Υπήρξε κόσμος που πραγματικά επωφελήθηκε από την κρίση στην Ελλάδα; Τέτοιο κόσμο μπορώ να φανταστώ μόνο στη μορφή όσων, από τύχη ή οξυδέρκεια, πούλησαν νωρίς, έβγαλαν λεφτά έξω και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να έρθουν να αγοράσουν φθηνά. Μπορώ επίσης να σκεφτώ εμπόρους δυστυχίας που ξέφυγαν από την ασημαντότητα, μπαίνοντας μπροστάρηδες των απογοητευμένων. Ίσως να υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις. Οι πιο πολλοί ζημιώθηκαν. Αν το αναλύσουμε σε ατομικό επίπεδο, μπορεί να γίνει χαοτικό: οι ατομικές κρίσεις έχουν διαφορά φάσης ή και άλλη περιοδικότητα από ό,τι η συλλογική. Παρόλο που οι γενικεύσεις είναι επικίνδυνες, πάντως, μπορούμε να διακρίνουμε σήμερα ομάδες που βρίσκονται σε καλύτερη θέση (λιγότερο κακή, μάλλον) από τις υπόλοιπες:
- Υπάλληλοι Δημοσίου και ΔΕΚΟ: Παρόλο που υπέστησαν πρώτοι τις μειώσεις στις αποδοχές, μπορούν να αισθάνονται αρκετά ασφαλείς σε σχέση με τους λοιπούς απασχολούμενους. Ακόμη και οι πλέον ανάλγητοι νεοφιλελεύθεροι περιόρισαν στο ελάχιστο τις απολύσεις. Το πέτυχαν βέβαια χάρη στους αγώνες τους, θα έλεγε κανείς. Μάλλον χάρη στην επιρροή των σωματείων τους. Πολλοί διαδήλωσαν, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι όμως δεν περιέσωσαν πολλά.
- Συνταξιούχοι: Επίσης υπέστησαν μειώσεις, αλλά αυξήθηκαν σε πλήθος, καθώς άνθρωποι παραγωγικής ηλικίας δικαιούνταν και πέτυχαν να κατοχυρώσουν πρόωρες συντάξεις, και μάλιστα σε ύψος πολύ μεγαλύτερο από ό,τι ισχύει για τα βαθιά γηρατειά. Πλέον οι συνταξιούχοι τρέφουν ολόκληρα νοικοκυριά. Και οι οργανωμένες παραγωγικές τάξεις θεωρούν αδιανόητο να στενοχωρήσουν τους γονείς τους (ενώ δεν διστάζουν να χαντακώσουν τη γενιά των παιδιών τους).
- "Μαύροι" επαγγελματίες: Καθώς η φορολόγηση εξακολούθησε να στηρίζεται στο δηλωθέν εισόδημα, όσοι μπορούσαν να εισπράττουν χωρίς απόδειξη παρέμειναν αρκετά προστατευμένοι από τη σκλήρυνση της φορολογικής πολιτικής. Για να είμαστε δίκαιοι, η ζήτηση σε πολλούς απ' αυτούς μειώθηκε και τα ρίσκα του ελεύθερου επαγγέλματος είναι εξ ορισμού μεγαλύτερα.
Όλοι οι άλλοι είμαστε σε χειρότερη κατάσταση όσον αφορά τις προοπτικές, σε μια οικονομία που συνεχίζει να βουλιάζει και σε μια χώρα που διατηρεί τον επενδυτοδιώχτη. Κάποιοι πολύ χειρότερα από τους γηγενείς που είχαν την τύχη να παραμείνουν απασχολούμενοι: οι άνεργοι, οι μετανάστες, στον πάτο οι περιθωριοποιημένοι (άποροι, άστεγοι) και οι πρόσφυγες. Κι όσο πιο νέος, τόσο πιο απογοητευτικές θα βλέπεις τις προοπτικές.
Το κυνήγι της ευημερίας είναι θεμιτό, ανθρώπινο, αυτονόητο. Η Ελλάδα προσδέθηκε στην Ευρώπη για να ευημερήσει. Η καλλιέργεια αποξένωσης από την Ευρώπη (όχι διαφωνίας και διεκδίκησης, αλλά εχθρικής αντιπαράθεσης) συντελεί - μαζί με πολλά άλλα εγκληματικά, διαχρονικά λάθη - στο αντίθετο αποτέλεσμα. Και γι' αυτό (πέρα από τους πολιτισμικούς, μη οικονομικούς λόγους) τη βρίσκουν αυτοκτονική και απαράδεκτη, χαράζοντας μια πραγματική κόκκινη γραμμή, όσοι ξέρουν ότι το αποτέλεσμα ενός πατατράκ θα είναι, για τους ίδιους και τελικά για όλους, κάτι πολύ χειρότερο από την - επώδυνη αλλά παροδική - καθυστέρηση ενός μήνα εγγυημένων (προ)πληρωμών που θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν οι λιγότερο εκτεθειμένοι συμπολίτες μας.
--
Αντί για υστερόγραφο, ένα απόσπασμα από ανάρτηση γραμμένη 3 μέρες πριν τις εκλογές Ιουνίου 2012:
Η πρώτη αναμέτρηση του νέου δικομματισμού έχει όμως τεθεί και με όρους συνολικής πορείας. Όσο κι αν η αναφορά σε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική μπορεί να αγνοηθεί ως copy-paste ανδρεοπαπανδρεϊκή μπαρουφολογία (μία από τις πολλές), όσο κι αν ορκίζεται ότι θέλει να μας κρατήσει στο ευρώ, ο Τσίπρας είναι τόσο ευρωπαϊστής, όσο κι ο Σπύρος Βούγιας είναι ΠΑΟΚ. Με τον Ηρακλή είναι βέβαια ο σαλονικιός συγκοινωνιολόγος, για να πάρει όμως ψήφους στις δημοτικές εκλογές δήλωσε ότι είναι "και λιγάκι ΠΑΟΚ" (δηλ. ψιλο-ΠΑΟΚ, όπως λέμε "τον ψιλοπαίρνω" τον υπνάκο).
Δεν ξέρω αν αυτός ο ψιλο-ευρωπαϊσμός θα αρκέσει για να χειριστεί μια αριστερή κυβέρνηση το σύνθετο πλέγμα των διεθνών μας σχέσεων, ειδικά τώρα που η χώρα σε όλα τα επίπεδα χάνει ραγδαία την όποια εμπιστοσύνη ενέπνεε - και χρειάζεται αρκετή δουλειά για να την αποκαταστήσει. Ξέρω ότι αν δεν περισωθεί αυτή η σχέση με την Ευρώπη της Αναγέννησης - διότι προς τα εκεί ήμασταν σταθερά προσανατολισμένοι στη σύγχρονη εποχή και όχι προς τις "αρκούδες", τα "γουρούνια" και τα "σκυλιά" - δεν έχουμε να περιμένουμε πολλά από οποιοδήποτε "πλάνο Β". Πιστεύω ότι πλάι στις πραγματικά "μαύρες σελίδες" της τωρινής πραγματικότητας (ανεργία, φοροκαταιγίδα, εσωτερική υποτίμηση) υπάρχει μπόλικη κραυγή κοντόφθαλμου συνδικαλισμού (και κουτοπόνηρου λαζοπουλισμού) και αποσιώπηση μερικών βασικών δεδομένων, όπως του ότι η Ελλάδα διαχρονικά ήταν αυτό που λέμε net receiver, χώρα δηλαδή που εισέπραξε πολύ περισσότερα απ' όσα συνεισέφερε. Με "τσαμπουκάδες" και απειλές κατάρρευσης α-λα Σαμψών απομακρύνεται ακόμη περισσότερο η όποια ελπίδα σύγκλισης με τη λοιπή Ευρώπη και συμμετοχής στην προσπάθεια να γίνει καλύτερη. Νομίζω ότι η όποια χρησιμότητα της ατόφιας πολιτικά κεφαλαιοποιημένης "αγανάκτησης", ως "ταρακούνημα" όλων μας, στην Ελλάδα και τη λοιπή Ευρώπη, έχει ημερομηνία λήξης στις 17/6/2012. Συνθέσεις χρειαζόμαστε στη συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου