12 Σεπ 2013

Πιάσε κι ένα πεϊνιρλί...

Δυσκολεύεται ο κάθε λογικός άνθρωπος να φανταστεί μια "σοβαρότερη Χρυσή Αυγή", δεν προδιαθέτουν σε κάτι τέτοιο οι προβεβλημένες καρικατούρες της, από τον κωλοπετσωμένο αρχηγό της μέχρι τον αστοιχείωτο Καιάδα (Εγέρθητου).

Επανειλημμένα όμως έχω παρατηρήσει ότι η "ατζέντα" της ακροδεξιάς έχει διαποτίσει ευρύτατα το πολιτικό φάσμα. Η επιρροή αυτή, όπως υποστηρίζω, είναι προγενέστερη του συγκεκριμένου κόμματος και έχει βαθύτερες ρίζες που υπερβαίνουν τη συγκυρία της κρίσης.

Μπορεί να είναι και ζήτημα χρόνου, λοιπόν, η εμφάνιση μιας σοβαρότερης ακροδεξιάς, που μάλιστα θα αφήσει αμήχανους όσους αποφεύγουν την αντιπαράθεση μαζί της με επιχειρήματα - επικαλούμενοι, δικαίως ή αδίκως, είτε τη φαιδρότητα ορισμένων στελεχών του ευρύτερου χώρου ("ψεκασμένοι") είτε το ότι απλά "δεν μιλάνε με φασίστες".

Μέρος αυτής της ακροδεξιάς στεγάζεται, άλλωστε, σήμερα σε άλλους χώρους. Ευκολότερα εντοπίζει κανείς τις περιπτώσεις τύπου Φαήλου Κρανιδιώτη. Ο παλιός συνήγορος του Öcalan χρησιμοποιεί συστηματικά ακροδεξιά ρητορεία και ουδέποτε έχει κρύψει την απέχθειά του στο "δημοκρατικό τόξο" και στις κατ' ανάγκη σημερινές συνεργασίες της ΝΔ. Υπάρχουν και άλλα νεοδημοκρατικά στελέχη (Πολύδωρας, Ψωμιάδης) που, χωρίς να πλησιάζουν την έξοδο του μαντριού, ευθαρσώς προπαγανδίζουν την ευρύτητα της "παράταξης" και διαφημίζουν την ανοιχτή της αγκαλιά σε όλους αυτούς που, σύμφωνα με τον Taki (ένστολους, σεκιουριτάδες, μεροκαματιάρηδες, πεϊνιρλιτζήδες), δίνουν σήμερα τη στήριξή τους, όχι απαραίτητα στις γελοιότητες της μαύρης αρβύλας, αλλά στα όσα έμαθαν να ασπάζονται μετά από τόσα χρόνια ελληνοκεντρικής παιδείας (διαχρονικότητα της ενιαίας γλώσσας μας, ομοιογένεια του πληθυσμού μας, μοναδικότητα του πολιτισμού μας...). Αλλά και πέρα από τη θεωρητικά όμορη ΝΔ, η ακροδεξιά σκέψη δεν απέχει πολύ από εκφάνσεις του πάλαι ποτέ "πατριωτικού Πασόκ", που πρόσφατα σχημάτισε τάση εντός του Σύριζα (Μιχελογιαννάκης με τον "εξελληνισμένο Κομφούκιο", Κοτσακάς που κάποτε ειπώθηκε ότι εκπαίδευε μαχητές του κουρδικού PKK...).

Εν κατακλείδι, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου απλώς παρέθεσε το λάθος ουσιαστικό μετά από το συγκριτικό επίθετο "σοβαρότερη". Η Χρυσή Αυγή και η "σέμαϊ" ακροδεξιά (γεια στο στόμα του Μάρτενς της Frankfurter Allgemeine) μπορεί να δείχνουν φαιδρές, το πολιτικό τους υπόβαθρο όμως είναι μια υπόθεση πολύ σοβαρότερη απ' όσο αντιλαμβάνονται κάποιοι.


2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο φίλος Γ.Α. έστειλε το εξής σχόλιο με email:
Δυστυχώς το φαινόμενο της ΧΑ γιγαντώνεται και όλο το συστημα (ΜΕGA-εφημεριδες) με αυτα που λενε και προβαλουν (ανακοινωσεις ΠΑΣΟΚ κλπ) βοηθούν στην εξαπλωση του(παιζει στο 15% σημερα). Το απογοητευτικό είναι οτι ανθρωποι μεγαλοι, ακόμα και επιστημονες-πχ στρατιωτικοι γιατροι μου ετυχε στην Κρητη σε συζητησεις να λενε ανοικτα οτι δεν υπαρχει κατι άλλο να ψηφίσεις!!! Ειδικα αν εισαι προς δεξιά δεν τους περναει απο το μυαλό μια εναλλακτική! Η πιτσιρικαρία (18-22 ετών) τους θέλουν μεσα στη βουλή, για να ριξουν καμμια μπουνια, κανενα αυγό στους πουλημενους πολιτικους που φτασαν τη χωρα ως εδω. Ετσι θα λυθεί το πρόβλημα ? τους ρωτας. "Δε με νοιάζει , θέλω να ειναι γκαου γαιτί αν ηταν νοημονες θα ηταν κι αυτοί μερος του συστηματος" σου απαντανε και τελειώνει εκεί ο διαλογος. Το δε Τσιπροαγορι πρεσβευει πλεον όλο το άρρωστο και βολεμενο ΠΑΣΟΚ που δε θελει να χασει τα κεκτημενα του. 25% δηλαδη. Οι επομενες εκλογες θα βγαλουν μια βουλή για την οποία θα πρεπει να ντρεπόμαστε όλοι. Και η αρχη φοβάμαι οτι θα γινει απο τις δημοτικές εκλογές με αξονα την Αθηνα (Κασιδιαρης και ΣΙΑ). Ειδωμεν...

Yank_o είπε...

Αυτά που με χαρακτηριστικό τρόπο περιγράφεις είναι παρατηρήσεις για το σήμερα, ένα σήμερα που σίγουρα επηρεάζεται και τροφοδοτείται από την κρίση. Όσο παραμένει το τέλμα τόσο θα εκδηλώνονται τέτοια και ίσως χειρότερα φαινόμενα.

Παράλληλα με όλα αυτά όμως μπαίνει και το ευρύτερο θέμα διείσδυσης της ακροδεξιάς "ατζέντας" στην πολιτική συζήτηση - και της έλλειψης αντιβάρων. Δεν υιοθετώ βέβαια την ακραία "προφητεία" του Βαρουφάκη για "θάνατο της κεντροαριστεράς", επειγόντως όμως (κι όχι μόνο στην Ελλάδα) αυτός ο πολιτικός χώρος θα πρέπει να βρει κάτι άλλο πέρα από τη δήθεν οικολογία και τους γάμους ομοφυλοφίλων για να προσεγγίσει το μέσο πολίτη.

Για το τέλος άφησα τη "ντροπή" για τη βουλή, εγώ νομίζω ότι για την κοινωνία μας θα πρέπει να ντρεπόμαστε, που (εκπροσωπούμενη πλέον ακριβέστερα απ' ό,τι γινόταν στο παρελθόν με τα πολυσυλλεκτικά κόμματα-"μαντριά") αναδεικνύει όλες αυτές τις πολιτικές δυνάμεις.