Dead men tell no tales. Οι νεκροί δεν λένε ιστορίες. Που σημαίνει ότι μπορούμε να λέμε εμείς τις ιστορίες μας γι' αυτούς. Παμπάλαια συνήθεια, όσο η ανθρωπότητα. Δεν είναι τυχαίο που η πιο διαδεδομένη θρησκεία βασίστηκε στην αφήγηση του Θανάτου και της προσδοκώμενης θαυματουργής υπέρβασής του.
Αλίμονο στους πεθαμένους, ευτυχώς όμως μένουμε πίσω εμείς οι ζωντανοί για να τους τιμήσουμε. Και να τους αποτιμήσουμε. Είναι ένα πράγμα, το να σε εμπνέει ο μάρτυρας ή ο κάθε αγαπημένος εκλιπών. Τους θυμόμαστε με αγάλματα, προσωπογραφίες, φωτογραφίες, ονομαστικές εορτές, μνημόσυνα και τρισάγια. Ζει, αυτός μας οδηγεί.
Είναι διαφορετικό όμως όταν τα βάζεις στο ζύγι. Είναι λιγότερο γενοκτονία η αρμενική αν μιλήσεις για εξακόσιες χιλιάδες νεκρούς αντί για ενάμισι εκατομμύριο; Γίνεται λιγότερο φρικαλέα η shoah (ολοκαύτωμα) των ευρωπαίων εβραίων αν πεις ότι τα θύματα ανέρχονται σε 6 και όχι 11 εκατομμύρια; Κι αν το σύνολο των σκοτωμένων του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου δεν είναι τελικά εξήντα εκατομμύρια αλλά πενήντα ή εβδομήντα (αν κάποιος θεός μας αποκάλυπτε το ένα ή το άλλο νούμερο), τι σημασία έχει τελικά;
Εν τω πολλώ το ευ, για ουκ ολίγους. Ίσως φταίει κι ο νομπελίστας που το ποσοτικοποίησε (ή κι ο μουσικοσυνθέτης που το μελοποίησε). Νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς - με λιγότερους δεν συμβιβάζεται η ψυχή.
Να και το ρεπορτάζ των Ρεπόρτερ(ς) για το Πολυτεχνείο, στην πασοκική δεκαετία του ογδόντα. "Εκατοντάδες οι νεκροί", έλεγε η φωνή του Κώστα Χαρδαβέλλα. Τι κι αν το πόρισμα Τσεβά, που είχε μέσα μέχρι και τον άτυχο εξάχρονο που έφαγε το αδέσποτο βλήμα στου Ζωγράφου, μιλούσε για καμιά εικοσιπενταριά;
Στα χρόνια της κρίσης, σειρά πήραν οι αυτοκτονίες. Η σπουδή να υπερτονιστεί η συσχέτισή τους με την επώδυνη οικονομική κατάσταση οδήγησε σε υπερβολές. Ο πονεμένος πατέρας που μίλησε για δέκα χιλιάδες είναι μάλλον μετριοπαθής μπροστά σε άλλους που διαδίδουν πενταπλάσια νούμερα. Βάλε να 'χεις.
Με την πρόσφατη επανασύσταση της ΕΡΤ, έκπληκτοι (;) ακούσαμε το αίτημα πρόσληψης συγγενών α' βαθμού των "νεκρών του αγώνα" και προσπαθήσαμε να θυμηθούμε αν τα ΜΑΤ, ο στρατός ή το κεντροδεξιό παρακράτος είχαν κάνει κάποιο πολύνεκρο ντου.
Τελευταίο, προς το παρόν, κρούσμα: επιστήμονας που ισχυρίστηκε και μάλιστα αρμοδίως ότι ένας καλόφημος ελληνικός δρόμος έχει "πολλούς νεκρούς, πάρα πολλούς και ειδικά μοτοσικλετιστές", που μάλιστα "δεν θα τους έχετε ακούσει ποτέ". Γιατί προφανώς σας το κρύβουν οι διαπλεκόμενοι.
Αλίμονο στους πεθαμένους, ευτυχώς όμως μένουμε πίσω εμείς οι ζωντανοί για να τους τιμήσουμε. Και να τους αποτιμήσουμε. Είναι ένα πράγμα, το να σε εμπνέει ο μάρτυρας ή ο κάθε αγαπημένος εκλιπών. Τους θυμόμαστε με αγάλματα, προσωπογραφίες, φωτογραφίες, ονομαστικές εορτές, μνημόσυνα και τρισάγια. Ζει, αυτός μας οδηγεί.
Είναι διαφορετικό όμως όταν τα βάζεις στο ζύγι. Είναι λιγότερο γενοκτονία η αρμενική αν μιλήσεις για εξακόσιες χιλιάδες νεκρούς αντί για ενάμισι εκατομμύριο; Γίνεται λιγότερο φρικαλέα η shoah (ολοκαύτωμα) των ευρωπαίων εβραίων αν πεις ότι τα θύματα ανέρχονται σε 6 και όχι 11 εκατομμύρια; Κι αν το σύνολο των σκοτωμένων του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου δεν είναι τελικά εξήντα εκατομμύρια αλλά πενήντα ή εβδομήντα (αν κάποιος θεός μας αποκάλυπτε το ένα ή το άλλο νούμερο), τι σημασία έχει τελικά;
Εν τω πολλώ το ευ, για ουκ ολίγους. Ίσως φταίει κι ο νομπελίστας που το ποσοτικοποίησε (ή κι ο μουσικοσυνθέτης που το μελοποίησε). Νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς - με λιγότερους δεν συμβιβάζεται η ψυχή.
Να και το ρεπορτάζ των Ρεπόρτερ(ς) για το Πολυτεχνείο, στην πασοκική δεκαετία του ογδόντα. "Εκατοντάδες οι νεκροί", έλεγε η φωνή του Κώστα Χαρδαβέλλα. Τι κι αν το πόρισμα Τσεβά, που είχε μέσα μέχρι και τον άτυχο εξάχρονο που έφαγε το αδέσποτο βλήμα στου Ζωγράφου, μιλούσε για καμιά εικοσιπενταριά;
Στα χρόνια της κρίσης, σειρά πήραν οι αυτοκτονίες. Η σπουδή να υπερτονιστεί η συσχέτισή τους με την επώδυνη οικονομική κατάσταση οδήγησε σε υπερβολές. Ο πονεμένος πατέρας που μίλησε για δέκα χιλιάδες είναι μάλλον μετριοπαθής μπροστά σε άλλους που διαδίδουν πενταπλάσια νούμερα. Βάλε να 'χεις.
Με την πρόσφατη επανασύσταση της ΕΡΤ, έκπληκτοι (;) ακούσαμε το αίτημα πρόσληψης συγγενών α' βαθμού των "νεκρών του αγώνα" και προσπαθήσαμε να θυμηθούμε αν τα ΜΑΤ, ο στρατός ή το κεντροδεξιό παρακράτος είχαν κάνει κάποιο πολύνεκρο ντου.
Τελευταίο, προς το παρόν, κρούσμα: επιστήμονας που ισχυρίστηκε και μάλιστα αρμοδίως ότι ένας καλόφημος ελληνικός δρόμος έχει "πολλούς νεκρούς, πάρα πολλούς και ειδικά μοτοσικλετιστές", που μάλιστα "δεν θα τους έχετε ακούσει ποτέ". Γιατί προφανώς σας το κρύβουν οι διαπλεκόμενοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου