Ο οδηγός της νταλίκας στο τραγικό δυστύχημα της Εγνατίας, σύμφωνα με δημοσίευμα, ισχυρίστηκε ότι δεν κατάλαβε το μήνυμα της προειδοποιητικής ηλεκτρονικής πινακίδας διότι "δεν γνώριζε αγγλικά", με αποτέλεσμα (και εξαιτίας των προβληματικών φρένων) να μη σταματήσει έγκαιρα.
Λίγο καιρό νωρίτερα, βορειοελλαδίτικη εταιρεία που δραστηριοποιείται στην οδική σήμανση πρότεινε, στο ενημερωτικό της έντυπο, την καθιέρωση κυριλλικών αναγραφών, ώστε οι ήδη πολυλογάδικες πινακίδες μας να γίνουν τρίγλωσσες, άρα ακόμη μεγαλύτερες και ακριβότερες.
Ψιλά γράμματα, το ότι η οδική σήμανση και δη αυτή των αυτοκινητοδρόμων και λοιπών εθνικών οδών οφείλει να είναι λιτή ή ότι όλο και περισσότερο βασίζεται σε πικτογράμματα, δηλαδή καθιερωμένα σύμβολα/εικονίδια που δεν απαιτούν πολλαπλή μετάφραση.
Τα Βαλκάνια είναι γεμάτα με εθνικούς καημούς. Κάποιοι ομογενείς της Βορείου Ηπείρου ζητούν αναγραφή ελληνικών τοπωνυμίων σε αλβανικούς υπεραστικούς δρόμους. Μπορούμε να φανταστούμε από τώρα την απήχηση που θα είχε ανάλογο αίτημα σε περιοχή της Ελλάδας με αναγνωρισμένη μειονοτική γλώσσα. Ακόμη και το κυριλλικό αλφάβητο δεν ξέρω αν θα το καλοδέχονταν ως συστατικό επίσημης αναγραφής (και όχι εμπορικής ρεκλάμας γουναράδικου π.χ.) σε περιοχές που αναγκάστηκαν (όχι πολύ παλιά) να το χρησιμοποιήσουν με τη βία.
Σεβαστοί όλοι οι εθνικοί καημοί, οι δικοί μας και των ξένων, αλλά εκτός θέματος. Όπως και παλιότερα έχουμε πει (Ιούλιος 2012): "οι οδικές πινακίδες, οι ονομασίες, αλλά και η γλώσσα συνολικά, αντιμετωπίζονται από πάρα πολλούς (κι όχι μόνο από τους πιο γραφικούς) ως η προβολή του (ατομικού ή συλλογικού, πάντοτε όμως επαρχιώτικου, με την κακή έννοια) Εγώ, και όχι ως εργαλείο επικοινωνίας και, πρωτίστως, συνεννόησης".
Όσο κι αν εκτιμώ τα δείγματα σεβασμού στο διαφορετικό και (έστω συμβολικής, μερικής, κατόπιν εορτής) αποκατάστασης αδικιών και καταπιέσεων (δείτε π.χ. εδώ), η αλήθεια είναι ότι ακόμη κι αν οι τούρκοι έβαζαν στην Ίμβρο ελληνικές αναγραφές, κανένας δεν θα βασιζόταν στην ύπαρξή τους για να βρει τα ζωντανά ελληνικά χωριά Αγρίδια και Σχοινούδι. Άλλο το τοπικό φολκλόρ ή έστω η ιστορική μνήμη κι άλλο οι πρακτικές λειτουργικές ανάγκες των μεταφορικών δικτύων.
Λίγο καιρό νωρίτερα, βορειοελλαδίτικη εταιρεία που δραστηριοποιείται στην οδική σήμανση πρότεινε, στο ενημερωτικό της έντυπο, την καθιέρωση κυριλλικών αναγραφών, ώστε οι ήδη πολυλογάδικες πινακίδες μας να γίνουν τρίγλωσσες, άρα ακόμη μεγαλύτερες και ακριβότερες.
Ψιλά γράμματα, το ότι η οδική σήμανση και δη αυτή των αυτοκινητοδρόμων και λοιπών εθνικών οδών οφείλει να είναι λιτή ή ότι όλο και περισσότερο βασίζεται σε πικτογράμματα, δηλαδή καθιερωμένα σύμβολα/εικονίδια που δεν απαιτούν πολλαπλή μετάφραση.
Τα Βαλκάνια είναι γεμάτα με εθνικούς καημούς. Κάποιοι ομογενείς της Βορείου Ηπείρου ζητούν αναγραφή ελληνικών τοπωνυμίων σε αλβανικούς υπεραστικούς δρόμους. Μπορούμε να φανταστούμε από τώρα την απήχηση που θα είχε ανάλογο αίτημα σε περιοχή της Ελλάδας με αναγνωρισμένη μειονοτική γλώσσα. Ακόμη και το κυριλλικό αλφάβητο δεν ξέρω αν θα το καλοδέχονταν ως συστατικό επίσημης αναγραφής (και όχι εμπορικής ρεκλάμας γουναράδικου π.χ.) σε περιοχές που αναγκάστηκαν (όχι πολύ παλιά) να το χρησιμοποιήσουν με τη βία.
Σεβαστοί όλοι οι εθνικοί καημοί, οι δικοί μας και των ξένων, αλλά εκτός θέματος. Όπως και παλιότερα έχουμε πει (Ιούλιος 2012): "οι οδικές πινακίδες, οι ονομασίες, αλλά και η γλώσσα συνολικά, αντιμετωπίζονται από πάρα πολλούς (κι όχι μόνο από τους πιο γραφικούς) ως η προβολή του (ατομικού ή συλλογικού, πάντοτε όμως επαρχιώτικου, με την κακή έννοια) Εγώ, και όχι ως εργαλείο επικοινωνίας και, πρωτίστως, συνεννόησης".
Όσο κι αν εκτιμώ τα δείγματα σεβασμού στο διαφορετικό και (έστω συμβολικής, μερικής, κατόπιν εορτής) αποκατάστασης αδικιών και καταπιέσεων (δείτε π.χ. εδώ), η αλήθεια είναι ότι ακόμη κι αν οι τούρκοι έβαζαν στην Ίμβρο ελληνικές αναγραφές, κανένας δεν θα βασιζόταν στην ύπαρξή τους για να βρει τα ζωντανά ελληνικά χωριά Αγρίδια και Σχοινούδι. Άλλο το τοπικό φολκλόρ ή έστω η ιστορική μνήμη κι άλλο οι πρακτικές λειτουργικές ανάγκες των μεταφορικών δικτύων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου