Φανταστικό

Για να ξεφύγουμε από το ρεαλισμό, επαναφέρω την απολύτως φανταστική (με κάθε έννοια) πρόταση για έναν εντελώς νέο αυτοκινητόδρομο στην Πελοπόννησο.

Το έργο αυτό το είχα περιγράψει συνοπτικά το 2008. Έκτοτε οι εξελίξεις οδήγησαν τα πράγματα έστω και με καθυστέρηση στην προδιαγεγραμμένη τους πορεία. Μένει λοιπόν μόνο ως ανεκπλήρωτη, what-if η ιδέα μου.

Ποια πλεονεκτήματα θα είχε ο φανταστικός αυτοκινητόδρομος;

[1] Θα απέφευγε την στριμωγμένη και ακριβή ακτή της Βόρειας Πελοποννήσου. Αυτό θα σήμαινε φθηνότερες (σε τιμή μονάδος) και ταχύτερες απαλλοτριώσεις, ευκολότερο σχεδιασμό (greenfield δηλ. παρθένο έδαφος), λιγότερη εμπλοκή με κατοικίες, σιδηρόδρομο και τοπικές οδούς.

[2] Θα ήταν εντελώς ανεξάρτητος από την πονεμένη υπάρχουσα εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών. Η οδός αυτή θα παρέμενε σε λειτουργία σε όλη τη διάρκεια κατασκευής του νέου άξονα. Οι όποιες βελτιωτικές παρεμβάσεις θα μπορούσαν να γίνουν από τον προσωρινό της διαχειριστή, χωρίς  την πρόσθετη πολυπλοκότητα που δίνουν (με τον τρόπο που ζούμε) οι αναγκαίες εργασίες που συνυπάρχουν με την κυκλοφορία. Στο τέλος, ο παραλιακός δρόμος - σε ασφαλέστερη κατάσταση από την προηγούμενη - θα εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται ως πραγματική εναλλακτική για όσους δεν θέλουν αυτοκινητόδρομο.

[3] Θα εξυπηρετούσε τους ίδιους προορισμούς με μικρότερο συνολικό μήκος νέων κατασκευών. Η διαδρομή Στέρνα-Πάτρα μέσω της "μεσογειακής" χάραξης δεν είναι μεγαλύτερη από την παραλιακή Κορίνθου-Πατρών. Η δε νότια διακλάδωση προς Ολυμπία αποτελεί σημαντική εξοικονόμηση σε σχέση με το Πάτρα-Πύργος όπως σχεδιάστηκε (και απεντάχθηκε).

[4] Με πολύ μικρή πρόσθετη δαπάνη θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί και η Αργοναυπλία, η οποία κατά τον τοπικό πολιτικό κ. Μανιάτη "αδικήθηκε" στο σχεδιασμό των αυτοκινητοδρόμων Πελοποννήσου. Για τα μαρτυρικά Καλάβρυτα είχαμε πει ήδη από το 2008. (Τι να κάνουμε, υπάρχουν κι αυτά τα θέματα.)

[5] Η διαπεριφερειακή σύνδεση Πάτρας-Τρίπολης (όπως και Πάτρας-Καλαμάτας) θα βελτιωνόταν σημαντικά, μια και η "μεσογειακή" χάραξη την κάνει αμεσότερη.

[6] Ξεχασμένες περιοχές - όπως οι κωμοπόλεις και τα κεφαλοχώρια νότια από τη Ζήρια, το Χελμό και το Παναχαϊκό - θα αποκτούσαν νέες προσβάσεις στις μεγάλες πόλεις και συνεπώς αναπτυξιακές προοπτικές.

[7] Το αυτοκινητοδρόμιο Χαλανδρίτσας και η ΒΙΠΕ Πάτρας θα έρχονταν επίσης ανέλπιστα κοντά στους υπόλοιπους πόλους προσέλκυσης μετακινήσεων.

Ναι, θα είχε και ουσιώδη μειονεκτήματα η νέα χάραξη. Ο φόρτος της θα ήταν μικρότερος από αυτόν της Κορίνθου-Πατρών, άρα η επένδυση θα έπαιρνε περισσότερο καιρό να αποσβεστεί (και τέτοιες εποχές, τέτοια λόγια). Το ορεινό ανάγλυφο θα σήμαινε κάποιες σοβαρές δαπάνες σε σήραγγες και κοιλαδογέφυρες - που όμως δεν έλειψαν και στον πραγματικό αυτοκινητόδρομο. Οι πρόνοιες περιβαλλοντικής προστασίας και αποχιονισμού θα ήταν αυξημένες - όχι όμως υπέρογκες: τα υψόμετρα μπορούν να κρατηθούν κάτω από τα 800μ, η δε Πελοπόννησος (δυστυχώς από τη μια, ευτυχώς από την άλλη) δεν έχει λύκους, καφέ αρκούδες ή πολλά άλλα είδη που να χρήζουν ιδιαίτερης προστασίας (κι αν ακόμη έχει, όλα λύνονται). Τέλος, το οδικό τμήμα Κορίνθου-Στέρνας ίσως να αποκτούσε κυκλοφοριακό πρόβλημα μετά από κάποια χρόνια σε μέρες αιχμής, που όμως και αυτό δεν θα ήταν ανυπέρβλητο (όταν είσαι στην Πελοπόννησο και όχι στη Βεστφαλία π.χ.).

Για να καταλάβετε για τι μιλάμε, επειδή μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις κ.λπ., κλείνω με ένα σκαρίφημα αυτού του φανταστικού και άσκοπου αυτοκινητοδρόμου. Η πρόταση, όπως είπα, έχει μηδενική πρακτική χρησιμότητα σήμερα που ο παραλιακός αυτοκινητόδρομος (ευτυχώς) κατασκευάζεται με γρήγορους ρυθμούς. Δείτε το σαν κάτι ανάλογο με (αν και πολύ πιο ασήμαντο από) το αγαπημένο μυθιστόρημα Fatherland που περιγράφει μια ζοφερή Ευρώπη στο ενδεχόμενο διαφορετικής τροπής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.