"Έγραψε" το "σφουγγάρι"!

Η χώρα αποκτά αντιπολίτευση. Ωραιότατα. Ποιος ξέρει, ίσως σύντομα αρχίσει να αποκτά και κυβέρνηση. Διοίκηση δηλαδή. Administration, you know. Γενικούς γραμματείς κ.λπ.

Ελβετική κίνηση εναντίον των μιναρέδων

Χωρίς σχόλια

Εθνικά λάχανα και χάχανα

Βρείτε μου ΕΝΑΝ νεκρό από τον λιγνίτη!

The way we were...

Διαλ(ι)έχτε...

Πάμε Πρέσπα!

Εδώ και 18 χρόνια μεγάλο μέρος συμπολιτών μας ζει μια συλλογική ψευδαίσθηση. Έχει πειστεί ότι στα βόρεια σύνορά μας, ανάμεσα στην Αλβανία και τη Βουλγαρία, υπάρχει μια ψευδο-χώρα, που κατοικείται από ψευδο-λαό, έχει ψευδο-εκκλησία και μας απειλεί. Η υπαρκτή και βάσιμη διαφωνία, που αφορά τη χρήση του ονόματος "Μακεδονία"-σκέτο με τρόπο ώστε να παραπλανά, περί δήθεν πολιτιστικής συγγένειας και συνέχειας (δηλ. κληρονομιάς - ενός ζητήματος με ιδιαίτερη συμβολική αξία για την Ελλάδα) μεταξύ του σημερινού πληθυσμού της ΠΓΔΜ και των αρχαίων Μακεδόνων, διογκώθηκε και παραμορφώθηκε. Το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι και αυτό που θα έστεκε ως μαξιμαλιστική διαπραγματευτική στάση τώρα αποτελεί άκαμπτη εθνική θέση - "έπηξε" και, αν κοπεί, θα πονέσει.

Η Ελλάδα ευτυχώς έχει ακόμη την ευκαιρία να καλλιεργήσει σχέσεις μεγαλύτερης εμπιστοσύνης με έναν λαό που, ανεξάρτητα από τις ανασφάλειες και υπερβολές της δικής του πολιτικής ηγεσίας, είναι από τους κοντινότερούς μας (αν όχι ο κοντινότερος) - πολιτιστικά, θρησκειολογικά, όσον αφορά τον λαϊκό πολιτισμό κ.λπ.

Δεν είναι δυνατόν να ακούγονται στη χώρα μας μόνο οι φωνές που υποστηρίζουν ότι:
- Οι "Μακεδόνες" είναι κατά βάθος Βούλγαροι. Πριν από τουλάχιστον έναν αιώνα είχε ήδη καταγραφεί εθνική συνείδηση χωριστή της βουλγαρικής (και φυσικά εδραιώθηκε με τα χρόνια, ιδίως από τη δεκαετία του '40 και μετά). Όταν και η ίδια η Βουλγαρία έχει εγκαταλείψει το όραμα του Αγίου Στεφάνου (δηλ. της συνθήκης που θα της έδινε εδάφη με σλαβόφωνους, κυρίως, κατοίκους, της σημερινής ΠΓΔΜ και κεντρικής/δυτικής Ελληνικής Μακεδονίας), ποιος ο λόγος να ξαναγεννιέται από ελληνικές γραφίδες & ελληνικά χείλη η "Μεγάλη Βουλγαρία";
- Οι "Μακεδόνες" είναι κυρίως Αλβανοί. Η αλβανική μειονότητα αποτελεί περίπου το 25%-30% του πληθυσμού της ΠΓΔΜ. Αυτό δεν είναι "κυρίως".
- Οι "Μακεδόνες" είναι ένα μίγμα τσιγγάνων κ.λπ. φυλών. Αν και υπάρχουν Ρομ, Τούρκοι, Βλαχόφωνοι, Έλληνες κ.λπ., τα ποσοστά τους είναι μικρά και ο "μακεδονισμός" έχει λειτουργήσει αφομοιωτικά. Αν η συζήτηση αφορά την καταγωγή, το "αίμα", το φυλετικό υπόβαθρο, ξέρουμε καλά ότι σε αυτό το ζήτημα δεν βρίσκει ποτέ κανείς την άκρη, σε καμία χώρα (και φυσικά ούτε και στη δική μας).
- Η ΠΓΔΜ είναι "ψευδοκράτος" ή "κρατίδιο". Τη χώρα αυτή την έχουμε αναγνωρίσει από το 1993. Είναι κράτος κανονικότατο.
- Τα "μακεδονικά" είναι βουλγαρικά, σκοπιανά, διάλεκτος, ντοπιολαλιά ή ψευδο-γλώσσα. Είναι γλώσσα (όπως γλώσσα έγιναν και τα ολλανδικά, κάποτε βόρεια γερμανική διάλεκτος). Κακώς κατά τη γνώμη μου δεν έχουμε βάλει την ονομασία της γλώσσας στη συζήτηση. Θα τα λέει "μακεδονικά" όλος ο άλλος κόσμος; Κι εμείς πώς; "Σκοπιανά"; Δηλαδή, "σκοπιανά" μιλάει ο έλληνας πολίτης από τη Νίβιτσα (νυν Ψαράδες); Χωρίς να έχει καμία σχέση με τα Σκόπια; Θα την αποκτήσει ντε και καλά; Σλαβομακεδονικά τα λέγαμε κάποτε, δεν μας κάνει τώρα αυτός ο όρος;
- Υπάρχουν αλύτρωτα εδάφη και αλύτρωτοι πληθυσμοί στην ΠΓΔΜ. Τώρα πια;

Η προσπάθεια να αποφευχθεί το status προστατευόμενης "εθνοτικής μειονότητας" για την μικρή ομάδα συμπολιτών μας που κατάγεται από σλαβόφωνους πληθυσμούς είναι κατανοητή και σωστή. Οι αριθμοί είναι πολύ μικροί για κάτι τέτοιο και τα κυρίαρχα κράτη δεν έχουν κανένα λόγο να βγάζουν μόνα τους τα μάτια τους.

Αυτή η προσπάθεια όμως δεν μπορεί να γίνεται σε βάρος της ιστορικής ακρίβειας και των πραγματικών γεγονότων. Τα επιχειρήματά μας καλό θα είναι να έχουν γερή βάση, μια και το ακροατήριό μας στον διεθνή στίβο δεν συνεγείρεται από πατριωτικές κορόνες που μπορεί ακόμα εσωτερικά να έχουν (;) πέραση.

"ΚΑΛΗ παρτίδα, σύντροφε!"

"Δε νομίζω να είναι απ' αυτά της Γκλάξο με τις παρενέργειες!"

ΥΓ- Νωρίς άρχισαν οι αμερικανιές, ή ιδέα μου είναι;

Το σύνθημα νίκης του μουστακαλή ηγέτη

 



















Π.Α.ΜΕ.!

Με αφορμή κάποιες ιστορικές αναφορές

Αρθρογράφος και διανοητής, που - όσον αφορά τα νεοδημοκρατικά - δεν κρύβει την προτίμησή του στον απόγονο της Πηνελόπης Δέλτα, (σημείωση: έχουν πλάκα οι δεξιοί που ανακαλύπτουν τον αντιμητσοτακισμό - είναι σαν τους πασόκους που θάβουν τον Σημίτη, που βέβαια όσο κέρδιζε τις εκλογές μια χαρά ήταν), αναφέρεται μεταξύ άλλων σε τέσσερις μεγάλες στιγμές στις οποίες ο σύγχρονος ελληνισμός ύψωσε το ανάστημά του, και συγκεκριμένα:

• στην "επιβολή και υποβολή που φαίνεται πως ασκούσε η φυσική παρουσία του Ελευθέριου Βενιζέλου στους αλλοεθνείς συνομιλητές του"
• στο ΟΧΙ του Μεταξά
• στην "επίδειξη πυγμής από τον πρεσβύτερο Καραμανλή με την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ"
• στο ΟΧΙ του Τάσσου Παπαδόπουλου στο σχέδιο Αννάν

Θα τα πιάσω ένα προς ένα (όπως εγώ τα βλέπω), αφού σημειώσω ότι - για εμένα - το ανάστημα μιας χώρας (κοινωνίας, κοινότητας, ομάδας γενικά) υψώνεται όχι τόσο με θορυβώδεις λεονταρισμούς αλλά κυρίως με αγώνα, δουλειά και αθόρυβη (συνήθως) συμβολή στο κοινό καλό. Προφανώς ο καθένας έχει τους δικούς του ήρωες.

Βενιζέλος: Αναμφισβήτητα η ακτινοβολία του ήταν μεγάλη (και η συνολική προσφορά του), υπάρχει όμως μια τεράστια συζήτηση (που ακόμη δεν έχει κλείσει ιστορικά - βλ. και την αναψηλάφηση της Δίκης των 6) για το πραγματικό, απτό αποτέλεσμα των μετά το 1914 ενεργειών του. Ο Μεταξάς είχε έγκαιρα δει το αδιέξοδο της μικρασιατικής περιπέτειας, στην οποία μας έβαλε ο Βενιζέλος ως αντάλλαγμα της συμμετοχής μας στον Μεγάλο Πόλεμο. Ωραία λοιπόν η σαγήνη αλλά σημασία έχει και η ουσία.

Μεταξάς: Το Alors, c' est la guerre - που ουσιαστικά και συμβολικά αποκαλούμε ΟΧΙ - προφανώς και το είπε ο Μεταξάς (και όχι ο ...λαός), έχοντας προετοιμάσει τη χώρα κατάλληλα και ουσιαστικά, και με έγκαιρη πρόσδεσή μας στο άρμα των Συμμάχων και ιδίως των Βρετανών (που έβαλαν πλάτη, ιδίως στο ναυτικό και όσο πλησίαζαν οι Γερμανοί, καθώς και αργότερα - μέχρι που, για το "ευχαριστώ", αρχίσαμε να τους πυροβολούμε στην Κύπρο, αλλά αυτή είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία). Μεγαλουργήσαμε, καμία αντίρρηση, ίσως όμως λίγο πιο μετρημένα απ' ό,τι το παρουσιάζουμε στις πανηγυρικές ομιλίες.

Καραμανλής: Εδώ γελάμε ή μάλλον κλαίμε. Η Κύπρος ήταν μακριά και ο Καραμανλής επέστρεψε στα πλαίσια μιας λύσης-πακέτο, που έδενε τα χέρια μας όσον αφορά την εκδίωξη του Αττίλα ή την αποτροπή της επέκτασής του. Από το στρατιωτικό σκέλος (και όχι γενικώς από το ΝΑΤΟ) φύγαμε για λόγους εσωτερικής πολιτικής (το κλίμα ήταν τέτοιο που ακόμη και στις συγκεντρώσεις του Καραμανλή υπήρχαν πανώ με σύνθημα "Ο Κίσιγκερ στη Νυρεμβέργη!") και επανήλθαμε το 1980 που ηρέμησαν λίγο τα πράγματα.

Παπαδόπουλος: Η επιτυχία μας το 2004 ήταν ο συνδυασμός του ελληνοκυπριακού ΟΧΙ με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. - που μεθοδικά είχε δουλευτεί τα προηγούμενα χρόνια από Κρανιδιώτη και (δεν κάνει κακό να το πούμε:) Γιώργο Παπανδρέου. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ορθά υποστήριξε το ΟΧΙ: σίγουρα δεν εδικαιούτο να παραδώσει κοινότητα αντί για το αναγνωρισμένο κράτος που είχε παραλάβει. Ως συνεργάτης όμως του Μακαρίου δεν ήταν άμοιρος ευθυνών (κι αυτός και πολλοί άλλοι, Κύπριοι και λοιποί Έλληνες) για τον τραυματισμό που υπέστη αυτό το (ιδιόμορφο σίγουρα) κράτος μεταξύ '63 και '74.

Μασάει και συμ(πι)πιλίζει τα κουκούτσια!

Μια γωνιά του λεκανοπεδίου

Οδός Ηρακλέους στην Καλλιθέα, κοντά στη Μυκηνών και τον ΟΤΕ. Εδώ και αρκετά χρόνια υπήρχε ένας μικρός διαμορφωμένος "ελεύθερος χώρος" - λίγο μεγαλύτερος από παρτέρι, λίγο μικρότερος από παρκάκι. Οι φωτογραφίες είναι από τις 21/11/'09, μετά την επέμβαση του Δήμου. Τι θα τον αντικαταστήσει; Ας ευχηθούμε για το καλύτερο, για ουσία και όχι εντυπωσιασμό εν όψει δημοτικών εκλογών.

Multidisciplinary, for better discipline*

Σίγουρα θα χαιρόμουν αν η Πολιτεία υιοθετούσε αυτούσια την πρόταση του ΤΕΕ για την οδική ασφάλεια στην Ελλάδα, αφενός σκεπτόμενος ωφελιμιστικά ως μηχανικός (θα άνοιγαν οι δουλειές μας σε μια περίοδο δύσκολη, με όλα αυτά τα τεχνικά πρωτίστως αντικείμενα εργασιών που αναφέρονται), αφετέρου γιατί τα όσα αναφέρονται είναι εύστοχα και σε υγιή κατεύθυνση (και όχι μόνο σε τεχνικά ζητήματα: π.χ. η Εθνική Γραμματεία Οδικής Ασφάλειας που, ελπίζω, θα γεφυρώνει τις διαφωνίες μεταξύ υπουργείων).

Πιστεύω όμως ότι ρεαλιστικά θα απαιτηθεί μια κάπως μεγαλύτερη έμφαση στον παράγοντα "εκπαίδευση και ενημέρωση" ("Ε & Ε"). Τα προβλήματα της οδικής ασφάλειας στη χώρα μας είναι σε μεγάλο βαθμό (πολύ μεγαλύτερο από τις λίγες αράδες που αφιερώνει στο θέμα "Ε & Ε" το Τεχνικό Επιμελητήριο) συνυφασμένα με προβληματικές νοοτροπίες και συμπεριφορές. Μαζί με τους συναδέλφους μου χρειάζονται σε αυτήν την προσπάθεια και επαγγελματίες από άλλους χώρους: ψυχολόγοι, παιδαγωγοί, (επι)κοινωνιολόγοι κ.ά.

Δεν λέω ότι δεν πρέπει να συμμαζευτεί ο κυκεώνας που παρατηρείται σε πολλά ζητήματα, όπως προδιαγραφές σχεδιασμού, χιλιομέτρηση, σήμανση και πάρα πολλά άλλα. Αν όμως δεν μάθει ο Έλληνας πρώτα και κύρια:
(1) να μην ξεκινά χωρίς να φοράει ζώνη ή κράνος,
(2) να κάνει υπομονή πριν προσπεράσει ακατάλληλα στον δρόμο που τόσο εύκολα αποκαλεί καρμανιόλα, και
(3) να αποφεύγει την οδήγηση όταν δεν είναι νηφάλιος,
τότε φοβάμαι ότι η μόνη μας ελπίδα για πλησίασμα των στόχων θα είναι (όπως και στην προολυμπιακή Αθήνα) να αυξηθούν τα μποτιλιαρίσματα ώστε να μειώνεται (συνολικά) ο κίνδυνος συγκρούσεων με υψηλές ταχύτητες...

*Discipline είναι η πειθαρχία (που χρειάζεται να έχουμε ως οδηγοί) αλλά και ο επιστημονικός κλάδος. Πολυ-κλαδική προσέγγιση χρειάζεται κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα της οδικής ασφάλειας, ιδίως στην προβληματική Ελλάδα.

Εδώ Berlaymont!

Εκεί που μεγαλούργησε ο Ελληνισμός

Αποτυπώθηκε κιόλας στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ο θρίαμβος της Εθνικής

Το αναπάντητο ερώτημα του Kissinger

"Who do I call if I want to call Europe?"

Έλα ντε!...

Θα δοθεί άραγε απάντηση τις επόμενες μέρες; Θα αποκτήσει ηγέτη η Ευρώπη;

"Γεια σου Σούλα!"

Το ισόπαλο αποτέλεσμα με την Ουκρανία υπήρξε ο καταλύτης για τη σύλληψη του Αλκέτ, ο οποίος θα τοποθετηθεί στον πάγκο της Εθνικής στη ρεβάνς της Τετάρτης 18/11, με την ελπίδα να επαναληφθεί ο άθλος του 1994, όταν για πρώτη και μοναδική φορά περάσαμε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στη συνέχεια θα ακολουθηθεί ό,τι προβλέπει η δικονομία, ο δε Ρεχάγκελ θα επανέλθει, μήπως και αποφευχθεί η οδυνηρή εμπειρία του 4-4-2*.

 *Οι 3 ήττες μας με 4-0, 4-0 και 2-0 αντίστοιχα στις ΗΠΑ το '94, με κώουτς Αλκέτ[α]

Μουσικό διάλειμμα

Εγγυητής της ενότητας

Έ-έ-έρχεται, καβάλα σ' ένα άσπρο άλογο, την ώρα που ο αλληλοσπαραγμός εμποδίζει την ανάδειξη αδιαμφισβήτητου ηγέτη. Ο ίδιος δεν το θέλει, αλλά τον πιέζουν οι φίλοι του.

(Από τα "ΝΕΑ" της 17ης Νοεμβρίου.
1973 φυσικά. Το είπαμε, σήμερα δεν διαβάζω πια εφημερίδες.)

Think globally, forget locally

Γράφτηκε πολλές φορές, και όχι άδικα, ότι η κυβέρνηση Καραμανλή υπολόγιζε υπερβολικά το πολιτικό κόστος, κάτι που της στοίχισε σε αποφασιστικότητα. Θα περίμενε κανείς ότι η σημερινή κυβέρνηση θα κινηθεί χωρίς τέτοιους βραχνάδες. Αφότου έκλεισε το θέμα της επανεκλογής Παπούλια, θα πίστευε κανείς ότι υπάρχει μπροστά ένας ορίζοντας τετραετίας, για πρώτη φορά μετά από χρόνια - κάτι που θα άφηνε τον Γ. Παπανδρέου, στηριζόμενο και στην άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τη σημαντική διαφορά σε ψήφους από το δεύτερο κόμμα, να κινηθεί -υποτίθεται- απερίσπαστα.

Αμ δε! Οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές φαίνεται ότι απασχολούν, περισσότερο απ' όσο θα άξιζε, τους νέους κυβερνώντες. Τόσο, που κάποιοι σκέφτηκαν να τις αναβάλουν. Θα θυμάστε ότι μέσα στον Οκτώβρη διέρρευσαν σενάρια για παράταση της θητείας των δημάρχων και νομαρχών για ένα έτος, ώστε να προλάβει να ολοκληρωθεί ο νέος Καποδίστριας. Κι επειδή τέτοια πραξικοπήματα δεν μπορούν να συζητούνται σοβαρά σήμερα, το καινούργιο τροπάριο είναι ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να δουλέψει εντατικά για τους επόμενους οκτώ μήνες [sic], μια και μετά θα έρθουν οι τοπικές εκλογές και δεν θα είναι καιρός για αντιπαραθέσεις.

Υπάρχει πάντα η ελπίδα, αυτή η πρεμούρα να είναι μόνο στα μυαλά των δημοσιογράφων που τα γράφουν και των αφεντικών τους. Η πραγματικότητα είναι ότι πολλά από τα προβλήματα της χώρας δεν λύνονται σε μία σαιζόν. Θέλουν συνεχή δουλειά. Ακόμη κι αν χάσουν τις εντυπώσεις σε περίπτωση ψήφου δυσαρέσκειας, πιστεύω ότι οι πασόκοι έχουν να κερδίσουν περισσότερα αν δείξουν προσήλωση σε έναν μεσοπρόθεσμο ορίζοντα. Άλλωστε, και στο πεδίο των εντυπώσεων υπάρχουν λύσεις: να κατεβάσουν υποψηφίους "της προκοπής" (με ακτινοβολία και πειστικότητα) σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και όχι φερέλπιδες ερασιτέχνες ή τους losers που δεν είναι αρκετά καλοί για άλλο πόστο.

Το πάρτυ δεν τελειώνει

Το '85 στο νοσοκομείο με τους ορούς στο χέρι δεν μπορούσα να διαβάσω το βιβλίο του Forsythe. Το έκανε ένας φίλος για μένα. Θυμάμαι ένα απόσπασμα όπου περιγραφόταν μια πεζοπορεία στο Λονδίνο. Hyde Park CoRneR, διάβαζε ο φίλος μου, με αμερικανικότερη της αμερικανικής έμφαση στο R. Λίγα πράγματα ήξερα τότε από Λονδίνο. Αγγλικά είχα μάθει σε ιδιαίτερα και όχι σε φροντιστήρια, τα βιβλία μου ήταν γεμάτα ουσιαστικό περιεχόμενο αλλά λιγότερο φανταχτερά και λιγότερο εστιασμένα στο να σε μάθουν τα κατατόπια της Αγγλίας. Προσπάθησα να φανταστώ πώς θα ήταν αυτή η γωνιά του πάρκου - φυλλοβόλα δέντρα, γρασίδι και συννεφιασμένος ουρανός, τι άλλο θα ήταν;

Και μετά ήρθαν οι χάρτες. Μια ατζέντα με το δίκτυο του Υπογείου στο πίσω μέρος - και οδικούς χάρτες νομίζω. Πάλι με κάποια κλινική το έχω συνδέσει. Δεν έχει όμως σημασία. Η βρετανική πρωτεύουσα είχε αρχίσει να αποκρυσταλλώνεται. Χρόνο με το χρόνο αποκτούσα μια πλουσιότερη εικόνα. Το '92 πήγα. Έμεινα ένα χρόνο, όσο κράτησε το μεταπτυχιακό μου. Πόσο τοις εκατό ήταν φυγή και αλλαγή αυτό το μεταπτυχιακό; Διψήφιο ποσοστό.

Ομοίως διψήφια ήταν τα αντίστοιχα ποσοστά το '99 που δούλεψα (πάλι για ένα χρόνο) στη Θεσσαλονίκη, όπως και από το '04 και εξής που βρίσκομαι στη βόρεια Πελοπόννησο (οικογενειακώς αυτή τη φορά). Ουσία υπάρχει, και μπόλικη. Ορισμένα κλισέ επιβεβαιώνονται, αλλά εν μέρει. Ούτε φοιτήσας εν Εσπερία μπορώ να το παίξω, ούτε να ισχυριστώ ότι συνεισέφερα στην αποκέντρωση. Δεν βρήκα το Ελντοράντο, ούτε το έψαχνα άλλωστε.

Εξακολουθώ να αναζητώ την επόμενη Flucht nach vorn. Μπορεί να αναβληθεί ή να ματαιωθεί. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι έτοιμοι να συνηθίσουν και να συμβιβαστούν, αν αυτό απαιτηθεί. Αλλά για το οικειοθελές ή προληπτικό κόψιμο των φτερών δεν βλέπω κανένα λόγο.

Άντε κανένα γηπεδάκι μόνο

Όταν θητεύσεις έστω και για ένα εξάμηνο σε υπουργείο συνδεδεμένο με το όνομα της Μελίνας Μερκούρη, κάτι μένει - εν προκειμένω το Ποτέ την Κυριακή. Όσοι, δε, είναι πραγματικά πιστοί στις παραδόσεις μας, την ημέρα του Κυρίου κάνουν ελάχιστα πράγματα (όπως π.χ. οι ορθόδοξοι Εβραίοι τα Σάββατα) και σίγουρα δεν χασομερούν (δευτερολογώντας, αερολογώντας κ.λπ.) σε συνέδρια.

Το άρωμα της πράσινης παράγκας*

*Ο κινηματογραφικός τίτλος από άρθρο της περιόδου 2003-'04 στο www.laspi.gr

Είκοσι χρόνια μετά

Δεν μας λείπεις.

ΠΕΙΡΑΖΕΙ;

Grias Pidima

Όχι ο γηραιός Βέλιος, ο πιτσιρικάς του Γηραιού μας τό 'βαλε

Στον επίλογο του συνεδρίου

Ελπίζω ότι η ανασύσταση της Διυπουργικής Επιτροπής δεν θα είναι το μόνο βήμα της νέας κυβέρνησης στο κυνήγι των εθνικών στόχων οδικής ασφάλειας. Σίγουρα δεν μπορεί να αποτελέσει ουσιαστικά αποτελεσματικό μέτρο. Μια χώρα 11 εκατομμυρίων που κάθε χρόνο χάνει πάνω από 1500 πολίτες της (ή παρεπιδημούντες) στους δρόμους χρειάζεται μια δραστικότερη λύση. Γιατί να μην οριστεί "ένας Mr οδική ασφάλεια" (ή "μία Ms οδική ασφάλεια"), που θα αναλάβει ως προσωπικό στοίχημα (ή έστω, λιγότερο βαρύγδουπα, ως επιδίωξη μιας μικρής ομάδας δράσης γύρω απ' τον ίδιο) την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων και την υλοποίηση μιας σειράς από τομές;

Το ελληνικό στρατηγικό σχέδιο οδικής ασφάλειας είχε ήδη πάρει τον κατήφορο, πριν αδρανοποιηθεί η Διυπουργική. Δεν χρειαζόμαστε μόνο επιτροπές. Χρειαζόμαστε "doers" - ανθρώπους που θα πράττουν. Αλλιώς, στο επόμενο συνέδριο οδικής ασφάλειας πάλι τα ίδια θα λέμε μεταξύ μας.

Good luck

"Για πάντα στο λιμάνι!" (Το λέγαμε κάποτε για τον Giovanni)

Ουφ

Προς στιγμήν τρόμαξα στο διάβασμα της είδησης: "Φρούριο το κέντρο της Κορίνθου λόγω Βλαστού." Οι περισσότεροι αναγνώστες θα κατάλαβαν ότι αναφερόταν στον κακοποιό. Το μυαλό μου όμως πήγε αλλού, και μάλλον φταίνε:
- Η επαγγελματική μου διαστροφή
- Η διαφαινόμενη (σε μπλογκ και χαζοαρθράκια) στοχοποίηση συγκοινωνιολόγων (ή στενών, denim-οφορουσών συνεργατριών τους) που κατέχουν σήμερα θέσεις ευθύνης
- Η πρόσφατη εμπλοκή του συγκοινωνιολόγου Θάνου Βλαστού στον τοπικό διάλογο περί βιώσιμης κινητικότητας (ξέρετε, εκεί που μας λένε να αφήσουμε στην άκρη τα αυτοκίνητά μας, να καβαλάμε ποδήλατα και άλλα τέτοια απίθανα)

Ευτυχώς, με την ανάγνωση του πλήρους κειμένου, πήγε η καρδιά στη θέση της. Δεν πρέπει να βιαζόμαστε να κρίνουμε από έναν τίτλο!

Έξω ο λαγός

Φάε τη σκόνη μου, Φανή

Σας ορκίζομαι ότι δεν έτρεξα ντοπαρισμένος