Η πολιτική σημασία των ερχόμενων τοπικών εκλογών είναι αρκετά μεγάλη. Οι τελευταίες διοικήσεις περιφερειών και δήμων εξελέγησαν το φθινόπωρο του 2010, όταν ακόμη τα μνημόνια δεν είχαν αλλάξει πολύ τη ζωή μας, με αποτέλεσμα οι συσχετισμοί των βασικών πολιτικών δυνάμεων να μην έχουν μεταβληθεί ουσιωδώς. Η "μαύρη" τριετία 2011-2013 και η ανάδειξη νέων ισορροπιών είναι βέβαιο ότι θα επιφέρουν αλλαγές.
Μπορεί να θεωρείται άκομψη ή φάουλ η υποτιμητική χρήση της λέξης βλάχος (μόνης της ή ως συνθετικό), λίγοι όμως μπορούν να αρνηθούν τα δίκια που είχε ο Τσίπρας όταν μιλούσε για "βλαχοδημάρχους". Στην πλειοψηφία τους οι τοπικοί άρχοντες εξελέγησαν με τις σημαίες Πασόκ ή ΝΔ, τις οποίες συνήθως διστάζουν να απεμπολήσουν όσο βλέπουν τον παλιό δικομματισμό εν ζωή, έστω με τους εταίρους του τώρα αποδυναμωμένους και αναγκαστικά συμμαχούντες στο κυβερνητικό σχήμα. Επίσης, οι δήμαρχοι (και οι περιφερειάρχες) - παρά τους παράγοντες τοπικών συνθηκών ή προσωπικών επιρροών - συχνά αποτελούν το μακρύ χέρι των κομματικών επιτελείων και, ευκαιρίας δοθείσης, τείνουν να κάνουν αυτά που σήμερα είναι περίπου απαγορευμένα σε επίπεδο κεντρικής διοίκησης: διορισμούς (βλ. πρόσφατες εξαγγελίες περί κοινωφελούς εργασίας), αναθέσεις (σε σημαντικούς τομείς όπου η αρμοδιότητα, καλώς κατ' αρχήν και θεωρητικά, μεταβιβάστηκε στο δικό τους επίπεδο - βλ. διαχείριση απορριμμάτων) και πάνω απ' όλα δημόσιες σχέσεις, υποσχέσεις, διατύπωση "οραμάτων" και όλα τα πολιτικά φρου-φρου κι αρώματα.
Στο πρόσωπο των αυτοδιοικητικών παραγόντων επιβιώνει το πολιτικό σύστημα που πολλοί βρίζουν και που, ακόμη κι όσοι ανέχονται Σαμαρά-Βενιζέλο ως "μη χείρονες", αναγνωρίζουν ότι πρέπει να αλλάξει και παρ' όλα αυτά έχει αγγιχτεί ελάχιστα (ακόμη;) από τα προγράμματα αναδιάρθρωσης του ευρύτερου Δημοσίου.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν έθεσε, σε καίριο χρόνο (δεν είναι τυχαίο που τον ίδιο καιρό διέρρευσαν σχέδια για την αλλαγή της εκλογικής διαδικασίας - οι εκλογές απασχολούν πολλούς), μια βασική πολιτική διάσταση της επικείμενης αναμέτρησης.
Ένα ερώτημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κομματικοποιήσει όλες τις αναμετρήσεις με σκοπό να καταγραφεί ένα παγιωμένο ποσοστό του - όσο πιο πάνω από το 20-25%, τόσο το καλύτερο. Έχοντας επίγνωση της μειοψηφικής ακόμη δύναμής του, είναι πιθανό - όσο κι αν λέγεται ότι ο Τσίπρας αντιγράφει τον Ανδρέα Π. - να αποφύγει την τακτική της "δημοκρατικής πλειοψηφίας" και των συμμαχιών του Β' γύρου. Ο προβληματισμός φαντάζομαι ότι θα είναι στο αν οι "κινήσεις πολιτών" (του 2010 και παλιότερες) θα έχουν θέση σε αυτό το τοπίο, μια και σε πολλές περιπτώσεις περιελάμβαναν μετριοπαθή στοιχεία που κάθε άλλο παρά μαχητική αντιμνημονιακή στάση θα θέλουν να ακολουθήσουν πλέον.
Έχοντας πει όλα τα παραπάνω, αξίζει να επισημάνω ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι άλλες δυνάμεις θα έχουν ως σημείο αναφοράς και φόβητρο τη Χρυσή Αυγή. Σήμερα άκουσα στο ραδιόφωνο τον Καμίνη να εκλιπαρεί για συσπείρωση του "δημοκρατικού τόξου", δείχνοντας ότι η αυτοπεποίθηση για την υποψηφιότητά του είναι περίπου στο απόλυτο μηδέν του Κέλβιν.
Το πρώτο "ματς" όμως θα παιχθεί στο άμεσο μέλλον, στη διαμόρφωση των "κανόνων" (αυτοδιοικητικού εκλογικού νόμου). Κι εκεί, το μαχαίρι και το πεπόνι, θεωρητικά, το έχει η κυβερνητική πλειοψηφία. Για να δούμε λοιπόν...
Μπορεί να θεωρείται άκομψη ή φάουλ η υποτιμητική χρήση της λέξης βλάχος (μόνης της ή ως συνθετικό), λίγοι όμως μπορούν να αρνηθούν τα δίκια που είχε ο Τσίπρας όταν μιλούσε για "βλαχοδημάρχους". Στην πλειοψηφία τους οι τοπικοί άρχοντες εξελέγησαν με τις σημαίες Πασόκ ή ΝΔ, τις οποίες συνήθως διστάζουν να απεμπολήσουν όσο βλέπουν τον παλιό δικομματισμό εν ζωή, έστω με τους εταίρους του τώρα αποδυναμωμένους και αναγκαστικά συμμαχούντες στο κυβερνητικό σχήμα. Επίσης, οι δήμαρχοι (και οι περιφερειάρχες) - παρά τους παράγοντες τοπικών συνθηκών ή προσωπικών επιρροών - συχνά αποτελούν το μακρύ χέρι των κομματικών επιτελείων και, ευκαιρίας δοθείσης, τείνουν να κάνουν αυτά που σήμερα είναι περίπου απαγορευμένα σε επίπεδο κεντρικής διοίκησης: διορισμούς (βλ. πρόσφατες εξαγγελίες περί κοινωφελούς εργασίας), αναθέσεις (σε σημαντικούς τομείς όπου η αρμοδιότητα, καλώς κατ' αρχήν και θεωρητικά, μεταβιβάστηκε στο δικό τους επίπεδο - βλ. διαχείριση απορριμμάτων) και πάνω απ' όλα δημόσιες σχέσεις, υποσχέσεις, διατύπωση "οραμάτων" και όλα τα πολιτικά φρου-φρου κι αρώματα.
Στο πρόσωπο των αυτοδιοικητικών παραγόντων επιβιώνει το πολιτικό σύστημα που πολλοί βρίζουν και που, ακόμη κι όσοι ανέχονται Σαμαρά-Βενιζέλο ως "μη χείρονες", αναγνωρίζουν ότι πρέπει να αλλάξει και παρ' όλα αυτά έχει αγγιχτεί ελάχιστα (ακόμη;) από τα προγράμματα αναδιάρθρωσης του ευρύτερου Δημοσίου.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν έθεσε, σε καίριο χρόνο (δεν είναι τυχαίο που τον ίδιο καιρό διέρρευσαν σχέδια για την αλλαγή της εκλογικής διαδικασίας - οι εκλογές απασχολούν πολλούς), μια βασική πολιτική διάσταση της επικείμενης αναμέτρησης.
Ένα ερώτημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κομματικοποιήσει όλες τις αναμετρήσεις με σκοπό να καταγραφεί ένα παγιωμένο ποσοστό του - όσο πιο πάνω από το 20-25%, τόσο το καλύτερο. Έχοντας επίγνωση της μειοψηφικής ακόμη δύναμής του, είναι πιθανό - όσο κι αν λέγεται ότι ο Τσίπρας αντιγράφει τον Ανδρέα Π. - να αποφύγει την τακτική της "δημοκρατικής πλειοψηφίας" και των συμμαχιών του Β' γύρου. Ο προβληματισμός φαντάζομαι ότι θα είναι στο αν οι "κινήσεις πολιτών" (του 2010 και παλιότερες) θα έχουν θέση σε αυτό το τοπίο, μια και σε πολλές περιπτώσεις περιελάμβαναν μετριοπαθή στοιχεία που κάθε άλλο παρά μαχητική αντιμνημονιακή στάση θα θέλουν να ακολουθήσουν πλέον.
Έχοντας πει όλα τα παραπάνω, αξίζει να επισημάνω ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι άλλες δυνάμεις θα έχουν ως σημείο αναφοράς και φόβητρο τη Χρυσή Αυγή. Σήμερα άκουσα στο ραδιόφωνο τον Καμίνη να εκλιπαρεί για συσπείρωση του "δημοκρατικού τόξου", δείχνοντας ότι η αυτοπεποίθηση για την υποψηφιότητά του είναι περίπου στο απόλυτο μηδέν του Κέλβιν.
Το πρώτο "ματς" όμως θα παιχθεί στο άμεσο μέλλον, στη διαμόρφωση των "κανόνων" (αυτοδιοικητικού εκλογικού νόμου). Κι εκεί, το μαχαίρι και το πεπόνι, θεωρητικά, το έχει η κυβερνητική πλειοψηφία. Για να δούμε λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου