14 Σεπ 2014

We "did" Amphipolis before it was cool (1999)

Το τετράμηνο παιδί χάρηκε πολύ εκείνη την επίσκεψη. Ιδίως όταν μπήκαμε στο μουσείο και δροσίστηκε από τον κλιματισμό. Αυτό θυμάμαι κι όχι κάποιο από τα εκθέματα. Αυτό και, φυσικά, το μακεδονικό λιοντάρι. Σήμα κατατεθέν των νικών του Φιλίππου στη φάση επέκτασης του βασιλείου του, αν κρίνουμε και από το "αδελφάκι" του στη βοιωτική Χαιρώνεια.

Η, όψιμα μακεδονική, Αμφίπολη δεν ήταν τυχαίο μέρος. Ήταν κοντά στα μεταλλεία χρυσού του Παγγαίου και οι νότιοι έλληνες, αθηναίοι και σπαρτιάτες, συναγωνίζονταν για τον έλεγχό της. Αργότερα αποτέλεσε κομβικό σημείο της ρωμαϊκής Εγνατίας (όπως και του σημερινού ομώνυμου αυτοκινητοδρόμου), αναφέρεται μάλιστα και στις Πράξεις των Αποστόλων ως προτελευταίος σταθμός του Παύλου πριν φτάσει στη Θεσσαλονίκη.

Μετά από πολλούς αιώνες λήθης, ο πόλεμος - αυτός ο πατήρ πάντων - έβαλε ξανά στο χάρτη την περιοχή. Η Αμφίπολη ήταν το ανατολικό όριο του μακεδονικού μετώπου - της αμυντικής γραμμής της Αντάντ που ξεκινούσε από τις Πρέσπες και τελείωνε στις εκβολές του Στρυμόνα. Κάπου τότε (μεταξύ 1915-1918) εντοπίστηκαν τα κομμάτια του λέοντα.

















Για τις έρευνες των μετέπειτα δεκαετιών καθώς και τις φετινές εντυπωσιακές αποκαλύψεις, όλοι μας διαβάζουμε, βλέπουμε, ακούμε, συζητάμε και φυσικά φανταζόμαστε πολλά αυτόν τον καιρό. Το 1999 πάντως δεν συγκράτησα τίποτα για τον Τύμβο Καστά, που άλλωστε είναι κάμποσες εκατοντάδες μέτρα πέρα από το μουσείο. Η μέρα ήταν ζεστή κι έτσι συνεχίσαμε νοτιότερα για μια βουτιά στο Στρατώνι κι έναν απογευματινό καφέ στην Ιερισσό.

Πριν φύγουμε, δεν παραλείψαμε να φωτογραφηθούμε κάτω από το λιοντάρι. Μόλις που διακρινόμαστε στη βάση του. Έτσι, για να θυμόμαστε πόσο μεγάλα είναι ορισμένα δημιουργήματα και πόσο μικρός είναι ο καθένας από εμάς.


Δεν υπάρχουν σχόλια: