Ένας σοβαρός και συγκροτημένος άνθρωπος που γνωρίζω μου είπε ότι τον μπέρδεψε η ονομασία ενός καινούργιου σταθμού του μετρό. Και είχε δίκιο.
Η χώρα μας είναι γεμάτη εκκλησίες και πολλά τοπωνύμια φέρουν τα ονόματα αγίων. Κάποια γίνονται γνωστότερα από άλλα, για διαφορετικό λόγο κάθε φορά. Έτσι είναι η ζωή.
Προσωπικά όταν άκουγα Αγία Μαρίνα στην Αττική η πρώτη που σκεφτόμουν (όπως και το γνωστό μου πρόσωπο) ήταν η παραλιακή, λίγο μετά την τρύπα του Καραμανλή. Και μετά, αυτή της Ηλιούπολης. Κι ύστερα ως τοπωνύμιο αυτή που πάει πακέτο με τα Στύρα. Και πολύ μετά όλες οι υπόλοιπες, που δεν είναι και λίγες. Και της Αίγινας.
Ακούγοντας ότι άνοιξε σταθμός μετρό στην Αγία Μαρίνα, δεν είναι παράλογο (έχοντας στο νου την παραλιακή) να σκεφτεί κανείς ότι είτε επεκτάθηκε η κόκκινη γραμμή από το Ελληνικό, είτε διακλαδώθηκε η μπλε του αεροδρομίου από το Κορωπί.
Δυστυχώς, η αγαπητή Λουμπάρδα θα μείνει χωρίς μέσο σταθερής τροχιάς. Και σωστά, διότι οι πυκνότητες δόμησης, πληθυσμού και δραστηριοτήτων δεν δικαιολογούν σήμερα τέτοια υποδομή.
Το αν οι πυκνότητες δικαιολογούν την ύπαρξη σταθμού μετρό στα όρια της δομημένης περιοχής, λίγες δεκάδες μέτρα από το βουνό, με έχει απασχολήσει παλιότερα.
Ενός κακού, όμως, "μύρια" έπονται. Ελπίζω να μην επαληθευτεί αυτό, αλλά ήδη έχουμε ένα ακόμη λάθος. Διότι, ενώ ξέραμε ότι ο σταθμός θα ήταν "του Χαϊδαρίου" - και γι' αυτό άλλωστε έγινε η περιβόητη "γωνία" του μετρό, για να έχει κάθε δήμος και σταθμό - σύντομα ανακαλύφθηκε ότι ο σταθμός δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στο Χαϊδάρι. Κατά διαβολική σύμπτωση βρίσκεται στην περιοχή του "τριεθνούς" δηλ. της συνάντησης ανάμεσα σε Αιγάλεω, Χαϊδάρι και Αγιαβαρβάρα.
Για να εξευμενιστεί ο διάβολος (της σύμπτωσης), η συνταγή είναι γνωστή από παλιά (βλ. γραμμή που πριν τις τελευταίες επεκτάσεις ήταν γνωστή ως "Άγιος Αντώνιος - Άγιος Δημήτριος"). Διαλέγουμε την πλησιέστερη εκκλησία και δίνουμε το όνομα του αγίου στο σταθμό. Τι κι αν είναι ο παγκοσμίως άγνωστος (sorry κιόλας) ναός της Αγίας Μαρίνας; Τι κι αν υπάρχουν οι ομώνυμοι, γνωστότεροι οικισμοί που προαναφέραμε παντού στην Αττική; Προκειμένου να ικανοποιηθούν όλες οι αλληλοσυγκρουόμενες τοπικές κοινωνίες, που θέλει η καθεμιά να προβάλει το εγώ της μέσα από σημάνσεις και ονομασίες, ποιος δίνει δεκάρα για τον απλό χρήστη;
Τρελό όλο αυτό. Μέσα από την τρέλα, όμως, ίσως να βρεθεί η λύση. Παραδίπλα, ούτε 300 μέτρα μακρύτερα, είναι το Δρομοκαΐτειο. Γνωστότερο από οποιοδήποτε άλλο τοπόσημο της ευρύτερης γειτονιάς. Φοβάμαι όμως ότι οι δημόσιες αρχές μας δεν θα αποδειχθούν αρκετά τολμηρές, ώστε να μετονομάσουν το σταθμό προς τιμήν του παρακείμενου ψυχοθεραπευτηρίου. Δεν πάνε πολλά χρόνια, άλλωστε, από τότε που οι ηλεκτρονικές πινακίδες του Κηφισού σταμάτησαν να λένε το χρόνο διαδρομής για Δαφνί, αντικαθιστώντας το με το πιο πολυλογάδικο "Δάσος Χαΐδαρίου".
Η χώρα μας είναι γεμάτη εκκλησίες και πολλά τοπωνύμια φέρουν τα ονόματα αγίων. Κάποια γίνονται γνωστότερα από άλλα, για διαφορετικό λόγο κάθε φορά. Έτσι είναι η ζωή.
Προσωπικά όταν άκουγα Αγία Μαρίνα στην Αττική η πρώτη που σκεφτόμουν (όπως και το γνωστό μου πρόσωπο) ήταν η παραλιακή, λίγο μετά την τρύπα του Καραμανλή. Και μετά, αυτή της Ηλιούπολης. Κι ύστερα ως τοπωνύμιο αυτή που πάει πακέτο με τα Στύρα. Και πολύ μετά όλες οι υπόλοιπες, που δεν είναι και λίγες. Και της Αίγινας.
Ακούγοντας ότι άνοιξε σταθμός μετρό στην Αγία Μαρίνα, δεν είναι παράλογο (έχοντας στο νου την παραλιακή) να σκεφτεί κανείς ότι είτε επεκτάθηκε η κόκκινη γραμμή από το Ελληνικό, είτε διακλαδώθηκε η μπλε του αεροδρομίου από το Κορωπί.
Δυστυχώς, η αγαπητή Λουμπάρδα θα μείνει χωρίς μέσο σταθερής τροχιάς. Και σωστά, διότι οι πυκνότητες δόμησης, πληθυσμού και δραστηριοτήτων δεν δικαιολογούν σήμερα τέτοια υποδομή.
Το αν οι πυκνότητες δικαιολογούν την ύπαρξη σταθμού μετρό στα όρια της δομημένης περιοχής, λίγες δεκάδες μέτρα από το βουνό, με έχει απασχολήσει παλιότερα.
Ενός κακού, όμως, "μύρια" έπονται. Ελπίζω να μην επαληθευτεί αυτό, αλλά ήδη έχουμε ένα ακόμη λάθος. Διότι, ενώ ξέραμε ότι ο σταθμός θα ήταν "του Χαϊδαρίου" - και γι' αυτό άλλωστε έγινε η περιβόητη "γωνία" του μετρό, για να έχει κάθε δήμος και σταθμό - σύντομα ανακαλύφθηκε ότι ο σταθμός δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στο Χαϊδάρι. Κατά διαβολική σύμπτωση βρίσκεται στην περιοχή του "τριεθνούς" δηλ. της συνάντησης ανάμεσα σε Αιγάλεω, Χαϊδάρι και Αγιαβαρβάρα.
Για να εξευμενιστεί ο διάβολος (της σύμπτωσης), η συνταγή είναι γνωστή από παλιά (βλ. γραμμή που πριν τις τελευταίες επεκτάσεις ήταν γνωστή ως "Άγιος Αντώνιος - Άγιος Δημήτριος"). Διαλέγουμε την πλησιέστερη εκκλησία και δίνουμε το όνομα του αγίου στο σταθμό. Τι κι αν είναι ο παγκοσμίως άγνωστος (sorry κιόλας) ναός της Αγίας Μαρίνας; Τι κι αν υπάρχουν οι ομώνυμοι, γνωστότεροι οικισμοί που προαναφέραμε παντού στην Αττική; Προκειμένου να ικανοποιηθούν όλες οι αλληλοσυγκρουόμενες τοπικές κοινωνίες, που θέλει η καθεμιά να προβάλει το εγώ της μέσα από σημάνσεις και ονομασίες, ποιος δίνει δεκάρα για τον απλό χρήστη;
Τρελό όλο αυτό. Μέσα από την τρέλα, όμως, ίσως να βρεθεί η λύση. Παραδίπλα, ούτε 300 μέτρα μακρύτερα, είναι το Δρομοκαΐτειο. Γνωστότερο από οποιοδήποτε άλλο τοπόσημο της ευρύτερης γειτονιάς. Φοβάμαι όμως ότι οι δημόσιες αρχές μας δεν θα αποδειχθούν αρκετά τολμηρές, ώστε να μετονομάσουν το σταθμό προς τιμήν του παρακείμενου ψυχοθεραπευτηρίου. Δεν πάνε πολλά χρόνια, άλλωστε, από τότε που οι ηλεκτρονικές πινακίδες του Κηφισού σταμάτησαν να λένε το χρόνο διαδρομής για Δαφνί, αντικαθιστώντας το με το πιο πολυλογάδικο "Δάσος Χαΐδαρίου".
