τη θετική αυτή στάση ήταν η αίσθηση ότι η συμμετοχή σήμαινε σύγκλιση με τη λοιπή Ευρώπη, άρα σταθερότητα με χαμηλό πληθωρισμό και νοικοκυρεμένο κράτος. Ο πληθωρισμός ήταν μόνιμο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας από το 1973 μέχρι το 1993 περίπου. Το ίδιο και η νομισματική αστάθεια: το δολλάριο το 1973 έκανε 30 δραχμές και είκοσι χρόνια αργότερα κυμαινόταν κάπου ανάμεσα στις 200 και 300. 
  • Οι έλληνες θέλαμε σταθερές τιμές και σκληρό νόμισμα. Αυτό φαινόταν ότι επιτυγχάνεται με την οικονομική και νομισματική ένωση (ΟΝΕ) δηλ. με το ευρώ. 
  • Από εκεί και πέρα αρχίζει η πρόσφατη ιστορία. Αυτή που ακόμα γράφεται. 
  • Το ευρώ είναι το τελευταίο κεφάλαιο. Έχω γράψει σε αυτό το μπλογκ αρκετές φορές το τι πιστεύω. Στο εθνικό νόμισμα, αν είναι να γυρίσουμε, ας το κάνουμε όρθιοι και νηφάλιοι. Στη σημερινή ζαλισμένη και οδυνηρή πραγματικότητα, χειρότερη ζημιά θα κάνουμε βγαίνοντας.
  • Ό,τι κι αν γίνει με το ευρώ, όλα τα προηγούμενα, που συνοψίζουν το τι σημαίνει Ευρώπη, καλό είναι να τα θυμόμαστε.
  • Στην Ευρώπη ήμασταν παράδειγμα για τις χώρες-μέλη που μπήκαν μετά από εμάς. Πολλές απ' αυτές όμως, παρόλο που ξεκίνησαν χαμηλότερα, μας ξεπέρασαν σε εξέλιξη, ανάπτυξη, κοινωνικό εκσυγχρονισμό. Αξίζουμε και μπορούμε καλύτερα. Δεν θα τα πετύχουμε αποχωρώντας και γκρεμίζοντας.

Για μεγάλους


  • Φαντάζομαι είναι φανερό τώρα το γιατί ο Σύριζα και οι σύμμαχοί του (ΑΝΕΛ & Χρυσή Αυγή) επέμεναν να φορτίζουν την κοινή γνώμη -μέσα και έξω- με όρους όπως ανθρωπιστική κρίση. Να διογκώνουν δηλαδή τις εντυπώσεις για τα υπαρκτά και σοβαρά προβλήματα.
  • Καταλαβαίνουμε τώρα την αξία του επιχειρήματος "πώς κάνεις έτσι για τα 300€ το μήνα; / για τα μακαρόνια;" κ.λπ. Τη λογική που λέει ότι οι σκλάβοι δεν έχουν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους.
  • Με αυτή την προεργασία, ήλπιζαν ότι όταν θα προκαλέσουν την κατάρρευση, ο κόσμος θα θεωρούσε τα πρώτα σημάδια προσωρινά, και πως έτσι κι αλλιώς "πόσο χειρότερα δηλαδή είναι από πριν;"
  • Αντιλαμβανόμαστε επίσης γιατί η κυβέρνηση κίνησε τα κατάλληλα νήματα ώστε να καθυστερήσει η δίκη των χρυσαυγιτών και να αναβληθεί για μετά το Σεπτέμβριο - και αποφυλακίζεται ο Κασιδιάρης λίγο πριν το δημοψήφισμα (όπως και ο Μπούκουρας πριν την προεδρική ψηφοφορία για Δήμα, βέβαια, αλλά μικρότερο το ειδικό βάρος του αποστάτη).
  • Εξηγείται το γιατί ο σκληρός μαρξιστής Μηλιός έως τώρα μένει εκτός κυβερνητικού νυμφώνος, δήθεν δυσαρεστημένος και περιθωριοποιημένος. Μάλλον είναι εφεδρεία για τη β' φάση.
  • Βλέπουμε, τέλος, την κοινωνική σωτηρία ως άξονα της κυβερνητικής πολιτικής να αποκτά μια ενδιαφέρουσα και μάλλον τρομακτική διάσταση με την προβολή των ενόπλων δυνάμεων ως εγγυητή της εσωτερικής ασφάλειας, των τεχνικών υποδομών (ανασύσταση ΜΟΜΑ), των παροχών ανάγκης σε φάρμακα κ.λπ.

Μια τελευταία προσωπική σημείωση

Απορώ για πόσο ακόμη θα συντάσσονται με αυτή την παρωδία Αριστεράς άνθρωποι που προέρχονται από την ευγενή εκδοχή της, αυτή που για πολλά χρόνια παρά τις διαφωνίες μου έδινε την αίσθηση του μέτρου και του συγκερασμού σοσιαλιστικών ιδεωδών, ευρωπαϊσμού και φιλελευθερισμού.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με αυτή την ανάλυση! Επιπροσθέτως θα σημείωνα πως ακόμη και στην περίπτωση που δεχόταν κανείς ότι ένα "ΟΧΙ" θα μας καταστούσε πιο ισχυρούς στις επόμενες διαπραγματεύσεις, μένει εν αμφιβόλω κατά πόσο ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ πολιτικοί δύνανται πια να προσφέρουν κάτι παραπάνω σε αυτές, έτσι που:

-απαξιώνουν συνεχώς τους εταίρους
-αλλάζουν θέση κάθε δευτερόλεπτο
-άλλα λένε στο εσωτερικό και άλλα στο εξωτερικό
-εμφανίζονται απροετοίμαστοι και το κυριότερο... τους άφησαν σύξυλους και ανακοίνωσαν το δημοψήσφισμα...

(Ζάκμαν)