Όπως τα αεροπλάνα, που απογειώνονται κόντρα στον άνεμο (κατά τα λεγόμενα του Χένρυ Φορντ), έτσι κι ο δικομματισμός θα ξανανέβει μέσα από τις συναινέσεις.
Όλα ξεκίνησαν το Μάιο του 2012, πριν δύο χρόνια δηλαδή, μετά τις πρώτες εκλογές, αυτές όπου όλοι είχαν κάτω από 20%.
Για την ακρίβεια ξεκίνησαν δύο μέρες μετά την καταλυτική αναμέτρηση, που έβγαλε τρίτο το Πασόκ και δεύτερο τον ανερχόμενο Σύριζα.
Ο Σαμαράς δεν άργησε να ρίξει την πρώτη πιστολιά. Στην κούρσα ξεκίνησαν τα δύο πρώτα άλογα. Οι δυνάμεις του 19% και 17%, αντίστοιχα, δεν θα "φτουρούσαν" παρά μόνο αν μετατρέπονταν στους πυρήνες των δύο νέων μετώπων.
Έκανε "μάγκα" τον Τσίπρα, αναγορεύοντάς τον σε ηγέτη ενός μετώπου με πρώτο συστατικό το "αντί". Είτε αντιευρωπαϊκό όπως το αποκαλούσε ο μετέπειτα πρωθυπουργός, είτε "αντιμνημονιακό" όπως θα προτιμούσε ο αριστερός ηγέτης, μικρή σημασία είχε.
Κι αυτό γιατί πόνταρε στην υπεροχή της υποτιθέμενης θέσης έναντι της άρνησης. Υπολόγιζε ότι θα κέρδιζε ως "αντί-αντί". Κι έτσι απέναντι στο μάγκα, θα γινόταν κι εκείνος μάγκας, μεγαλύτερος κιόλας.
Και το win-win: Θα διαμοιράζονταν τα ιμάτια του Πασόκ. Όπως ο Καραμανλής με τον Αντρέα κάποτε. Η "αριστερά της αριστεράς" (έτσι αποκαλούσε το Πασόκ ο σερραίος) απέκτησε ρεύμα μέσα από τη μαχητική αντιπαράθεση - αλλά και από την ιδιότυπη προβολή που λάμβανε από έναν αντίπαλο που ασχολιόταν κυρίως μαζί της. Η Ένωση Κέντρου (ΕΔΗΚ) διαλύθηκε. Από το 20% στο 12% και μετά στο μηδέν κόμμα κάτι.
Τα τυράκια πέφτουν βροχή. Πρώτα η προσφορά κυβερνητικού ρόλου το Μάιο του '12, με τον Κουβέλη μεσολαβητή. Στη συνέχεια ένα κρυφό appeasement, ένας εξευμενισμός, με την υποστήριξη ΝΔ σε υποψηφίους ήττας στην Αττική και το Δήμο της Αθήνας (με αποτέλεσμα να πάρει ένα κομματάκι εξουσίας η Δούρου). Τώρα που μας τελείωσε η Δημάρ, παίρνει τη σκυτάλη ο ΣΕΒ. Κάποια σενάρια λένε ότι το σήριαλ θα συνεχιστεί με Κουβέλη και πάλι, για να αποκτήσει η αριστερά το δικό της Κωστή Στεφανόπουλο και να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές (ή να γίνουν με απλούστερη αναλογική).
Φοβάμαι ότι εφαρμόζεται η δοκιμασμένη συνταγή του αδιέξοδου και της "ακυβερνησίας" που θα ενισχύσει το νέο διπολισμό. Ο Τσίπρας ελπίζει ότι το 27% - όσο κι αν φαίνεται σαν οροφή στον ψύχραιμο παρατηρητή - είναι αφετηρία για να γίνει αυτοδύναμος α-λα Α. Παπανδρέου. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Θα ζήσουμε ένα παρατεταμένο 1977, μπορεί κάποτε ένα νέο 1981 (1985, 1989...). Ομοίως, ο Σαμαράς αποκλείεται να αποδεχτεί το 9% της Χρυσής Αυγής ως μόνιμη δύναμη στα δεξιά του. Όπως αποδυνάμωσε τον Καμμένο, έτσι πιστεύει ότι θα ξαναφέρει στην πολυκατοικία κάμποσους ακροδεξιούς.
Αν όμως τα ποσοστά μεγέθους 20-φεύγα τοις εκατό γίνουν αντιληπτά ως οροφές (χλωμό το βλέπω), δεν αποκλείεται οι δύο ενδιάμεσες δυνάμεις να παγιωθούν, κάτι σαν "καλή" και "κακή" κεντροαριστερά (όπως οι χοληστερόλες HDL-LDL ή οι υγιείς τράπεζες με τις bad banks), έτσι ώστε να γίνονται μπαλαντέρ της ΝΔ ή του Σύριζα στην περίπτωση που τα πράγματα εξωθηθούν στη δημιουργία αντιαριστερών ή αντίστοιχα αντιδεξιών μετώπων.
Μετώπων πάντως.
Κι εδώ φαίνεται το πόσο στρατηγικό λάθος ήταν, για όσους θεωρούν ως μη χείρονα τον κεντροαριστερό χώρο, να μην επιδιωχθεί παση θυσία η ενιαία του έκφραση. Για την ώρα, υπάρχουν δύο "τσόντες" ανταγωνιστικές μεταξύ τους - στην εθνικής εμβέλειας πολιτική σκηνή βέβαια, μια και στις περιφέρειες, τα επιμελητήρια κ.λπ. η εικόνα είναι αλλιώτικη, με πιο αδύναμο Σύριζα.
Στο μεταξύ, ο κόσμος κινείται, η Ευρώπη είναι αναστατωμένη και η οικονομία, η κοινωνία, ελπίζει - όπως εύστοχα έγραψε ένας φίλος - να προχωρήσει επιτέλους από το "μηδέν" στο "μηδέν κόμμα ένα" (0,1).
Μακάρι να προχωρήσει, αλλά πώς;
Όλα ξεκίνησαν το Μάιο του 2012, πριν δύο χρόνια δηλαδή, μετά τις πρώτες εκλογές, αυτές όπου όλοι είχαν κάτω από 20%.
Για την ακρίβεια ξεκίνησαν δύο μέρες μετά την καταλυτική αναμέτρηση, που έβγαλε τρίτο το Πασόκ και δεύτερο τον ανερχόμενο Σύριζα.
Ο Σαμαράς δεν άργησε να ρίξει την πρώτη πιστολιά. Στην κούρσα ξεκίνησαν τα δύο πρώτα άλογα. Οι δυνάμεις του 19% και 17%, αντίστοιχα, δεν θα "φτουρούσαν" παρά μόνο αν μετατρέπονταν στους πυρήνες των δύο νέων μετώπων.
Έκανε "μάγκα" τον Τσίπρα, αναγορεύοντάς τον σε ηγέτη ενός μετώπου με πρώτο συστατικό το "αντί". Είτε αντιευρωπαϊκό όπως το αποκαλούσε ο μετέπειτα πρωθυπουργός, είτε "αντιμνημονιακό" όπως θα προτιμούσε ο αριστερός ηγέτης, μικρή σημασία είχε.
Κι αυτό γιατί πόνταρε στην υπεροχή της υποτιθέμενης θέσης έναντι της άρνησης. Υπολόγιζε ότι θα κέρδιζε ως "αντί-αντί". Κι έτσι απέναντι στο μάγκα, θα γινόταν κι εκείνος μάγκας, μεγαλύτερος κιόλας.
Και το win-win: Θα διαμοιράζονταν τα ιμάτια του Πασόκ. Όπως ο Καραμανλής με τον Αντρέα κάποτε. Η "αριστερά της αριστεράς" (έτσι αποκαλούσε το Πασόκ ο σερραίος) απέκτησε ρεύμα μέσα από τη μαχητική αντιπαράθεση - αλλά και από την ιδιότυπη προβολή που λάμβανε από έναν αντίπαλο που ασχολιόταν κυρίως μαζί της. Η Ένωση Κέντρου (ΕΔΗΚ) διαλύθηκε. Από το 20% στο 12% και μετά στο μηδέν κόμμα κάτι.
Τα τυράκια πέφτουν βροχή. Πρώτα η προσφορά κυβερνητικού ρόλου το Μάιο του '12, με τον Κουβέλη μεσολαβητή. Στη συνέχεια ένα κρυφό appeasement, ένας εξευμενισμός, με την υποστήριξη ΝΔ σε υποψηφίους ήττας στην Αττική και το Δήμο της Αθήνας (με αποτέλεσμα να πάρει ένα κομματάκι εξουσίας η Δούρου). Τώρα που μας τελείωσε η Δημάρ, παίρνει τη σκυτάλη ο ΣΕΒ. Κάποια σενάρια λένε ότι το σήριαλ θα συνεχιστεί με Κουβέλη και πάλι, για να αποκτήσει η αριστερά το δικό της Κωστή Στεφανόπουλο και να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές (ή να γίνουν με απλούστερη αναλογική).
Φοβάμαι ότι εφαρμόζεται η δοκιμασμένη συνταγή του αδιέξοδου και της "ακυβερνησίας" που θα ενισχύσει το νέο διπολισμό. Ο Τσίπρας ελπίζει ότι το 27% - όσο κι αν φαίνεται σαν οροφή στον ψύχραιμο παρατηρητή - είναι αφετηρία για να γίνει αυτοδύναμος α-λα Α. Παπανδρέου. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Θα ζήσουμε ένα παρατεταμένο 1977, μπορεί κάποτε ένα νέο 1981 (1985, 1989...). Ομοίως, ο Σαμαράς αποκλείεται να αποδεχτεί το 9% της Χρυσής Αυγής ως μόνιμη δύναμη στα δεξιά του. Όπως αποδυνάμωσε τον Καμμένο, έτσι πιστεύει ότι θα ξαναφέρει στην πολυκατοικία κάμποσους ακροδεξιούς.
Αν όμως τα ποσοστά μεγέθους 20-φεύγα τοις εκατό γίνουν αντιληπτά ως οροφές (χλωμό το βλέπω), δεν αποκλείεται οι δύο ενδιάμεσες δυνάμεις να παγιωθούν, κάτι σαν "καλή" και "κακή" κεντροαριστερά (όπως οι χοληστερόλες HDL-LDL ή οι υγιείς τράπεζες με τις bad banks), έτσι ώστε να γίνονται μπαλαντέρ της ΝΔ ή του Σύριζα στην περίπτωση που τα πράγματα εξωθηθούν στη δημιουργία αντιαριστερών ή αντίστοιχα αντιδεξιών μετώπων.
Μετώπων πάντως.
Κι εδώ φαίνεται το πόσο στρατηγικό λάθος ήταν, για όσους θεωρούν ως μη χείρονα τον κεντροαριστερό χώρο, να μην επιδιωχθεί παση θυσία η ενιαία του έκφραση. Για την ώρα, υπάρχουν δύο "τσόντες" ανταγωνιστικές μεταξύ τους - στην εθνικής εμβέλειας πολιτική σκηνή βέβαια, μια και στις περιφέρειες, τα επιμελητήρια κ.λπ. η εικόνα είναι αλλιώτικη, με πιο αδύναμο Σύριζα.
Στο μεταξύ, ο κόσμος κινείται, η Ευρώπη είναι αναστατωμένη και η οικονομία, η κοινωνία, ελπίζει - όπως εύστοχα έγραψε ένας φίλος - να προχωρήσει επιτέλους από το "μηδέν" στο "μηδέν κόμμα ένα" (0,1).
Μακάρι να προχωρήσει, αλλά πώς;
