Η μπάλα φτάνει στον Πάουλο Ισίντορο λίγο έξω από την περιοχή, στα πλάγια. Μπροστά του έχει έναν σοβιετικό, μάλλον τον Τσιβάτζε. Δεν τον παίρνει για σέντρα. Δίνει αριστερά του στον Φαλκάο. Αυτός την αφήνει να περάσει κάτω από τα πόδια του. Λίγο πίσω του έρχεται τρέχοντας ο Έντερ. Σηκώνει λίγο τη μπάλα και πριν αυτή ξαναπέσει, τη βρίσκει με το κουντεπιέ και μέσα σε ένα μόλις δευτερόλεπτο την έχει στείλει να αναπαύεται στην αριστερή γωνία του Ρινάτ Ντασάγεφ. Ο σοβιετικός τερματοφύλακας έμεινε με τα πόδια καρφωμένα στο χορτάρι μπροστά στην εστία του, άγαλμα σχεδόν.
Αν η μπάλα ήταν όχημα και το στάδιο Σάντσες Πιθχουάν σεβιλιάνικος δρόμος, η ισπανική τροχαία θα είχε το δικαίωμα να κόψει κλήση. Τα σουτ του Έντερ έφευγαν με παροιμιωδώς μεγάλη ταχύτητα. Με το ριπλέι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε, τι είδους φάλτσο έδωσε στη μπάλα ο - άγνωστός μας έως τότε - βραζιλιάνος με το νούμερο έντεκα. Βλέποντάς το σήμερα, έχω την εντύπωση ότι η μπάλα δεν έφυγε ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Η καμπυλότητα ήταν όλη κατακόρυφη - ένα σουτ-μπανάνα.
Για τον Έντερ δεν ξανάκουσα πολλά πράγματα. Είχα ακούσει ότι θα πήγαινε στη Γιούβε αλλά σήμερα διαβάζω ότι έπαιξε αποκλειστικά στη Βραζιλία, με εξαίρεση κάτι σύντομες αρπαχτές στη γειτονική Τουρκία. Εκείνο το γκολ όμως - που μπήκε σαν σήμερα, 14 Ιουνίου 1982 - το θεωρώ σαν ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα της εφηβικής μου εποχής.
Ο Ρινάτ Ντασάεφ, πάλι, έκλεισε την καριέρα του στην πόλη όπου έφαγε το τραυματικό γκολ. Ήταν τερματοφύλακας της Σεβίλλης μεταξύ 1988-1991.
(Στο Μουντιάλ αυτό, όπως και σε όλα έως και το 1990, η Ελλάδα δεν έπαιξε. Μετά από το λαμπρό ξεκίνημα με το Σαργκάνη στην Κοπεγχάγη, είχε χάσει από την Ιταλία στη λεωφόρο και έκτοτε πήρε την κάτω βόλτα. Τότε τουλάχιστον κέρδισε τη Δανία στην έδρα της. Σήμερα χάνει από το νησάκι της που αυτονομήθηκε -Φερόες- μέσα κι έξω.)
Αν η μπάλα ήταν όχημα και το στάδιο Σάντσες Πιθχουάν σεβιλιάνικος δρόμος, η ισπανική τροχαία θα είχε το δικαίωμα να κόψει κλήση. Τα σουτ του Έντερ έφευγαν με παροιμιωδώς μεγάλη ταχύτητα. Με το ριπλέι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε, τι είδους φάλτσο έδωσε στη μπάλα ο - άγνωστός μας έως τότε - βραζιλιάνος με το νούμερο έντεκα. Βλέποντάς το σήμερα, έχω την εντύπωση ότι η μπάλα δεν έφυγε ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Η καμπυλότητα ήταν όλη κατακόρυφη - ένα σουτ-μπανάνα.
Για τον Έντερ δεν ξανάκουσα πολλά πράγματα. Είχα ακούσει ότι θα πήγαινε στη Γιούβε αλλά σήμερα διαβάζω ότι έπαιξε αποκλειστικά στη Βραζιλία, με εξαίρεση κάτι σύντομες αρπαχτές στη γειτονική Τουρκία. Εκείνο το γκολ όμως - που μπήκε σαν σήμερα, 14 Ιουνίου 1982 - το θεωρώ σαν ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα της εφηβικής μου εποχής.
Ο Ρινάτ Ντασάεφ, πάλι, έκλεισε την καριέρα του στην πόλη όπου έφαγε το τραυματικό γκολ. Ήταν τερματοφύλακας της Σεβίλλης μεταξύ 1988-1991.
(Στο Μουντιάλ αυτό, όπως και σε όλα έως και το 1990, η Ελλάδα δεν έπαιξε. Μετά από το λαμπρό ξεκίνημα με το Σαργκάνη στην Κοπεγχάγη, είχε χάσει από την Ιταλία στη λεωφόρο και έκτοτε πήρε την κάτω βόλτα. Τότε τουλάχιστον κέρδισε τη Δανία στην έδρα της. Σήμερα χάνει από το νησάκι της που αυτονομήθηκε -Φερόες- μέσα κι έξω.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου