Το να γίνεσαι αποδεκτός από μια κλειστή μικροκοινωνία, χωρίς να εντάσσεσαι οργανικά - οικογενειακά σε αυτήν αλλά και χωρίς να πουλάς την ψυχή σου για να μιλήσεις τη "γλώσσα της", νομίζω ότι αποτελεί μια μικρή ιδιωτική κατάκτηση.
Η κυρία Σ. που πριν λίγες μέρες έφυγε (πρόωρα) ήταν για εμένα, εκτός από μητέρα μιας καλής φίλης, και ένα βαρόμετρο μιας τέτοιας μικροκοινωνίας. Πριν γίνω "γαϊδούρι" δηλ. ξεχασιάρης, ήταν πάντα το δεύτερο τηλέφωνο που έπαιρνα στις 17 κάθε Σεπτέμβρη. Πρέπει να ήταν πολύ υπομονετική μια και κατόρθωσε όχι μόνο να μεγαλώσει ένα κακομαθημένο αλλά γλυκύτατο μοναχοπαίδι (κάτι σαν κι εμένα αλλά στο θηλυκό) αλλά και να "νταντεύει" ώς το τέλος έναν υπερήλικα "αναρχοαυτόνομο" σύζυγο. Γεννήθηκε σε "χαμένη πατρίδα" που την άφησε πίσω για να κλείσει τον κύκλο της ζωής της στην "πτωχή πλην τιμία" χώρα μας. Αν υπάρχει ψυχή (ποτέ δεν το μαθαίνουμε εν ζωή), η δική της σίγουρα θα έκανε αυτές τις μέρες ένα τελευταίο πέταγμα πάνω από το Στενό...
Αντίο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου