Κανένα λάθος! Κανένα λάθος!
Η επωδός του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ταίριαζε γάντι, κι ας είχαν περάσει δέκα χρόνια.
Στον ίδιο άνθρωπο, στον ίδιο Διώ(κ)τη, την είχαν πει κι οι δυο τους.
Την είχε ενστερνιστεί και για τον Εαυτό του. Δεν έπρεπε να κάνει κανένα λάθος. Ούτε στις λεπτομέρειες. Είχε φρεσκάρει μερικά σημεία-παγίδες της γαλλικής γλώσσας πριν βγει απ' το ξενοδοχείο. Στριμώχτηκε στο πίσω κάθισμα του ταξί που του είχε καλέσει η ρεσεψιόν - δεν ήταν κι εύκολο, ποτέ δεν ήταν - κι ανακοίνωσε πομπωδώς τον προορισμό.
Λε Αλ. Les Halles γραφόταν, αλλά το ρημάδι το Η, πότε είναι ασπιρέ, δασυνόμενο σαν να λέμε, και πότε όχι. Στην πρώτη περίπτωση, δεν κάνει λιεζόν κι έτσι το S που προηγείται, δεν προφέρεται.
Όλα κι όλα. Θα ήταν άψογος. Ακόμη και σ' αυτό, που πολλοί το παραβλέπουν, αλλά για Εκείνον ήταν η επιτομή της επάρκειας ενός γαλλόφωνου. Ενός φρανκοφών.
Γέλασε, μέσα του, με το λογοπαίγνιο. Φραγκοφών υπήρξε κι Αυτός, big time, πέρυσι τέτοιο καιρό, ως υπουργός οικονομικών. Κακά τα ψέματα, ακόμη κι αν πέτυχε τη "μεγαλύτερη διαγραφή χρέους στην ιστορία", το καταλάβαινε ότι για τον απλό λαό δεν έπαυε - λόγω της θέσης του και μόνο - να αποτελεί την προσωποποίηση του κράτους-φραγκοφονιά, αυτού που τον καιρό της κρίσης παύει να μοιράζει ευρωχρήμα και δανεικά και επιδίδεται στο να ρουφάει φόρους με το μπουρί.
Ακόμη και σήμερα που είχε αφήσει αυτό το πόστο στα χέρια άλλων - σίγουρα λιγότερο ικανών από τον Ίδιο - νοιαζόταν, πονούσε. Είχε άλλωστε εκτεθεί. Χωρίς να φταίει. Ας όψονται διάφοροι πολυπράγμονες...
Αγανάκτησε. Μουρμούρισε μια βρισιά για τον πόντιο. Δαγκώθηκε - ποτέ δεν ήξερες αν ο ταξιτζής σε μια κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη μιλούσε τη γλώσσα σου. Ο καστανομάλλης οδηγός συνέχισε να κοιτάζει μπροστά του, χωρίς να σαλεύει.
Σε λίγο είχαν φτάσει στον προορισμό, σε ένα απ' τα κεντρικότερα σημεία του Παρισιού. Άφησε ένα γενναιόδωρο φιλοδώρημα και βγήκε με την ίδια δυσκολία, όπως κι όταν είχε μπει. Στην πραγματικότητα, τα δύσκολα θα άρχιζαν μόλις τώρα.
Η αποστολή του, ήδη πολύπλοκη, επιβαρυνόταν από την κακή φυσική του κατάσταση. Θα έπρεπε να περπατήσει ένα προς ένα, σε όλο τους το μήκος, όλα τα στενά της γραφικής και trendy γειτονιάς. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Πήρε το i-pad στο χέρι, βγάζοντάς το απ' την ιδιαίτερα ευρύχωρη εσωτερική τσέπη του σακακιού, και ξεκίνησε την έρευνα.
Δεν άργησε να εντοπίσει τα ονόματα που ζητούσε. Δεν ήταν και πολλά - το μισό της μισής ντουζίνας - ήταν όμως χαρακτηριστικά. Σ' αυτή τη χώρα, που εξακολουθούσε να μισεί (aber warum?) τους γερμανούς μετά από 6 δεκαετίες Ενώσεως Άνθρακος και Χάλυβος, τα γερμανόφωνα επώνυμα σε κουδούνια σπιτιών μόνο ένα πράγμα μπορούσαν να σημαίνουν.
Βρισκόταν άλλωστε στη σωστή γειτονιά. Το Μαραί ήταν η ιστορική εβραϊκή συνοικία του Παρισιού. Σήμερα θα γινόταν, το δίχως άλλο, ιστορική και για έναν ακόμη λόγο - χάρη στον Μόνο που θα κατάφερνε να λύσει το μυστήριο της λίστας και να φέρει ενώπιον της ελληνικής δικαιοσύνης τους φοροφυγάδες που έβγαλαν τα λεφτά τους στους φορολογικούς παραδείσους.
Τους εβραίους φοροφυγάδες, βεβαίως.
Αν κατάφερνε να τους βρει.
Μια και το λάθος, τελικά, δεν το απέφυγε. Το συνειδητοποίησε αρκετές ώρες μετά, όταν - καταϊδρωμένος, εξαντλημένος - σταμάτησε να ξαποστάσει στα παγκάκια της Πλατείας των Βοσγίων.
Πώς ήταν δυνατόν να του ξεφύγει; Όσο κι αν είχε απαρνηθεί τη λαϊκή καταγωγή του, θα έπρεπε να είχε θυμηθεί το γνωμικό με το παζάρι. Σαββατιάτικα, φευ, δεν υπήρχε περίπτωση να αποκριθούν στο κουδούνισμα οι άνθρωποι που αναζητούσε.
Στη θρησκεία τους, το Σάββατο ήταν ιερό. Ημέρα ανάπαυσης. Ούτε στο θυροτηλέφωνο δεν απαντούν. Ειδικά αν ψυλλιάζονται ότι Κάποιος, έστω απελπισμένα και άτσαλα, έχει βγει παγανιά.
Τις σκέψεις του τις διέκοψε μια μπάσα γυναικεία φωνή. Το μεσιέ Βενιζελός τον κοψοχόλιασε. Του άρεσε να τον αναγνωρίζουν, πολιτικός ήταν - όχι όμως στο χάλι που ήταν μετά από το εξάωρο περπάτημα.
Με ανακούφιση αλλά και έκπληξη αντίκρυσε την άσχημη ασπρομάλλα. Στον ουρανό την περίμενε, στη γη την έβρισκε.
Χωρίς να του πει κουβέντα, κάθησε δίπλα του στο παγκάκι και έβγαλε από τη Louis Vuitton τσάντα της ένα ταξιδιωτικό Scrabble. Ψαχούλεψε στο πράσινο σακουλάκι και μετά από δύο λεπτά του έδωσε μία βάση και οκτώ γράμματα. Του έκανε νόημα να συνθέσει μια λέξη.
Ο ευφυής νομικός δεν άργησε να βάλει τα γράμματα στη σωστή, γι' αυτόν, σειρά. Η δικαστική φυλακή, με την κατάληψη της οποίας είχε ξεκινήσει η γαλλική επανάσταση, βρισκόταν πολύ κοντά στο σημείο όπου κάθονταν οι δυο τους.
B-A-S-T-I-L-L-E
Η γαλλίδα χαμογέλασε, πήρε στο αριστερό της χέρι τα γράμματα και, με το δεξί, τα τοποθέτησε με διαφορετική σειρά. Ο Ευάγγελος έμεινε με ανοιχτό το στόμα.
LA LISTE.
Η κυρία έχει χιούμορ! Και μάλιστα διαβολεμένο, όπως φάνηκε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα. Στο αριστερό της χέρι είχε περισσέψει ένα γράμμα.
Το μπε (Β).
Το πήρε και της το έδειξε, κοιτώντας τη μ' ερωτηματικό ύφος. Εκείνη αμέσως πρόφερε τον ήχο του δεύτερου γράμματος, με τρεμουλιαστή όμως φωνή, έτσι ώστε να ακούγεται σαν ένα κοροϊδευτικό βέλασμα:
Μπέ-ε-ε-ε-ε-ε-ε...
Διαβάστε και το sequel, εδώ.
Η επωδός του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ταίριαζε γάντι, κι ας είχαν περάσει δέκα χρόνια.
Στον ίδιο άνθρωπο, στον ίδιο Διώ(κ)τη, την είχαν πει κι οι δυο τους.
Την είχε ενστερνιστεί και για τον Εαυτό του. Δεν έπρεπε να κάνει κανένα λάθος. Ούτε στις λεπτομέρειες. Είχε φρεσκάρει μερικά σημεία-παγίδες της γαλλικής γλώσσας πριν βγει απ' το ξενοδοχείο. Στριμώχτηκε στο πίσω κάθισμα του ταξί που του είχε καλέσει η ρεσεψιόν - δεν ήταν κι εύκολο, ποτέ δεν ήταν - κι ανακοίνωσε πομπωδώς τον προορισμό.
Λε Αλ. Les Halles γραφόταν, αλλά το ρημάδι το Η, πότε είναι ασπιρέ, δασυνόμενο σαν να λέμε, και πότε όχι. Στην πρώτη περίπτωση, δεν κάνει λιεζόν κι έτσι το S που προηγείται, δεν προφέρεται.
Όλα κι όλα. Θα ήταν άψογος. Ακόμη και σ' αυτό, που πολλοί το παραβλέπουν, αλλά για Εκείνον ήταν η επιτομή της επάρκειας ενός γαλλόφωνου. Ενός φρανκοφών.
Γέλασε, μέσα του, με το λογοπαίγνιο. Φραγκοφών υπήρξε κι Αυτός, big time, πέρυσι τέτοιο καιρό, ως υπουργός οικονομικών. Κακά τα ψέματα, ακόμη κι αν πέτυχε τη "μεγαλύτερη διαγραφή χρέους στην ιστορία", το καταλάβαινε ότι για τον απλό λαό δεν έπαυε - λόγω της θέσης του και μόνο - να αποτελεί την προσωποποίηση του κράτους-φραγκοφονιά, αυτού που τον καιρό της κρίσης παύει να μοιράζει ευρωχρήμα και δανεικά και επιδίδεται στο να ρουφάει φόρους με το μπουρί.
Ακόμη και σήμερα που είχε αφήσει αυτό το πόστο στα χέρια άλλων - σίγουρα λιγότερο ικανών από τον Ίδιο - νοιαζόταν, πονούσε. Είχε άλλωστε εκτεθεί. Χωρίς να φταίει. Ας όψονται διάφοροι πολυπράγμονες...
Αγανάκτησε. Μουρμούρισε μια βρισιά για τον πόντιο. Δαγκώθηκε - ποτέ δεν ήξερες αν ο ταξιτζής σε μια κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη μιλούσε τη γλώσσα σου. Ο καστανομάλλης οδηγός συνέχισε να κοιτάζει μπροστά του, χωρίς να σαλεύει.
Σε λίγο είχαν φτάσει στον προορισμό, σε ένα απ' τα κεντρικότερα σημεία του Παρισιού. Άφησε ένα γενναιόδωρο φιλοδώρημα και βγήκε με την ίδια δυσκολία, όπως κι όταν είχε μπει. Στην πραγματικότητα, τα δύσκολα θα άρχιζαν μόλις τώρα.
Η αποστολή του, ήδη πολύπλοκη, επιβαρυνόταν από την κακή φυσική του κατάσταση. Θα έπρεπε να περπατήσει ένα προς ένα, σε όλο τους το μήκος, όλα τα στενά της γραφικής και trendy γειτονιάς. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Πήρε το i-pad στο χέρι, βγάζοντάς το απ' την ιδιαίτερα ευρύχωρη εσωτερική τσέπη του σακακιού, και ξεκίνησε την έρευνα.
Δεν άργησε να εντοπίσει τα ονόματα που ζητούσε. Δεν ήταν και πολλά - το μισό της μισής ντουζίνας - ήταν όμως χαρακτηριστικά. Σ' αυτή τη χώρα, που εξακολουθούσε να μισεί (aber warum?) τους γερμανούς μετά από 6 δεκαετίες Ενώσεως Άνθρακος και Χάλυβος, τα γερμανόφωνα επώνυμα σε κουδούνια σπιτιών μόνο ένα πράγμα μπορούσαν να σημαίνουν.
Βρισκόταν άλλωστε στη σωστή γειτονιά. Το Μαραί ήταν η ιστορική εβραϊκή συνοικία του Παρισιού. Σήμερα θα γινόταν, το δίχως άλλο, ιστορική και για έναν ακόμη λόγο - χάρη στον Μόνο που θα κατάφερνε να λύσει το μυστήριο της λίστας και να φέρει ενώπιον της ελληνικής δικαιοσύνης τους φοροφυγάδες που έβγαλαν τα λεφτά τους στους φορολογικούς παραδείσους.
Τους εβραίους φοροφυγάδες, βεβαίως.
Αν κατάφερνε να τους βρει.
Μια και το λάθος, τελικά, δεν το απέφυγε. Το συνειδητοποίησε αρκετές ώρες μετά, όταν - καταϊδρωμένος, εξαντλημένος - σταμάτησε να ξαποστάσει στα παγκάκια της Πλατείας των Βοσγίων.
Πώς ήταν δυνατόν να του ξεφύγει; Όσο κι αν είχε απαρνηθεί τη λαϊκή καταγωγή του, θα έπρεπε να είχε θυμηθεί το γνωμικό με το παζάρι. Σαββατιάτικα, φευ, δεν υπήρχε περίπτωση να αποκριθούν στο κουδούνισμα οι άνθρωποι που αναζητούσε.
Στη θρησκεία τους, το Σάββατο ήταν ιερό. Ημέρα ανάπαυσης. Ούτε στο θυροτηλέφωνο δεν απαντούν. Ειδικά αν ψυλλιάζονται ότι Κάποιος, έστω απελπισμένα και άτσαλα, έχει βγει παγανιά.
Τις σκέψεις του τις διέκοψε μια μπάσα γυναικεία φωνή. Το μεσιέ Βενιζελός τον κοψοχόλιασε. Του άρεσε να τον αναγνωρίζουν, πολιτικός ήταν - όχι όμως στο χάλι που ήταν μετά από το εξάωρο περπάτημα.
Με ανακούφιση αλλά και έκπληξη αντίκρυσε την άσχημη ασπρομάλλα. Στον ουρανό την περίμενε, στη γη την έβρισκε.
Χωρίς να του πει κουβέντα, κάθησε δίπλα του στο παγκάκι και έβγαλε από τη Louis Vuitton τσάντα της ένα ταξιδιωτικό Scrabble. Ψαχούλεψε στο πράσινο σακουλάκι και μετά από δύο λεπτά του έδωσε μία βάση και οκτώ γράμματα. Του έκανε νόημα να συνθέσει μια λέξη.
Ο ευφυής νομικός δεν άργησε να βάλει τα γράμματα στη σωστή, γι' αυτόν, σειρά. Η δικαστική φυλακή, με την κατάληψη της οποίας είχε ξεκινήσει η γαλλική επανάσταση, βρισκόταν πολύ κοντά στο σημείο όπου κάθονταν οι δυο τους.
B-A-S-T-I-L-L-E
Η γαλλίδα χαμογέλασε, πήρε στο αριστερό της χέρι τα γράμματα και, με το δεξί, τα τοποθέτησε με διαφορετική σειρά. Ο Ευάγγελος έμεινε με ανοιχτό το στόμα.
LA LISTE.
Η κυρία έχει χιούμορ! Και μάλιστα διαβολεμένο, όπως φάνηκε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα. Στο αριστερό της χέρι είχε περισσέψει ένα γράμμα.
Το μπε (Β).
Το πήρε και της το έδειξε, κοιτώντας τη μ' ερωτηματικό ύφος. Εκείνη αμέσως πρόφερε τον ήχο του δεύτερου γράμματος, με τρεμουλιαστή όμως φωνή, έτσι ώστε να ακούγεται σαν ένα κοροϊδευτικό βέλασμα:
Μπέ-ε-ε-ε-ε-ε-ε...
Διαβάστε και το sequel, εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου