31 Δεκ 2012

Ain't it a pity cause you hate the Citi*

Μπορεί ο λογαριασμός της εφορίας να έρχεται όλο και πιο τσουχτερός μετά το 2010, όμως, παραδεχτείτε το. Όποτε ακούτε ότι γίνονται "ευκολίες πληρωμής", οι πιο πολλοί σκέφτεστε: "θέλουν απελπισμένα τα λεφτά μας, αλλά τουλάχιστον μας δίνουν κι έναν ανθρώπινο τρόπο να τα βγάλουμε πέρα".

Ξανασκεφτείτε το - με τη βοήθεια της ιστοριούλας που θα σας αφηγηθώ.

Το φετινό ποσό που θα πλήρωνα, κατανεμήθηκε σε τρεις δόσεις. Οι πρώτες δύο εξοφλήθηκαν κανονικά μέσω του τοπικού μου υποκαταστήματος της Citibank - "μπήκαν" στη Diners, την παγκοσμίου κύρους πιστωτική κάρτα (Diners Club International, όχι αστεία).

Η τρίτη δόση έληγε 31 Δεκεμβρίου - σήμερα. Στο μεταξύ όμως, στα πλαίσια των παγκόσμιων περικοπών της, η Citi έκλεισε το τοπικό μου υποκατάστημα. Για την "εξυπηρέτησή μας", όρισε δύο τράπεζες στις οποίες θα μπορούσαμε να απευθυνθούμε.

Πραγματικά, στις 28/12 επισκέφτηκα το υποκατάστημα της Emporiki (Κρεντί Αγκρικώλ), στο οποίο όμως διαπίστωσα ότι η "εξυπηρέτηση" ήταν όλη δική τους - δηλαδή αφορούσε μόνο την πληρωμή λογαριασμών και όχι την εκ νέου χρέωση της κάρτας μου. Αυτή θα έπρεπε να γίνει:
- Είτε με το εξαιρετικά δύσχρηστο σύστημα τηλεφωνικής "εξυπηρέτησης" - όπου μέσα από απελπιστικά αργά και ασαφή "μενού" καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο να βρεις έναν Άνθρωπο να μιλήσεις (και πιστέψτε με, ακόμη κι ένας μπλόγκερ μπορεί να αισθάνεται άβολα όταν διαχειρίζεται πληρωμές τετραψήφιων ποσών μέσα από πληκτρολογήσεις ψηφίων).
- Είτε με φυσική παρουσία σε υποκατάστημα της Citibank, στην προκειμένη περίπτωση περίπου 100 χλμ. από το σπίτι μου (...).

Επιλέγοντας τη δεύτερη "λύση", είχα την αισιοδοξία (τρομάρα μου) ότι θα έκανα τη "δουλειά μου", η οποία - να επαναλάβω - αφορούσε πληρωμή (στο Δημόσιο, και στην τράπεζα την προμηθειούλα της), όχι είσπραξη κάποιου ποσού.

Αμ δε.

Στο Α υποκατάστημα, η κυρία Κ. με "ξεπέταξε", ισχυριζόμενη ότι η Τράπεζα μπορούσε να χρεώσει την κάρτα το αργότερο 2 εργάσιμες μέρες πριν την καταληκτική ημερομηνία. Πώς θα μπορούσα να το γνωρίζω αυτό; - απόρησα. Ήταν περίπου αυτονόητο (όπως το ότι η γη γυρίζει, που αν δεν κάνω λάθος το πρωτοείπε ο Τσίπρας).

Δοκίμασα την τύχη μου κατόπιν στη ΔΟΥ "μου". Φτάνοντας στο ταμείο, διαπιστώνω ότι η κάρτα μου, παρόλο που την είχα εξοφλήσει (στην Αγκρικώλ) στις 28/12, "δεν είχε επαρκές υπόλοιπο"! Φυσικά ο ταμίας δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο.

Σαν το Βέγγο, τρέχω στο (κοντινό στη ΔΟΥ) Β υποκατάστημα της Citi. Ο κύριος Α. μετά από μια σειρά τηλεφωνημάτων, μου δίνει ένα χαρτάκι με έναν τηλεφωνικό αριθμό, και με συμβουλεύει να πω στον ταμία να μιλήσει με το "τμήμα εγκρίσεων" της Citi, ώστε να του δώσει τηλεφωνικά το ΟΚ.

Ξανά στη ΔΟΥ. Ο ταμίας αρνείται να μιλήσει με οποιονδήποτε στο τηλέφωνο, διότι "δεν είναι εξουσιοδοτημένος" για κάτι τέτοιο...

Και πίσω στη Citi και στον κ. Α., που μετά από πολύλεπτη αναμονή μου επιβεβαιώνει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Ζητώ να δω το διευθυντή του. Με ανεβάζει στον ημιόροφο, όπου η κυρία Α. επαναλαμβάνει όλα τα "τροπάρια" που είχα ακούσει από τη Citi εκείνο το πρωί. Ευγενικά, της λέω ότι προφανώς αυτή η υπόθεση θα αναφερθεί στο Συνήγορο του Καταναλωτή και το Συνήγορο του Πολίτη, ίσως και στα αστικά δικαστήρια, σε περίπτωση που τελικά δεν εξυπηρετηθώ και χρεωθώ "τόκους υπερημερίας" για τους οποίους δεν θα είχα καμία ευθύνη. Με άνεση, μου απάντησε ότι θα χαρεί να "γίνει θέμα". Λιγότερο ευγενικά (αλλά κόσμια), της είπα ότι συνολικά η εξυπηρέτηση της Citibank, στην οποία είμαι πελάτης εδώ και σχεδόν 20 χρόνια - έχει διαχειριστεί τα χρήματά μου, έχει "συμβουλέψει" και για τοποθετήσεις (παίρνοντάς μας στο λαιμό της το 2008, αλλά πες ότι αυτό είναι το ρίσκο μας...) - και προς την οποία έχω υπάρξει απολύτως συνεπής, είναι (όπως θα λέγανε στην Ιαπωνία) ya ta baza.

Ξανά στη ΔΟΥ, όπου με παρακάλια (της συζύγου μου), το ταμείο έκανε την υπέρβασή του και έμεινε για χάρη μας 40 λεπτά παραπάνω. (Βέβαια, αυτό σημαίνει ότι έμεινε μέχρι τις 13:10, διότι στις 31/12, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιου κ. Ραγκούση προ διετίας, το Δημόσιο που πληρώνουμε όλοι μας έχει ημιαργία - σε αντίθεση με τους συναδέλφους μου στη δουλειά, που για να λείψουν στις 1/1 ή τη Μεγάλη Παρασκευή χρεώνονται "κανονική άδεια", δεν είμαστε ίσα κι όμοια άλλωστε.) Και καταφέραμε, σπάζοντας το ποσό στα δύο, να υπερβούμε το πρόβλημα με το "μη επαρκές υπόλοιπο" (που στην πραγματικότητα ήταν επαρκέστατο, διότι ήταν το ίδιο με αυτό των 2 προηγούμενων δόσεων, και φυσικά εντός του πιστωτικού ορίου της Τράπεζας), κι έτσι να αποφύγουμε τους τόκους υπερημερίας.

Τα ονόματα, τα ποσά και τα αποδεικτικά στοιχεία θα πάρουν το δρόμο τους για εκεί που πρέπει - όταν φυσικά βρω το χρόνο, διότι έχουμε κι άλλες δουλειές. Μένει όμως η πικρή γεύση, αφενός από τη "διεθνούς κύρους" τράπεζα (που καυχιέται ότι συμμετείχε και στο σχέδιο Μάρσαλ...), αφετέρου από τη σημερινή κατάσταση της χώρας, στην οποία αισθανόμαστε εγκλωβισμένοι (μια και δεν είμαστε όλοι Ντεπαρντιέ ή εξαδέλφες Παπακωνσταντίνου) και αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε φόρους Σουηδίας για υπηρεσίες Τζιμπουτί (το οποίο πιθανώς και να αδικώ).

* Για τον τίτλο εμπνεύστηκα από το παλιό ραπ (break) κομμάτι "Electric Kingdom" (των Twilight 22). Μπορείτε να το ακούσετε εδώ. Οι στίχοι που θυμόμουν είναι:
"Ain't it a pity 'cause you hate the city
But the way you feel ain't no big deal
You've got to survive..." 



Δεν υπάρχουν σχόλια: