7 Μαΐ 2014

Ο αγώνας συνεχίζεται

Πριν λίγο καιρό συνειδητοποίησα ότι φέτος είναι περισσότεροι από ποτέ οι γνωστοί μου που κατεβαίνουν υποψήφιοι. Το απέδωσα κατ' αρχήν στην ηλικία μου, πιστεύοντας ότι κάθε φορά στο εξής τα ίδια θα λέω. Νομίζω όμως ότι αντικειμενικά είναι περισσότεροι οι υποψήφιοι φέτος. Διάβασα κάπου ότι αυτό σίγουρα επιβεβαιώνεται στον αριθμό των επίδοξων ευρωβουλευτών. Λογικό, μια και υπάρχει σταυρός προτίμησης. Δεν ξέρω τι ισχύει όμως στα τοπικά και περιφερειακά ψηφοδέλτια.

Έχοντας ξεκαθαρίσει ότι είμαι (ακόμη) "απέναντι", οφείλω να πω ότι δεν καταλαβαίνω τις απαξιωτικές, δήθεν χιουμοριστικές αντιδράσεις ("κι η κουτσή Μαρία κατεβαίνει"). Έχω την εντύπωση ότι αυτά τα διαδίδουν όσοι όχι απλώς είναι "απέναντι", αλλά ειδικότερα όσοι εξ αυτών διακατέχονται από μεσσιανικό θαυμασμό σε συγκεκριμένου τύπου στιβαρές ηγεσίες μαζικών παρατάξεων ή κινημάτων. Καταλαβαίνω ότι δεν μπορούν όλοι να είναι ηγέτες, πολιτική όμως δεν είναι μόνο η ηγεσία ούτε μόνο το εκλέγεσθαι, με τους υπόλοιπους να είναι παρατρεχάμενοι, χειροκροτητές ή "στην απέξω". Πολιτική είναι πολλά διαφορετικά πράγματα, με κοινό θέμα σε πολλές περιπτώσεις την επιθυμία για μικρές ή μεγάλες νίκες, μικρά ή μεγάλα επιτυχημένα βήματα. Συμμετέχουν πολλοί κι όχι μόνο οι "φωτισμένες" (από ποιον;) ηγεσίες.

Το έχω πει, κατά βάθος θαυμάζω όσους εκτίθενται. Δίπλα στο θαυμασμό μου υπάρχει και μια μελαγχολική συμπάθεια. Μια οικονομία όπου δεν κινούνται πολλά πράγματα, με πρωτόγνωρη κι επίμονη επίσημη ανεργία 27%, πιστεύω ότι αποτελεί ισχυρό κίνητρο για να σπρώξει κάποιον ωφελιμιστικά στην πολιτική. Ίσως (για πολλούς, δεν θέλω να πιστεύω ότι ισχύει για όλους) να είναι ένα τελευταίο στάδιο προσπάθειας πριν την απόλυτη απελπισία. Δυστυχώς οι περισσότεροι θα απογοητευτούν, μια και δεν θα έχουν τη χαρά να εκλεγούν και να δουν αν μέσω της πολιτικής θα ξελασπώσουν.

Το είχε πάντα η πολιτική αυτό το στοιχείο. Ένα είδος αριστείας (δημοκρατικά νομιμοποιημένης) είναι άλλωστε, το να πείθεις τον κόσμο να σε ψηφίσει. Πρώτα πρέπει να αποδειχθείς ικανός να εκλεγείς. Και μετά, στην ιδανική περίπτωση, ικανός να υλοποιήσεις. Δεν έχουν όλοι την ίδια αφετηρία και τα ίδια προσόντα, έτσι είναι η ζωή. Έχεις όμως την ευκαιρία σου.

Θα ήθελα να μπορούσα να μείνω σε αυτή τη ρομαντική θεώρηση. Η πραγματικότητα όμως με διαψεύδει. Η αναγνωρισιμότητα αποδεικνύεται καθοριστική. Πώς να συμπαθήσω και να αξιολογήσω με πολιτικό μέτρο ένα κόμμα που αρχίζει και τελειώνει γύρω από μια δημοφιλή τηλεοπτική περσόνα; Πώς να μη δω ως στημένη και αντίθετη σε κάθε έννοια ισοπολιτείας και αμεροληψίας την υποψηφιότητα ηγετών δημοφιλών ποδοσφαιρικών σωματείων για μεγάλους δήμους της χώρας; Πώς να μη με θλίβει ο συνομήλικός μου υποψήφιος που παραπονιέται γιατί ο Καμίνης δεν φωταγώγησε την Αθήνα μετά την κατάκτηση κυπέλλου από τον ΠΑΟ;

Η μόνη μου ελπίδα είναι η συμμετοχή του πολίτη στην αέναη προσπάθεια για τις μικρές νίκες που προανέφερα - με φωνή, άποψη και δράση πέρα από οποιαδήποτε στιγμιαία εκλογική διαδικασία. Κάποιοι λένε ότι χρειάζεται "θεσμική θωράκιση". Φοβάμαι ότι αυτή θα είναι τόσο αναποτελεσματική, όσο και οι λογικές και πρακτικές αποκλεισμού έναντι "ακραίων" πολιτικών χώρων. Οι απαγορεύσεις δεν εξαφανίζουν την ακροδεξιά, ούτε τα ασυμβίβαστα τον μπερλουσκονισμό. Θα ήθελα το εκλογικό σώμα να θεωρήσει αυτονόητο ότι θα συνασπιστεί ακόμη και με άσπονδους αντιπάλους κάποιων, ή "αχώνευτους", προκειμένου να αφήσει εκτός νυμφώνος τους προέδρους των ΠΑΕ, με τον ίδιο τρόπο που το δημοκρατικό τόξο της Γαλλίας έδωσε 80% στο Σιράκ (στο Σιράκ!) εναντίον του Λεπέν πριν κάποια χρόνια. Ας είμαστε όμως έτοιμοι και για το ενδεχόμενο, το εκλογικό σώμα να μη συμπεριφερθεί όπως θα θέλαμε εμείς. Συμβαίνει συχνότατα. Άρα, να θυμόμαστε ότι υπάρχει ζωή (και προσπάθεια) και μετά τις εκλογές.