Λυπάμαι που θα χαλάσω το αφήγημα. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη τόσο από τους συναινετικούς νεοδημοκράτες (που φοβούνται τις νέες εκλογές) όσο και από τους ψιλοευρωπαϊστές συριζαίους και λοιπούς κεντροαριστερούς (που ελπίζουν σε μια νέα παράταξη). Δηλαδή από τη νέα πλειοψηφία που περνά από τη βουλή τα προαπαιτούμενα, επειδή όλοι τους συμφώνησαν - με την Ελλάδα ουσιαστικά χρεωκοπημένη και μπροστά στη νέα της βαθιά ύφεση - να κάνουν μαζί τη βρώμικη δουλειά που έπρεπε να γίνει.
Αποδέχομαι όπως όλοι την πραγματικότητα για την οποία κανείς δεν μας ρώτησε, τα capital controls, τον αγώνα προσαρμογής, την αβεβαιότητα για το μέλλον και την προφανή ανυπαρξία εναλλακτικής. Μην περιμένετε όμως να πιστέψω το παραμύθι των ημερών, για τον Σαούλ-Τσίπρα που ανακάλυψε τον ορθό δρόμο, τον Βαρουφάκη που τον πήρε στο λαιμό του, τον Λαφαζάνη που ετοίμαζε το περίφημο ντου στα (ποια;) λεφτά του κράτους με τσιλιαδόρο την Κωνσταντοπούλου που θα συλλάμβανε ταυτόχρονα το Στουρνάρα.
Μέχρι να δούμε αποδείξεις για όλα αυτά, δυσκολεύομαι να τα θεωρήσω δεδομένα. Αντίθετα, μπορώ να καταλάβω πολύ καλά τι εξυπηρετούν αυτές οι φήμες. Ο Τσίπρας αυτή την εποχή προβάλλεται συστηματικά ως η μόνη ελπίδα της χώρας. Πρωτεύει στις δημοσκοπήσεις, με την αντιπολίτευση στα τάρταρα, κερδίζει δημοψηφίσματα για πλάκα (πείθοντας το 62% των ελλήνων να ψηφίσει την ελπίδα σε κάτι ανεφάρμοστο) και φυσικά πιστεύεται ότι είναι ο μόνος - όπως παλιότερα το Πασόκ ήταν "το μόνο" - που μπορεί να ελέγξει έως ένα βαθμό τα σωματεία και τις συντεχνίες, που χωρίς αυτές υποτίθεται ότι δεν κυβερνάς στην κορπορατίστικη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Είναι λοιπόν πολύ βολικό να παρουσιάζεται ο πρωθυπουργός ως ένας περίπου άγιος άνθρωπος που εμπιστεύτηκε έναν φαφλατά καθηγητή, που ήξερε αγγλικά και οικονομικά καλύτερα από τον ίδιο και γι' αυτό το λόγο ανέλαβε σχεδόν εν λευκώ την πολιτική, η οποία τελικά αποδείχτηκε καταστροφική.
Και με αυτόν τον τρόπο, τα capital controls - είτε επιβλήθηκαν από τους "ξένους" (εκδοχή Πλατφόρμας) είτε επειδή χρεωκόπησαν οι "στυγνοί (με πλειοψηφία ΤΧΣ αλλά τέλος πάντων) τραπεζίτες" (εκδοχή Σύριζα γενικώς) είτε επειδή το αποφάσισε η κυβέρνηση (όπως και πραγματικά συνέβη) - φαίνονται σαν ένα ατύχημα και η μόνη διαφωνία είναι αν έτρεχε το αμάξι μας προς τον τοίχο ή αν ξαφνικά εμφανίστηκε αυτός πίσω από την ομίχλη.
Μου μοιάζει αδιανόητο όμως το να μην καταλάβαινε κανείς ότι πάμε για κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Για capital controls μίλησε νωρίς ο Μηλιός και ακόμη νωρίτερα ο Σόιμπλε, πολύ πριν η μαμά Βαλαβάνη βγάλει το εξαψήφιο ποσό από την τράπεζα, όπως έκαναν με μικρότερα συνήθως ποσά οι περισσότεροι συμπολίτες μας. Η κατάληξη ήταν προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που ένα κράτος με προβληματικό ισοζύγιο αρνιόταν τον εξωτερικό δανεισμό, αδιαφορούσε για τα δημόσια έσοδα (απόδειξη η πρωτοφανής καθυστέρηση υποβολής φορολογικών δηλώσεων), σήκωνε ό,τι ρευστό υπήρχε εδώ κι εκεί για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, και γενικά όδευε στη χρεωκοπία. Δεν θέλει καν τριψήφιο IQ (ούτε βέβαια μάστερ στα οικονομικά) για να καταλάβεις ότι οι τράπεζες έτσι αδειάζουν (αφενός λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης, αφετέρου λόγω αναγκών ρευστότητας) κι ότι - καθώς ο ELA (το ισοδύναμο της "κοπής χρήματος") δεν είναι απεριόριστος - δεν ξαναγεμίζουν.
Τα capital controls που επιταχύνθηκαν με την προκήρυξη δημοψηφίσματος ήταν, για μένα, ο στόχος. Δημιούργησαν τις συνθήκες για να δικαιολογηθεί η περίφημη κωλοτούμπα ως η μόνη λύση, λύση ανάγκης, με απειλές για χρεωκοπία, Grexit, μέχρι και έξοδο από την ΕΕ. Λόγοι πρωτοφανείς και υπεραρκετοί για να συγχωρηθεί η ασυνέπεια και η στροφή στο ρεαλισμό. Με τεράστιο κόστος, που όμως δεν θα χρεωθεί προσωπικά πουθενά, γιατί κάποιος υποτίθεται είπε πως τον πρωθυπουργό τον στέλνεις σπίτι του κι όχι στο εδώλιο. Και το ΟΧΙ του 62% (πακέτο με την ηρωική αφήγηση Λαφαζάνη, τις υστερίες της Κωνσταντοπούλου και την τέφρα της Ελλάδας που κατά τον Γλέζο έδωσε τον λευκό καπνό της ταπεινωτικής συμφωνίας) είναι χρήσιμο ως σύμβολο του Δρόμου Που Δεν Πήραμε, το σύγχρονο ισοδύναμο των χαμένων εξεγέρσεων των Δεκεμβριανών και του Εμφυλίου, της ανατροπής του Γέρου και του Τρίτου Δρόμου επίσης (για τους λιγότερο αριστερούς).
Έτσι τα βλέπω αυτή τη στιγμή. Κάποιος μου πρότεινε να μην τα αναλύω και να κοιτάξω πώς θα επιβιώσω, όπως όλοι μας. Έννοια σας, το ένα δεν εμποδίζει το άλλο. Δεν ξέρω ποια είναι η δική σας γνώμη γι' αυτόν τον μύθο. Είμαι έτοιμος να ακούσω τα πάντα. Ακούμε τα πάντα άλλωστε αυτόν τον καιρό. Μέχρι και ύμνους για τον λαοπρόβλητο πρωθυπουργό που δίνει στον λαό 60 ευρώ κάθε μέρα από τα μηχανήματα των τραπεζών, σαν επίδομα ας πούμε.
Αποδέχομαι όπως όλοι την πραγματικότητα για την οποία κανείς δεν μας ρώτησε, τα capital controls, τον αγώνα προσαρμογής, την αβεβαιότητα για το μέλλον και την προφανή ανυπαρξία εναλλακτικής. Μην περιμένετε όμως να πιστέψω το παραμύθι των ημερών, για τον Σαούλ-Τσίπρα που ανακάλυψε τον ορθό δρόμο, τον Βαρουφάκη που τον πήρε στο λαιμό του, τον Λαφαζάνη που ετοίμαζε το περίφημο ντου στα (ποια;) λεφτά του κράτους με τσιλιαδόρο την Κωνσταντοπούλου που θα συλλάμβανε ταυτόχρονα το Στουρνάρα.
Μέχρι να δούμε αποδείξεις για όλα αυτά, δυσκολεύομαι να τα θεωρήσω δεδομένα. Αντίθετα, μπορώ να καταλάβω πολύ καλά τι εξυπηρετούν αυτές οι φήμες. Ο Τσίπρας αυτή την εποχή προβάλλεται συστηματικά ως η μόνη ελπίδα της χώρας. Πρωτεύει στις δημοσκοπήσεις, με την αντιπολίτευση στα τάρταρα, κερδίζει δημοψηφίσματα για πλάκα (πείθοντας το 62% των ελλήνων να ψηφίσει την ελπίδα σε κάτι ανεφάρμοστο) και φυσικά πιστεύεται ότι είναι ο μόνος - όπως παλιότερα το Πασόκ ήταν "το μόνο" - που μπορεί να ελέγξει έως ένα βαθμό τα σωματεία και τις συντεχνίες, που χωρίς αυτές υποτίθεται ότι δεν κυβερνάς στην κορπορατίστικη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Είναι λοιπόν πολύ βολικό να παρουσιάζεται ο πρωθυπουργός ως ένας περίπου άγιος άνθρωπος που εμπιστεύτηκε έναν φαφλατά καθηγητή, που ήξερε αγγλικά και οικονομικά καλύτερα από τον ίδιο και γι' αυτό το λόγο ανέλαβε σχεδόν εν λευκώ την πολιτική, η οποία τελικά αποδείχτηκε καταστροφική.
Και με αυτόν τον τρόπο, τα capital controls - είτε επιβλήθηκαν από τους "ξένους" (εκδοχή Πλατφόρμας) είτε επειδή χρεωκόπησαν οι "στυγνοί (με πλειοψηφία ΤΧΣ αλλά τέλος πάντων) τραπεζίτες" (εκδοχή Σύριζα γενικώς) είτε επειδή το αποφάσισε η κυβέρνηση (όπως και πραγματικά συνέβη) - φαίνονται σαν ένα ατύχημα και η μόνη διαφωνία είναι αν έτρεχε το αμάξι μας προς τον τοίχο ή αν ξαφνικά εμφανίστηκε αυτός πίσω από την ομίχλη.
Μου μοιάζει αδιανόητο όμως το να μην καταλάβαινε κανείς ότι πάμε για κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Για capital controls μίλησε νωρίς ο Μηλιός και ακόμη νωρίτερα ο Σόιμπλε, πολύ πριν η μαμά Βαλαβάνη βγάλει το εξαψήφιο ποσό από την τράπεζα, όπως έκαναν με μικρότερα συνήθως ποσά οι περισσότεροι συμπολίτες μας. Η κατάληξη ήταν προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που ένα κράτος με προβληματικό ισοζύγιο αρνιόταν τον εξωτερικό δανεισμό, αδιαφορούσε για τα δημόσια έσοδα (απόδειξη η πρωτοφανής καθυστέρηση υποβολής φορολογικών δηλώσεων), σήκωνε ό,τι ρευστό υπήρχε εδώ κι εκεί για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, και γενικά όδευε στη χρεωκοπία. Δεν θέλει καν τριψήφιο IQ (ούτε βέβαια μάστερ στα οικονομικά) για να καταλάβεις ότι οι τράπεζες έτσι αδειάζουν (αφενός λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης, αφετέρου λόγω αναγκών ρευστότητας) κι ότι - καθώς ο ELA (το ισοδύναμο της "κοπής χρήματος") δεν είναι απεριόριστος - δεν ξαναγεμίζουν.
Τα capital controls που επιταχύνθηκαν με την προκήρυξη δημοψηφίσματος ήταν, για μένα, ο στόχος. Δημιούργησαν τις συνθήκες για να δικαιολογηθεί η περίφημη κωλοτούμπα ως η μόνη λύση, λύση ανάγκης, με απειλές για χρεωκοπία, Grexit, μέχρι και έξοδο από την ΕΕ. Λόγοι πρωτοφανείς και υπεραρκετοί για να συγχωρηθεί η ασυνέπεια και η στροφή στο ρεαλισμό. Με τεράστιο κόστος, που όμως δεν θα χρεωθεί προσωπικά πουθενά, γιατί κάποιος υποτίθεται είπε πως τον πρωθυπουργό τον στέλνεις σπίτι του κι όχι στο εδώλιο. Και το ΟΧΙ του 62% (πακέτο με την ηρωική αφήγηση Λαφαζάνη, τις υστερίες της Κωνσταντοπούλου και την τέφρα της Ελλάδας που κατά τον Γλέζο έδωσε τον λευκό καπνό της ταπεινωτικής συμφωνίας) είναι χρήσιμο ως σύμβολο του Δρόμου Που Δεν Πήραμε, το σύγχρονο ισοδύναμο των χαμένων εξεγέρσεων των Δεκεμβριανών και του Εμφυλίου, της ανατροπής του Γέρου και του Τρίτου Δρόμου επίσης (για τους λιγότερο αριστερούς).
Έτσι τα βλέπω αυτή τη στιγμή. Κάποιος μου πρότεινε να μην τα αναλύω και να κοιτάξω πώς θα επιβιώσω, όπως όλοι μας. Έννοια σας, το ένα δεν εμποδίζει το άλλο. Δεν ξέρω ποια είναι η δική σας γνώμη γι' αυτόν τον μύθο. Είμαι έτοιμος να ακούσω τα πάντα. Ακούμε τα πάντα άλλωστε αυτόν τον καιρό. Μέχρι και ύμνους για τον λαοπρόβλητο πρωθυπουργό που δίνει στον λαό 60 ευρώ κάθε μέρα από τα μηχανήματα των τραπεζών, σαν επίδομα ας πούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου