Από το Μάιο του 2012 θα έπρεπε να πλέω σε πελάγη ευτυχίας. Νωρίτερα "κλαιγόμουν" διαρκώς για τα πολυσυλλεκτικά κόμματα-μαντριά του 30-φεύγα και 40-φεύγα τοις εκατό. Στις πρώτες εκλογές του '12 για πρώτη και ίσως τελευταία φορά είχαμε το πρώτο κόμμα κάτω του 20%. Και στις δεύτερες, κάτω του 30%.
Μεγάλος ο πειρασμός, να μιλήσεις για το τέλος του δικομματισμού. Επιφυλάχτηκα, μπορεί να ζούμε παρατεταμένο 1977 και "απλά" (καθόλου απλά) να περνάμε από το ενδιάμεσο στάδιο μετάβασης στο νέο δικομματισμό με έναν νέο αριστερό πόλο κι έναν πιθανώς αλλαγμένο δεξιό. Συχνά βλέπω επιχειρηματολογία υπέρ του διπολισμού ενώ δεν μπορώ να αγνοήσω και το ότι δεν έγινε (ακόμη;) καμία σοβαρή κίνηση για την καθιέρωση αναλογικότερου συστήματος. Ο κατεξοχήν υπέρμαχος της απλής αναλογικής ΣύΡιζΑ καλοβλέπει την αυτοδυναμία και λέει ομορφιές τύπου ΓΑΠ (βγάλτε μας τώρα πρώτους με το μπόνους των 50 και μετά ΘΑ σας κάμνωμεν και απλή αναλογική πρβλ. γερμανικό σύστημα), οι δε ΠασοκοΝεοδημοκράτες όποτε επιχειρούν να μιλήσουν για αναλογικότητα είναι ξεκάθαρο ότι κάνουν φιλότιμο την ανάγκη τους δηλ. τη σημερινή τους πενία.
Για να είμαστε δίκαιοι, πολλοί δεξιοί προς τιμήν τους* δείχνουν συνέπεια υπέρ της ενισχυμένης αναλογικής. Είναι λογικό να προσβλέπουν στην απορρόφηση των διάφορων πολιτικών νάνων εκατέρωθεν της ΝΔ. Με την ακροδεξιά στιγματισμένη, την παρολίγο σκληρή δεξιά του Καμμένου να φυλλορροεί και τους πιο (ας πούμε) κεντρώους (Πασόκ, Δράση) να τείνουν στη διάσπαση του ατόμου, οι νεοδημοκράτες πάνε και πάλι να επαναπροσδιορίσουν τη "μεγάλη παράταξη". Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Διαβάζω εδώ π.χ. την προσπάθεια να μπουν δίπλα-δίπλα οι λέξεις συντηρητική και φιλελεύθερη**. Ταλαιπωρημένοι όροι. Η ΝΔ από γεννησιμιού της είχε κάποιο φιλελευθερισμό μέσα, ριζοσπαστικό επί Καραμανλή Ι (δεξιό όπως το "Ρ" στο ΕΡΕ, όχι σαν τον κομμουνιστικό Ριζοσπάστη), ως υπέρτιτλο επί Μητσοτάκη και ως συνιστώσα μετά την απορρόφηση του κόμματος Ντόρας. Παραλλαγή αυτού του όρου είναι η λέξη-καραμέλα νεοφιλελευθερισμός, με την οποία δαιμονοποιείται οτιδήποτε οικονομολογικά "δεξιό" από σχετικούς και (κυρίως) άσχετους.
(*Άλλο, τώρα, που για να υποστηρίξουν τις θέσεις τους μας λένε ότι τα εκβιαστικά "δίπολα" αποτελούν κάτι το φυσικό. Ίσως να είμαι μειοψηφία, αλλά ανήκω στους ανθρώπους που δεν βλέπουν τον κόσμο με όρους άσπρου-μαύρου, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε τα ΜΜΕ, που κατά κανόνα - όπως μας έμαθαν αγαπημένοι επικοινωνιολόγοι - κατηγοριοποιούν τα πάντα ως δίπολα: ευαίσθητοι / εξουσιαστικοί, αδύνατοι / ισχυροί, εκκεντρικοί / τυπολάτρες, συνεπείς / πρόβατα, ειλικρινείς / κρυψίνοες...)
(**Νομίζω ότι αρκετοί δεξιοί που αυτοπροσδιορίζονται συντηρητικοί, και μιλάω για σοβαρούς ανθρώπους που δεν είναι ούτε ψεκασμένοι ούτε φασίστες, δεν θέλουν με τίποτα να θεωρούνται φιλελεύθεροι.)
Αυτά στην Ελλάδα, διότι στο Αμέρικα η αντίστοιχη λέξη (liberal) σημαίνει παραδοσιακά τον κεντροαριστερό έως και σοσιαλιστή. Η L-word ήταν ομοίως δαιμονοποιημένη κι εκεί, από τους δεξιούς ρεπουμπλικάνους αυτή τη φορά. Πού να φτουρήσουν ανάμεσα στις συμπληγάδες των μεγάλων παρατάξεων αυτοί που πάνε να κάνουν ταμπέλα το φιλελευθερισμό στην ευρωπαϊκή και μάλλον διαχρονική του έννοια, με σημαία το ALDE και τον Guy Verhofstadt;
Φταίει (χρόνια το λέω) και που "γίναμε" όλοι βενιζελικοί. Μόνο διασταύρωση οδών "Ελευθερίου Βενιζέλου και Ελευθερίου Βενιζέλου γωνία" δεν είδαμε. Το αρχικό κόμμα φιλελευθέρων αυτής της χώρας, ο κρητικός εθνάρχης το ανέδειξε. Το πόσο "φιλελεύθερα" πολιτεύτηκε τον καιρό που (α' παγκόσμιος πόλεμος) ανέστειλε κοινοβουλευτικές διαδικασίες ή (μεσοπολεμικά) στήριξε - μέσω των βορειοελλαδικών, προσφυγικής προέλευσης κομματαρχών του - δράσεις καθαρά φασιστικές, μπορεί να το κρίνει ο καθένας.
Αυτός που μας μπέρδεψε πιο πρόσφατα ήταν, ποιος άλλος, ο ΓΑΠ με τη συμπερίληψη (το 2004) των Μάνου και Ανδριανόπουλου στην πανστρατιά του. Δεν ξέρω πώς σκοπεύει να χειριστεί (και το πώς θα εξελιχθεί αυτό, ανεξαρτήτως των χειρισμών του ιδίου) το τωρινό comeback που προαναγγέλθηκε. Το καλό γι' αυτόν σενάριο θα είναι να συσπειρώσει την ύστατη ώρα το Πασόκ (που πάει να ανακτήσει), το Ποτάμι (μέρος των υποστηρικτών του είναι απογοητευμένοι ΓΑΠικοί) και όσους είναι φιλελεύθεροι αλλά όχι αρκετά δεξιοί. Υπαρκτό είναι και το σενάριο να έχουμε τρεις περίπου ισοδύναμες κεντροαριστερές του 3-4% (Πασόκ Βενιζέλου, ΓΑΠ, Ποτάμι), που από την εκπροσώπηση κάποιων ή όλων τους στην επόμενη Βουλή μπορεί να εξαρτηθεί η αυτοδυναμία του ΣύΡιζΑ. Το πρώτο θα αποτελούσε το μη χείρον - εδώ που φτάσαμε - για τον μεσαίο πόλο και τη μισοχαμένη υπόθεση του φιλελευθερισμού. Το δεύτερο, δεδομένης κυρίως της μειωμένης απήχησης που (δίκαια ή άδικα) έχει εδώ και χρόνια το Πασόκ και ο ίδιος ο ΓΑΠ, το θεωρώ πιθανότερο.
Η παρακάτω σατιρική παραλλαγή της διαφήμισης κινητής τηλεφωνίας είχε δημοσιευτεί το 2004 στο laspi.gr
Μεγάλος ο πειρασμός, να μιλήσεις για το τέλος του δικομματισμού. Επιφυλάχτηκα, μπορεί να ζούμε παρατεταμένο 1977 και "απλά" (καθόλου απλά) να περνάμε από το ενδιάμεσο στάδιο μετάβασης στο νέο δικομματισμό με έναν νέο αριστερό πόλο κι έναν πιθανώς αλλαγμένο δεξιό. Συχνά βλέπω επιχειρηματολογία υπέρ του διπολισμού ενώ δεν μπορώ να αγνοήσω και το ότι δεν έγινε (ακόμη;) καμία σοβαρή κίνηση για την καθιέρωση αναλογικότερου συστήματος. Ο κατεξοχήν υπέρμαχος της απλής αναλογικής ΣύΡιζΑ καλοβλέπει την αυτοδυναμία και λέει ομορφιές τύπου ΓΑΠ (βγάλτε μας τώρα πρώτους με το μπόνους των 50 και μετά ΘΑ σας κάμνωμεν και απλή αναλογική πρβλ. γερμανικό σύστημα), οι δε ΠασοκοΝεοδημοκράτες όποτε επιχειρούν να μιλήσουν για αναλογικότητα είναι ξεκάθαρο ότι κάνουν φιλότιμο την ανάγκη τους δηλ. τη σημερινή τους πενία.
Για να είμαστε δίκαιοι, πολλοί δεξιοί προς τιμήν τους* δείχνουν συνέπεια υπέρ της ενισχυμένης αναλογικής. Είναι λογικό να προσβλέπουν στην απορρόφηση των διάφορων πολιτικών νάνων εκατέρωθεν της ΝΔ. Με την ακροδεξιά στιγματισμένη, την παρολίγο σκληρή δεξιά του Καμμένου να φυλλορροεί και τους πιο (ας πούμε) κεντρώους (Πασόκ, Δράση) να τείνουν στη διάσπαση του ατόμου, οι νεοδημοκράτες πάνε και πάλι να επαναπροσδιορίσουν τη "μεγάλη παράταξη". Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Διαβάζω εδώ π.χ. την προσπάθεια να μπουν δίπλα-δίπλα οι λέξεις συντηρητική και φιλελεύθερη**. Ταλαιπωρημένοι όροι. Η ΝΔ από γεννησιμιού της είχε κάποιο φιλελευθερισμό μέσα, ριζοσπαστικό επί Καραμανλή Ι (δεξιό όπως το "Ρ" στο ΕΡΕ, όχι σαν τον κομμουνιστικό Ριζοσπάστη), ως υπέρτιτλο επί Μητσοτάκη και ως συνιστώσα μετά την απορρόφηση του κόμματος Ντόρας. Παραλλαγή αυτού του όρου είναι η λέξη-καραμέλα νεοφιλελευθερισμός, με την οποία δαιμονοποιείται οτιδήποτε οικονομολογικά "δεξιό" από σχετικούς και (κυρίως) άσχετους.
(*Άλλο, τώρα, που για να υποστηρίξουν τις θέσεις τους μας λένε ότι τα εκβιαστικά "δίπολα" αποτελούν κάτι το φυσικό. Ίσως να είμαι μειοψηφία, αλλά ανήκω στους ανθρώπους που δεν βλέπουν τον κόσμο με όρους άσπρου-μαύρου, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε τα ΜΜΕ, που κατά κανόνα - όπως μας έμαθαν αγαπημένοι επικοινωνιολόγοι - κατηγοριοποιούν τα πάντα ως δίπολα: ευαίσθητοι / εξουσιαστικοί, αδύνατοι / ισχυροί, εκκεντρικοί / τυπολάτρες, συνεπείς / πρόβατα, ειλικρινείς / κρυψίνοες...)
(**Νομίζω ότι αρκετοί δεξιοί που αυτοπροσδιορίζονται συντηρητικοί, και μιλάω για σοβαρούς ανθρώπους που δεν είναι ούτε ψεκασμένοι ούτε φασίστες, δεν θέλουν με τίποτα να θεωρούνται φιλελεύθεροι.)
Αυτά στην Ελλάδα, διότι στο Αμέρικα η αντίστοιχη λέξη (liberal) σημαίνει παραδοσιακά τον κεντροαριστερό έως και σοσιαλιστή. Η L-word ήταν ομοίως δαιμονοποιημένη κι εκεί, από τους δεξιούς ρεπουμπλικάνους αυτή τη φορά. Πού να φτουρήσουν ανάμεσα στις συμπληγάδες των μεγάλων παρατάξεων αυτοί που πάνε να κάνουν ταμπέλα το φιλελευθερισμό στην ευρωπαϊκή και μάλλον διαχρονική του έννοια, με σημαία το ALDE και τον Guy Verhofstadt;
Φταίει (χρόνια το λέω) και που "γίναμε" όλοι βενιζελικοί. Μόνο διασταύρωση οδών "Ελευθερίου Βενιζέλου και Ελευθερίου Βενιζέλου γωνία" δεν είδαμε. Το αρχικό κόμμα φιλελευθέρων αυτής της χώρας, ο κρητικός εθνάρχης το ανέδειξε. Το πόσο "φιλελεύθερα" πολιτεύτηκε τον καιρό που (α' παγκόσμιος πόλεμος) ανέστειλε κοινοβουλευτικές διαδικασίες ή (μεσοπολεμικά) στήριξε - μέσω των βορειοελλαδικών, προσφυγικής προέλευσης κομματαρχών του - δράσεις καθαρά φασιστικές, μπορεί να το κρίνει ο καθένας.
Αυτός που μας μπέρδεψε πιο πρόσφατα ήταν, ποιος άλλος, ο ΓΑΠ με τη συμπερίληψη (το 2004) των Μάνου και Ανδριανόπουλου στην πανστρατιά του. Δεν ξέρω πώς σκοπεύει να χειριστεί (και το πώς θα εξελιχθεί αυτό, ανεξαρτήτως των χειρισμών του ιδίου) το τωρινό comeback που προαναγγέλθηκε. Το καλό γι' αυτόν σενάριο θα είναι να συσπειρώσει την ύστατη ώρα το Πασόκ (που πάει να ανακτήσει), το Ποτάμι (μέρος των υποστηρικτών του είναι απογοητευμένοι ΓΑΠικοί) και όσους είναι φιλελεύθεροι αλλά όχι αρκετά δεξιοί. Υπαρκτό είναι και το σενάριο να έχουμε τρεις περίπου ισοδύναμες κεντροαριστερές του 3-4% (Πασόκ Βενιζέλου, ΓΑΠ, Ποτάμι), που από την εκπροσώπηση κάποιων ή όλων τους στην επόμενη Βουλή μπορεί να εξαρτηθεί η αυτοδυναμία του ΣύΡιζΑ. Το πρώτο θα αποτελούσε το μη χείρον - εδώ που φτάσαμε - για τον μεσαίο πόλο και τη μισοχαμένη υπόθεση του φιλελευθερισμού. Το δεύτερο, δεδομένης κυρίως της μειωμένης απήχησης που (δίκαια ή άδικα) έχει εδώ και χρόνια το Πασόκ και ο ίδιος ο ΓΑΠ, το θεωρώ πιθανότερο.
Η παρακάτω σατιρική παραλλαγή της διαφήμισης κινητής τηλεφωνίας είχε δημοσιευτεί το 2004 στο laspi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου