Golden boys

Η dexia γενικώς αντιμετωπίζει δυσκολίες αυτόν τον καιρό...

Αποθήκες και καθαρτήρια

Συνεχίζοντας εδώ τον διάλογο που ξεκινήσαμε χθες με τον Φοίβο Καρζή στο blog του, παρατηρώ ότι συγκρίνει τον ΛΑ.Ο.Σ. με την Εθνική Παράταξι του 1977 και δείχνει πεπεισμένος ότι και το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη θα ξεφουσκώσει. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν στην πρόσφατη ελληνική ιστορία και άλλα εξίσου θνησιγενή (απο)κόμματα, διαφορετικού προσανατολισμού, όπως η ΠΟΛ.ΑΝ. ('93) και το ΔΗ.Κ.ΚΙ. ('96). Αυτά λειτούργησαν πράγματι ως αποθήκες στα μεγάλα κόμματα από τα οποία έφυγαν ως splinters. Το ενδιαφέρον είναι ότι υπήρξαν και κόμματα-limbo: παράδειγμα το Κ.Ε.Π. του Αβραμόπουλου, που κατά τη γνώμη μου στέγασε πρωτίστως δυσαρεστημένους σημιτικούς (κολωνακιώτες σοσιαλιστές) πριν τους επαναστεγάσει στο φυσικό τους χώρο. Άραγε να συμβαίνει το ίδιο και με άλλα κόμματα που σήμερα εμφανίζονται (δημοσκοπικά) ενισχυμένα, με μετακινήσεις και από ΝΔ (όπως Σύριζα και Οικολόγοι), λειτουργώντας ως stepping stones που κάνουν ευκολότερη (ψυχολογικά) τη μετάβαση προς το Πασόκ, όταν και αν αυτό εδραιωθεί στην κοινή γνώμη ως φαβορί;

Hi cuzz

Για πατρίδα ή θρησκεία ας μη συζητήσουμε, ας μείνουμε στην οικογένεια. Εδώ απεικονίζεται η πιο γνώριμη στους έλληνες εκπρόσωπος της δικής μου ευρύτερης οικογένειας. Ως Yanko και ως πρώτος της ξάδελφος έχω μόνο καλά λόγια να πω για την Ευγενία (δεν τα συνηθίζω για ηθοποιούς αλλά εδώ κάνω μια εξαίρεση). Της εύχομαι διαρκώς καλή τύχη, γερό στομάχι και πέτσινα αυτιά!

Σκέψου πριν παρανομήσεις

Αντιγράφω από το αγγλικό κείμενο της κοινοτικής οδηγίας (ντιρεκτίβας, για να θυμηθούμε τα νιάτα μας) 1999/62:

[...]
CHAPTER III
Tolls and user charges
Article 7
[...]

2. (a) Tolls and user charges shall be imposed only on users of motorways or other multi-lane roads with characteristics similar to motorways, or users of bridges, tunnels and mountain passes.
However, in a Member State where no general network of motorways or dual carriageways with similar characteristics exists, tolls and user charges may be imposed in that State on users of the highest category of road from the technical point of view.

(b) [...]
(i) tolls and user charges may also be imposed on users of other sections of the primary road
network, particularly
— where there are safety reasons for doing so,
— in a Member State where no coherent network of motorways or dual carriageways with similar characteristics exists in the major part of the State, in that part of the country, but only on roads used for international and interregional heavy goods transport, provided that the traffic demand and population density do not economically justify the construction of motorways or of dual carriageway roads with similar characteristics [...]

Τι μας λέει εδώ; Ότι
(Α) σε κράτη που δεν έχουν "γενικό δίκτυο αυτοκινητοδρόμων ή οδών διαχωρισμένου καταστρώματος με παρόμοια χαρακτηριστικά", μπορεί να επιβληθούν διόδια στους χρήστες "οδών της υψηλότερης, από τεχνικής πλευράς, κατηγορίας", και
(Β) σε κράτη που δεν έχουν "συνεκτικό δίκτυο" τέτοιων οδών, μόνο σε δρόμους που χρησιμοποιούνται για διεθνείς μεταφορές και δεν συνιστάται από οικονομικής πλευράς να μετατραπούν σε αυτοκινητοδρόμους

Οι νομικοί (και μόνο!) μπορούν να αποφανθούν για το αν:
(1) η Ελλάδα από το 1999 και έπειτα έχει ή δεν έχει "γενικό" (?) ή "συνεκτικό" (?) δίκτυο αυτοκινητοδρόμων
(2) η Κορίνθου-Πατρών αποτελεί οδό της "υψηλότερης κατηγορίας" (εξαρτάται αν το πλαίσιο αναφοράς είναι η περιοχή της οδού, όπου πράγματι δεν υπάρχει άλλη ανώτερη, ή το κράτος)
(3) στέκει ως προς το σημείο "Β" ανωτέρω η πρόβλεψη πληρωμής διοδίων από φορτηγά σε έναν μη αυτοκινητόδρομο, για τον οποίο υπάρχει ειλημμένη απόφαση, να μετατραπεί σε αυτοκινητόδρομο

Το βέβαιο είναι ότι ναι, η Κορίνθου-Πατρών εξυπηρετεί διεθνείς και διαπεριφερειακές μεταφορές εμπορευμάτων. Και, άσχετα με το πότε και γιατί "ξύπνησαν" οι "ξύπνιοι", διόδια πληρώνονταν επί χρόνια (νομίζω από το '69 που εγκαινίασε τον άξονα ο Γ. Παπαδόπουλος) και τα λεφτά πήγαιναν "κάπου" - σήμερα, με τις παραχωρήσεις, γνωρίζουμε ότι πηγαίνουν στη χρηματοδότηση της κατασκευής του νέου έργου.

Θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να υπενθυμιστεί ότι η οδηγία αφορά τα φορτηγά. Ο οδηγός Ι.Χ., μοτοσικλέτας ή λεωφορείου, που αρνείται να πληρώσει τα διόδια επειδή οι εκλεγμένοι ή αυτόκλητοι εκπρόσωποί του (με σιγονταρίσματα ακόμη και υποτίθεται σοβαρών δημοσιογράφων) επικαλέστηκαν την 1999/62, είναι απλά εκτός θέματος.

Η ώρα της κρίσεως

Ο Ομπάμα έχει δίκιο όταν ζητά να μην αναβληθεί το debate της 26/9. Ο Μακέιν κρύβεται πίσω από την κρίση και θα ήταν σίγουρα πολύ ευχαριστημένος με μια κατάσταση παρόμοια αυτής που βιώσαμε στην Ελλάδα πέρυσι με τις προεκλογικές φωτιές, όταν κάθε απόγευμα είχαμε επί 90 λεπτά στα κανάλια μας τον Ρουσόπουλο με φουλ κρατική προπαγάνδα. Το επιχείρημα του Ομπάμα μου φάνηκε πολύ απλό: ο λαός δικαιούται να ακούσει τι έχουν να πουν για την κρίση οι υποψήφιοι για να τη "λουστούν" αργότερα.

Όχι ότι η κατάσταση δεν είναι σοβαρή. Άσχετα αν στην Ελλάδα τη βιώνουμε με τις διαμαρτυρίες κοινωνικών ομάδων (όχι απαραίτητα των βαρύτερα πληττόμενων) και -ως συνήθως- χωρίς σοβαρή συζήτηση για το δέον γενέσθαι.

As I turn 40...

Σενάριο επιστημονικής φαντασίας: Οι διαμαρτυρίες για τα διόδια της Κορίνθου-Πατρών εντείνονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε το έργο να ματαιωθεί (με το αζημίωτο) και στη θέση του να προκηρυχθεί άλλο: ο "ορθολογικότερος" οδικός άξονας που να συνδέει την Πάτρα με την Αθήνα μέσω Καλαβρύτων, περνώντας νότια από τα μεγάλα βουνά (Παναχαϊκό, Χελμό και Ζήρεια), αποφεύγοντας τον δομημένο και σεισμογενή Κορινθιακό, δημιουργώντας μια ραχοκοκαλιά αυτοκινητοδρόμων στην καρδιά της Πελοποννήσου και όχι στα παράλιά της, και last but not least κατευνάζοντας τον λαλίστατο τοπικό παράγοντα μιας και θα περάσει τον δρόμο κυριολεκτικά πλάι στο χωριό του (ΟΚ, την μαρτυρική κωμόπολη).

Γουάου;

Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο my arse

Η τεράστια επιτυχία του σημερινού αθηναϊκού εορτασμού της "ημέρας χωρίς αυτοκίνητο" πιστοποιείται από τις ουρές του Κηφισού (στην άνοδο το μποτιλιάρισμα ξεκινούσε από τα Allou). Θα σταθώ όμως λίγο στο ότι το δωρεάν των μετακινήσεων αφορά μόνο τις αστικές. Εντάξει, το ξέρουμε ότι άλλο πόλη κι άλλο επαρχία, αλλά η γύμνια των μέσων μαζικής μετακίνησης (ΜΜΜ) είναι εμφανέστατη και στα υπεραστικά ταξίδια (τολμώ να πω: ιδίως σε αυτά). Θα μας σώσει το τζάμπα της μιας μέρας; Προφανώς και όχι. Είναι όμως λυπηρό να έχει υστερήσει τόσο πολύ η ανάπτυξη του βασικού σιδηροδρομικού άξονα (Πάτρα-Αθήνα-Θεσσαλονίκη). Δεν μιλάω για πελαγοδρομίες (σιδηροδρομική Εγνατία, ράγες στο Ρίο-Αντίρριο) που κατά καιρούς εκφράζονται από περιφερειακούς φορείς της συμφοράς, μιλάω για το "φιλέτο" των ελληνικών μεταφορών (προσώπων και εμπορευμάτων), που είναι έγκλημα να έχει προχωρήσει τόσο λίγο μετά από υπερδεκαετή "προσπάθεια" (με μη αμελητέα ευρωπαϊκή συγχρηματοδότηση). "Δεν είναι δυνατόν" λίγο πριν το 2010 τα ελληνικά χερσαία ΜΜΜ να έχουν ως κορμό τα άθλια ΚΤΕΛ. "Κι όμως είναι", μου απαντά η πραγματικότητα...

Melancholy in September?

Η φωτό είναι αφιερωμένη στο καλοκαίρι που αυτό το σαββατοκύριακο (με την πρώτη αναμενόμενη ζόρικη κακοκαιρία) φαίνεται ότι θα μας αποχαιρετήσει.

Χωρίς άλλα λόγια...

Holy money

Ας αποφασίσουμε κι εμείς ως κοινωνία τι ακριβώς ζητάμε από τους εκκλησιαστικούς φορείς (μητροπόλεις, μονές κ.λπ.). Να αυτοσυντηρούνται ή να ζουν παρασιτικά;

Νομίζω ότι τα αυξανόμενα φαινόμενα "ιεράς επιχειρηματικότητας" δείχνουν προσπάθεια προσαρμογής στους νέους καιρούς και προετοιμασίας για το μέλλον. Προφανώς τα σημάδια δεν μπορούν να αγνοηθούν:
- Το κράτος θέλει να περιορίσει τις δαπάνες του και αποκρατικοποιεί - η μπάλα θα πάρει και την Εκκλησία, είναι απλά ζήτημα χρόνου
- Οι νεώτερες γενιές χειραφετούνται από τις παραδοσιακές σχέσεις με την εκκλησία και την τυφλή αποδοχή των όσων πράττουν οι ιεράρχες και οι κληρικοί εν γένει (μέχρι και gay γάμοι έγιναν χωρίς, ουσιαστικά, να ανοίξει μύτη)
- Η παραδοσιακή δεξιά είναι μειοψηφία στην κοινωνία - ο Τσίπρας και ο Φιντέλ είναι ινδάλματα που όμοιά τους δεν έχει να αντιτάξει η άλλη πλευρά

Ορισμένοι εκκλησιαστικοί φορείς μπορεί να θεωρούν ότι πάντα θα έχουν αδιαφανή οικονομικά, ότι θα τους στηρίζει το κράτος ή ακριβέστερα τα πολιτικά πρόσωπα με τα οποία σχετίζονται, διότι "αυτή είναι η Ελλάδα". Άλλοι δεν είναι τόσο σίγουροι και αναζητούν την τυπική εξασφάλιση και αυτονομία τους, "προσέχοντας για να έχουν" όταν κάποια στιγμή στο μέλλον η ροή από την κρατική κάνουλα θα περιοριστεί (ή θα στερέψει).

Εκτός αν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι, στην εποχή της σκήτης-με-ντουζιέρα, της (κατά τον Basil Alexakis) "Παναγίας Παναφονίτισσας" και των ΜΚΟ, οι εκκλησιαστικοί φορείς θα ήταν πρόθυμοι να γυρίσουν σε λιτά, ασκητικά πρότυπα.

Δημοσκοπήσεις

Η ελληνική κοινωνία, αν και έχει γεμίσει με συντηρητικούς ή μάλλον σιγουρατζήδες, διατηρεί αριστερίζοντα και κυρίως αντιαμερικανικά αντανακλαστικά. Οι φιλότιμες προσπάθειες μιας λαϊκής δεξιάς, που η δημοφιλέστερη πολιτική της ήταν μάλλον η ενεργειακή συμμαχία με την ΕΣΣ... συγγνώμη, τη Ρωσία, δεν θα είναι αενάως αποτελεσματικές.

Η διαφορά από παλιότερες εποχές (και ειδικά από την εξίσου εύθραυστη αυτοδυναμία Μητσοτάκη το '93) είναι το personality cult που έχει χτιστεί γύρω από τον Κ. Καραμανλή ΙΙ, σε συνδυασμό με τα αντικειμενικά σημεία υστέρησης (και την "αμερικανικότητα") του Γιωργάκη.

Η απαράδεκτη για πρωθυπουργό εμφάνιση του ΚΚ ΙΙ στη ΔΕΘ (το μυαλό στη Ραφήνα και η τσαντισμένη άρνηση να δώσει απαντήσεις στους δημοσιογράφους) σίγουρα δεν θα ωφελήσει την εικόνα του. Όμως, το να πάρει κεφάλι το Πασόκ στις δημοσκοπήσεις, στη σημερινή συγκυρία και μάλιστα με ποσοστά κάτω του 30% δεν είναι το τέλος του κόσμου ή το ασφαλές σημείο αλλαγής σκηνικού.

Οι εξ οικείων μπανανόφλουδες, όπως οι προερχόμενες από τη γνωστή εφημερίδα (η οποία περίπου εμφανίζει τον ΓΑΠ στο κατώφλι του Μαξίμου, με γνώριμες επωδούς που θυμίζουν τον Ευ. Βενιζέλο του 2007), είναι ορατές ακόμη και σε ερασιτέχνες όπως εγώ. Η έκβαση του μπρα-ντε-φερ των 2 μεγάλων κομμάτων είναι άδηλη, η "εξίσωση" είναι πολυπαραμετρική και το σκηνικό ακόμη ρευστό (παρά το ξεφούσκωμα Τσίπρα).

Τα δυσάρεστα της ημέρας

Δεν θεωρώ χρέος μου να γράφω νεκρολογίες, απλά όταν κάποιοι γνωστοί (ή δικοί μου γνωστοί) "φεύγουν", το αμετάκλητο του γεγονότος με κάνει ενίοτε να θέλω να γράψω κάτι γι' αυτούς. Σήμερα έως τις πρώτες απογευματινές ώρες μάθαμε για το θάνατο του Γιάννη Σκουλαρίκη (υπουργού των πρώτων πασοκικών χρόνων και τέως δημάρχου Αρχαίας Ολυμπίας - καταγόταν από τη Σμίλα Ηλείας και επί των ημερών του ενοποιήθηκαν Αστυνομία Πόλεων και Χωροφυλακή) και του Σταύρου Παράβα (ηθοποιού που "θήτευσε" και σε ξερονήσι, μαθαίνοντας the hard way τα όρια ανοχής-λογοκρισίας της δεύτερης χούντας δηλ. του Ιωαννίδη).

Ο δεύτερος πέθανε την επαύριο της ονομαστικής του εορτής. Θυμήθηκα έναν σεβαστό συνάδελφο που είχε πάθει ακριβώς το ίδιο, την επομένη του Αϊ-Γιαννιού που γιόρταζε. Μπορεί να είναι τυχαίο, μπορεί να παίζει και το ρόλο του ο παράγοντας συγκίνηση. Τα κακά νέα πάντως, ακόμη και στην προ-in.gr εποχή, μαθαίνονταν γρήγορα.

Επίκαιρον

Ο πίνακας του Hunt απεικονίζει τον αποδιοπομπαίο τράγο. Να που δεν γίνονται γάιδαροι όλοι τους όταν μεγαλώνουν...

Not Al Gore

I am not Al Gore, είπε η Σάρα "Μπαρακούντα" Πέιλιν. Η δήλωση αφορούσε τις διαφορετικές τους απόψεις γύρω από την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Δεν είναι Αλ Γκορ, λοιπόν. Το ζήτημα δεν είναι αν θα είναι διαφορετική, αλλά αν θα είναι καλύτερη ή χειρότερη. Αν και ο λιγότερο ελκυστικός όλων των υποψηφίων αντιπροέδρων που εγώ θυμάμαι (ο Dan Quayle επί Μπους πρεσβυτέρου) δεν κατάφερε να χαντακώσει το αφεντικό και την παράταξή του.

Pontokomi, Schweiz

Οι περιοχές με κλίμα κοντινό στης Ελβετίας (όσο κοντινό γίνεται βέβαια, σε γεωγραφικό πλάτος 40) φαίνεται ότι "ξεσηκώνουν" και τις συνήθειες της αλπικής χώρας. Διάβασα ότι σε 2 μέρες (14/9) οι κάτοικοι του χωριού Ποντοκώμη Κοζάνης πηγαίνουν στις κάλπες, για να διαλέξουν τη νέα τοποθεσία του οικισμού τους. Η μετεγκατάσταση οφείλεται στη χωροθέτηση εργοστασίου της ΔΕΗ και οι ψηφοφόροι επιλέγουν μεταξύ ορισμένων εναλλακτικών λύσεων (και όχι με τα ερωτήματα-μαχαίρια τύπου "Ναι/Όχι" με τα οποία συνδέονται τα δημοψηφίσματα στην ελληνική συλλογική μνήμη). Άντε με το καλό και αλλού.

Το εξπρές του Κορινθιακού

Τη νέα ακτοπλοϊκή σύνδεση Πειραιά-Πάτρας (που για ευνόητους λόγους δεν θα λέγεται "Πειραϊκή-Πατραϊκή") αναμένεται να ανακοινώσει ο Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, σε μια προσπάθεια διττού επικοινωνιακού χτυπήματος - εκτρέποντας την προσοχή των ΜΜΕ τόσο από τον οικογενειακό του ακροβατικό συνδυασμό πολιτικής & business, όσο και από το παρελθόν και το παρόν του πολύπαθου χερσαίου συγκοινωνιακού διαδρόμου (διόδια, ατυχήματα, έργα, Κιάτο-παγκόσμια-πρωτεύουσα-μετεπιβιβάσεων).

Εκτιμάται ότι τα ταχύπλοα που θα δρομολογηθούν, θα φέρουν πιο κοντά την εθνική και την αχαϊκή πρωτεύουσα - ή τουλάχιστον λιγότερο μακριά απ' όσο είναι και θα είναι από ξηράς. Μόνο σκοτεινό σημείο, που παρά λίγο να τινάξει το εγχείρημα στον αέρα, είναι η ακατανόητη επιμονή προσώπων του περιβάλλοντος Βουλγαράκη, που προσπάθησαν (ευτυχώς χωρίς επιτυχία) να πείσουν τον Υπουργό για στάση του πλοίου στα Μποτσαραίικα Ναυπάκτου.

Θα θέλαμε να συμβουλεύσουμε τον Υπουργό να προσέξει να μην την πάθει όπως την έπαθαν προ καιρού στον ΟΣΕ, όπου παραγγέλθηκαν τραίνα που δεν χωρούσαν από τις σήραγγες της διαδρομής που θα εξυπηρετούσαν. Στη διαδρομή Αθήνα-Πάτρα υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο που θέλει την προσοχή του: η διώρυγα της Κορίνθου. Ας δοθεί συνεπώς η δέουσα σημασία στο πλάτος των πλοίων.

Εκατέρωθεν του Αραράτ

Το ποδόσφαιρο ήταν μόνο η αφορμή. Ο Abdullah Gul παίρνει αγκαλιά τους εξ ανατολών γείτονές του, προσπαθώντας να ισχυροποιήσει τη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας. Μετά λοιπόν την κοινή θέαση του ποδοσφαιρικού αγώνα Αρμενίας-Τουρκίας, επίκειται τριμερής συνάντηση και με το Αζερμπαϊτζάν. Η Τουρκία είναι μικρότερη περιφερειακή δύναμη από τη Ρωσία αλλά παρ' όλα αυτά αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνει τις δικές της κινήσεις στον απόηχο της κρίσης της Γεωργίας. Στην Ελλάδα η τελευταία φορά που άκουσα για αρμενίους (πριν το Qele Qele) ήταν όταν πλακώθηκαν με τους ελληνορθόδοξους στα Ιεροσόλυμα το Πάσχα. Πτωχοί πλην τίμιοι εμείς, δεν κοιτάμε τι γίνεται πέρα από τη μύτη μας.

Φίλοι που έρχονται, φίλοι που φεύγουν

Η Μ. και ο Χ. με τα τρία τους παιδιά, μετά από σχεδόν 10 χρόνια στην Ελλάδα, έφυγαν (με πόνο ψυχής) για την Καταλονία. Θα μείνουν σε ένα μικρό χωριό που εξυπηρετεί από πλευράς μετακίνησης στη δουλειά, θέλουν όμως να βρουν έναν τρόπο να κάνουν μαθήματα ελληνικών για να μην τα ξεχάσουν οι ίδιοι αλλά κυρίως τα μικρά (που έμαθαν να σκέφτονται και στη γλώσσα μας). Μας λείπουν.

Σε αντίστροφη κίνηση, ο Μ. (χωρίς την Γ.), μετά από περιπλάνηση σε τουλάχιστον 3 ηπείρους, ξαναβρέθηκε στην παλιά μας γειτονιά. Χτες 9/9 ήταν η "μέρα του", πέρασα από πολλά μέρη που μου τον θύμιζαν, και στο τέλος συνάντησα απρόσμενα και τον ίδιο. Πέρασα από τον κόμβο της Εθνικής (κοντά στα γραφεία που κάποτε δούλευε), από την Πατησίων (την αθηναϊκή του συνοικία), από την Καλλιδρομίου (τον γιατρό που του είχαμε κάποτε συστήσει, τον χρειάστηκα κι εγώ χτες), οδηγώντας και ακούγοντας διάφορα τραγούδια, κυρίως REM (που ξέρω ότι τους συμπαθούσε ακόμη περισσότερο απ' ό,τι εγώ). Μένει (προσωρινά;) στο παλιό διαμέρισμα της οικογένειάς του, εκεί όπου βρισκόμασταν τόσες και τόσες φορές για παιχνίδια στην Amiga, για μουσικές συναντήσεις ή απλή παρέα.

Τι διάβασα φέτος το καλοκαίρι

Η αναγνωσιμότητα του blog μου δεν είναι δυνατόν να επηρεάσει την αγορά βιβλίου γι' αυτό και δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να γράψω εδώ για τα βιβλία που διάβασα φέτος τον Ιούλιο και Αύγουστο - κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα το θεωρήσει ως γκρίζα διαφήμιση!

- "μ.Χ." και "Οι ξένες λέξεις" του Βασίλη Αλεξάκη
- "Γιοκ τζάνιμ" του Δημήτρη Τσαλίδη
- "Ένα πακέτο άρωμα" του Γεράσιμου Δενδρινού
- "Παλιά, πολύ παλιά" του Πέτρου Μάρκαρη
- "Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα" και "Το χαμόγελο της σφίγγας" του Γιάννη Μαρή
- "Στα πρόθυρα γραμματικής κλίσης" του Λύο Καλοβυρνά

Τα περισσότερα είναι μυθιστορήματα με εξαίρεση το "Άρωμα" του Δενδρινού, που είναι συλλογή διηγημάτων. Από τα υπόλοιπα το πιο περίεργα γραμμένο είναι το "Γιοκ τζάνιμ", που περιγράφει (στο πολίτικο ιδίωμα) τη ζωή απλών Ελλήνων της Πόλης και το πώς βίωσαν τη συρρίκνωση της μειονότητας, τα σημαντικά γεγονότα του καιρού τους και κυρίως τις ίδιες τους τις ζωές.

Έχεις Ι.Χ.; Την πάτησες

Η βουτιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας προχωρά σε μεγαλύτερα βάθη. Μία ημέρα μετά την αποκάλυψη ότι κάποιοι κοινοβουλευτικοί αστέρες έβαζαν χέρι σε ψηφοδέλτια (θυμίζοντας τα αμπλαούμπλικα της εποχής του ανδρεοπαπανδρεϊσμού), σήμερα 2/9/08 ο υπουργός Οικ.-Οικ. ανακοίνωσε επαναφορά των τεκμηρίων διαβίωσης - μέτρο που είχε εμπνευστεί πριν 30 χρόνια βραχύσωμος, ευφυής Ηλείος γυρολόγος της πολιτικής (ξεκίνησε από την Αριστερά, πέρασε απο το Κέντρο και κατέληξε στη Δεξιά με την Διεύρυνση).

Στέρεψε και η πρωτοτυπία...

Με τις ευχές του Μητσοτάκη;

Γκαντεμιά για τους ρεπουμπλικάνους. Από τη μια το συνέδριό τους πέρασε σε Νιοστή μοίρα (διότι συνέπεσε με το φυσικό φαινόμενο Γουσταύος, που λόγω παρελθόντος στη Νέα Ορλεάνη άγχωσε υπερβολικά τη ρεπουμπλικάνικη κυβέρνηση των ΗΠΑ), αφετέρου η γνωστή και ως Μπαρακούντα υποψήφια αντιπρόεδρος (η απίθανη τύπισσα από την Αλάσκα που επέλεξε ο Μακέιν) βρέθηκε να εξηγεί στα Μέσα Ενημέρωσης γιατί η 17χρονη κόρη της θα κρατήσει το παιδί που περιμένει (ας κάνει κι αλλιώς).

Ο Palin των Μόντυ Πάιθον έβγαζε γέλιο, προς το παρόν το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για τη συνεπώνυμή του Σάρα. Να δούμε ποιος θα γελάσει τελευταίος τον Νοέμβριο.

Εβδομήντα χρόνια μετά

Ο κατευνασμός (appeasement) συνήθως δεν είναι δημοφιλής τακτική αντιμετώπισης μιας μεγάλης δύναμης που επιθυμεί να αναθεωρήσει την υπάρχουσα κατάσταση. Από την αποτυχία της πρωτοβουλίας της συμφωνίας του Μονάχου, όπου ο Chamberlain και οι σύμμαχοί του ουσιαστικά καταδίκασαν την Τσεχοσλοβακία σε διαμελισμό ελπίζοντας ότι θα αποτρέψουν τη μεγάλη σύγκρουση με τους Ναζί, ο κατευνασμός θεωρείται ένδειξη αδυναμίας. Η ανέξοδη, πατριωτική κριτική σε ενέργειες της εξωτερικής πολιτικής που δεν χαρακτηρίζονται από "τσαμπουκά" συχνά κάνει παραμπομπές στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα του 1938 και ταυτίζει τον ρεαλισμό με την ηττοπάθεια.

Στη σημερινή συγκυρία έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσο κατευναστική θα είναι η στάση που θα κρατήσουν οι χώρες της Ε.Ε. απέναντι στην πρόσφατη, συνεχιζόμενη επίδειξη δύναμης της Μόσχας με αφορμή το φιάσκο του γεωργιανού προέδρου Σαακασβίλι σε Οσετία/Αμπχαζία. Ο συμβολισμός της γεωγραφίας είναι εφιαλτικός και διαβολικός. Η κρίση που εκδηλώθηκε πριν από ένα μήνα δείχνει να παίρνει τη σκυτάλη από το σημείο που την "παράτησε" ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, που κατά πολλούς κρίθηκε όταν ο στρατός του Χίτλερ επιχείρησε να κινηθεί νοτιοανατολικά προς τα πετρέλαια της Κασπίας - και αναχαιτίστηκε στο τότε Στάλινγκραντ. Φυσικά στο όλο παιχνίδι μπαίνουν πάντα οι μειονότητες, είτε πρόκειται για τους γερμανούς της Σουδητίας είτε για τους ρώσους ή ρωσότροπους στον ζωτικό χώρο της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ (Οσετία, Τρανσδνειστερία, Ουκρανία, βαλτικές χώρες κ.ο.κ.).

Παράλληλα θέματα συζήτησης υπάρχουν τουλάχιστον δύο ακόμη, που θα αναφέρω επιγραμματικά εδώ. Πρώτον, το αν εν γένει είναι υγιές να μην υπάρχει μία μόνο υπερδύναμη - ομολογουμένως απλοϊκό το να το θέτει κανείς έτσι. Δεύτερον - και σίγουρα απλοϊκότερο - η υποτιθέμενη υποστήριξη της Ρωσίας στα διαχρονικά δίκαια του ελληνικού έθνους (διαχρονική κι η υποστήριξη, αν και δεν μας συμφέρει να πάμε πίσω έως π.χ. την εποχή της συνθήκης του Αγ. Στεφάνου!).