Κι άλλος διωγμός γράμματος στην Τουρκία - Y (why?)

Το συγκεκριμένο γράμμα δεν είναι γενικά υπό διωγμόν (όπως τα Q, W, X) αλλά μόνο από τον συμβολισμό του εθνικού νομίσματος. Όταν από τις τούρκικες λίρες κόπηκαν πριν λίγα χρόνια τα 6 μηδενικά, η Turk Lirasi αντικαταστάθηκε από την Yeni Turk Lirasi ή YTL (νέα τουρκική λίρα). Από αύριο πρωτοχρονιά τίθεται σε κυκλοφορία ένα νέο νόμισμα με παλιό όνομα. Τώρα πια το νόμισμα θα ξαναλέγεται TL (δηλ. το Y καταργείται) αλλά θα ισοδυναμεί σε αξία με το YTL. Η κυκλοφορία της νέας (δηλ. παλιάς) και της σκέτης (δηλ. ολοκαίνουργιας) λίρας θα συνεχιστεί εκ παραλλήλου έως το τέλος του 2009. Σε δουλειά να βρισκόμαστε, θα έλεγα. Να δούμε αν τυχόν θα αλλάξουν οι γείτονες τα εξόχως παραπλανητικά κέρματα της 1 λίρας (σχεδόν ίδιο με τα 2 €) και της μισής λίρας (σχεδόν ίδιο με το 1 €).

Τέλος έτους

Μεγαλώνοντας στην Αθήνα και τον Πειραιά (ναι, εξακολουθώ να βλέπω σαν δυο ξεχωριστές οντότητες αυτές τις πόλεις) έμαθα να αδιαφορώ για τον καιρό. Ο ουρανός ήταν ψηλά, μακρινός. Γινόταν ακόμη πιο μακρινός όσο χτίζονταν νέες εξαώροφες πολυκατοικίες στη θέση των σπιτιών με τις αυλές. Ένα βουνό, ο Υμηττός, φαινόταν στο βάθος, μπλε λόγω απόστασης. Φυσούσε, έβρεχε, σπανιότερα χιόνιζε - αυτό που νιώθαμε εντονότερα ήταν οι πλημμύρες, συνήθως συνυφασμένες με κακή αποχέτευση ομβρίων, κατά τα άλλα όμως ήμασταν όχι ακριβώς σε γυάλα αλλά σίγουρα σε "πατούρα".

Τα καλοκαίρια μόνο, στα νησιά, ξεχνούσα τον γιγαντισμό των αστικών κτιρίων (θηρίων) και ένιωθα το μελτέμι και τη βραδινή ψύχρα. Ήμουν απ' τους τυχερούς που τα διαλείμματά τους αυτά κρατούσαν 2 ή 3 ολόκληρους μήνες.

Ύστερα η δουλειά - αν και το επάγγελμά μου, πολιτικός μηχανικός, ετυμολογικά αναφέρεται στην πόλη - με έφερε σε μέρη και καταστάσεις που με έκαναν πιο συνειδητοποιημένο γύρω από τα ζητήματα του καιρού. Έζησα ένα χρόνο στη Θεσσαλονίκη των αυγουστιάτικων μπουρινιών και των ολικών παγετών. Εργάστηκα τρία χρόνια στο Αντίρριο των 8-12 μπωφόρ και των οριζόντιων [sic] κεραυνών. Έμπλεξα στους αποχιονισμούς των βορείων προαστείων και των αρκαδικών υψιπέδων. Μένω (και ελπίζω να μένω για πάντα) σε μέρος κοντά στη θάλασσα.

Έχει τη σαγήνη του και το cityscape αλλά επιζητώ πλέον τα στοιχεία της φύσης. Χώμα, νερό, αέρα (και φωτιά ελεγχόμενη). Γιατρέ μου τι έχω πάθει;

Καλή πρωτοχρονιά!

Ζήλος και βία

Hamas στα αραβικά σημαίνει ζήλος - και στα εβραϊκά, βία. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος; Κάποτε ο Αραφάτ και οι ισραηλινοί δειλά-δειλά έδειχναν να οδεύουν σε μια λύση συνύπαρξης. Αυτό πλέον είναι σα να μη συνέβη ποτέ. Τα παλαιστινιακά εδάφη, γεωγραφικά ούτως ή άλλως διαιρεμένα, είναι και πολιτικά διχασμένα, με ηγεσίες ανεκδιήγητες και ανάξιες ενός λαού που μάθαμε κάποτε να συμπαθούμε. Το Ισραήλ κλιμακώνει, ποντάροντας στις αμερικανικές πλάτες και ελπίζοντας ότι δεν υπάρχει αντίπαλο δέος. Το 2008 κλείνει με την υποτροπή μιας μεγάλης, αγιάτρευτης πληγής - με ένα σωρό αθώα θύματα, όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε πόλεμο.

QWX

Μάθαμε ότι στην Τουρκία τελούν "υπό διωγμό" τα γράμματα q, w & x, που δεν χρησιμοποιούνται στο αλφάβητο της επίσημης γλώσσας (το "ξ" γράφεται πάντα ks και οι άλλοι 2 φθόγγοι καλύπτονται από τα γράμματα k & v). Οι απαγορεύσεις εκπορεύονται από το γεγονός ότι τα 3 αυτά γράμματα χρησιμοποιούνται στο αλφάβητο της "ανύπαρκτης" κουρδικής γλώσσας. Ποιος να το φανταζόταν, το πόσο "ανατρεπτική" μπορεί να θεωρηθεί η ορθογραφία...

Επενδυτές προσέλθετε

Μπορεί νόμιμα να ιδιωτικοποιηθεί μια δημόσια υποδομή σε κατεχόμενα εδάφη; Κάτι τέτοιο θέλουν να κάνουν οι τουρκοκύπριοι στο αεροδρόμιο Ερτζάν της Λευκωσίας, φιλοδοξώντας μάλιστα να το καταστήσουν κεντρικό αερολιμένα της μελλοντικής ενωμένης Κύπρου (μια και Λάρνακα και Πάφος βρίσκονται σε περιφερειακή τοποθεσία, άρα μειονεκτούν έναντι της πρωτεύουσας). Ενδιαφέρουσα νομική άσκηση...

Χριστούγεννα με βάθος (αμέτρητο)

Πριν λαλήσει ο αλέκτωρ (χωνευτεί η γαλοπούλα κ.λπ.), μπήκαμε στα βαθιά με τις σφαίρες στον προαστιακό και τον καυγά για το άνοιγμα των καταστημάτων την τελευταία Κυριακή.

Η δεύτερη βαβούρα ήταν προβλέψιμη. Το κυριακάτικο άνοιγμα ανήκει στις ιερές αγελάδες που ουδέποτε προβλέπω να συζητηθούν σοβαρά. Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης έχουν γίνει σχετικές ρυθμίσεις (με αντιστάθμισμα διαφορετική μέρα ανάπαυσης). Στην Ελλάδα προφανώς είμαστε εξυπνότεροι και τα έχουμε λύσει αυτά τα ζητήματα: όπως το συνηθίζουμε, αντιδρούμε σε οτιδήποτε συνεπάγεται λίγη περισσότερη δουλειά και, ειδικά τώρα με το φόβητρο των "τσογλανιών" να έχει προστεθεί στην τροχοπέδη του "πολιτικού κόστους",... καλά κρασιά...

Οι σφαίρες εναντίον βαγονιού στον προαστιακό είναι περίεργο γεγονός. Ο καθένας βέβαια θα μπορούσε ανενόχλητος οποτεδήποτε να κρυφτεί στην υποβαθμισμένη περιοχή Ρουφ-Ρέντη πίσω από έναν ευκάλυπτο και να πυροβολήσει. Το ότι παλιότερα δεν αναφέρθηκε τέτοιο περιστατικό και αναφέρεται τώρα, μπορεί να είναι και κάτι τυχαίο, μπορεί και να μην είναι. Από σενάρια, διαλέγουμε και παίρνουμε. Σκηνοθετημένο από προβοκάτορες; Ξεθάρρεμα από κακοποιούς; Μόνο για καλό πάντως δεν είναι τέτοια φαινόμενα.

Παύσατε πυρ

Ελπίζω τα Χριστούγεννα να συνειδητοποιήσουμε ότι στις οικογένειές μας, στις χώρες μας, στον πλανήτη μας είμαστε όλοι "στο ίδιο καράβι" και ότι αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα απ' αυτά που μας χωρίζουν. Εδώ και 2,5 βδομάδες κάποιοι στην Ελλάδα έχουν βαλθεί να μας χωρίσουν σε στρατόπεδα, να μετατρέψουν τις (υγιείς, απαραίτητες) διαφωνίες μας σε πόλεμο. Αυτή η ανοησία πρέπει να σταματήσει. Ο καθένας μας μπορεί να συμβάλει σ' αυτό, ει μη τι άλλο ακολουθώντας μια συμβουλή που έμαθα μικρός απ' τη μητέρα μου: Πριν μιλήσεις, βούτα τη γλώσσα σου στο μυαλό σου. Δυστυχώς έχουμε γεμίσει μικρούς και μεγάλους Clint Eastwood που πρώτα πυροβολούν (λεκτικά, με γραφίδα, με πέτρες ή με περίστροφα) και μετά κάνουν διευκρινιστικές ερωτήσεις. Η βλακεία πάει σύννεφο - αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να απομονωθεί, απλά χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια. Θα τα καταφέρουμε όμως.

Πρωτίστως ας φροντίσουμε να ηρεμήσουμε... Καλές γιορτές σε όλους!

Άλλων λόγια

Ενδιαφέρουσα και επίκαιρη ανάρτηση από τον ΤΗΛΑΦΟ... (Αναδημοσίευση με το ΟΚ του διαχειριστή.)

Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε.

Kovacevic ο Α'

Ας φύγουμε λίγο από την καθημερινότητα. Με αφορμή το 4-0 του Ολυμπιακού εναντίον της βερολινέζικης Hertha, και επειδή (αν και δε σκόραρε χθες) σημαντικός συντελεστής του ΟΣΦΠ όπως τον ξέρουμε σήμερα είναι ο σέρβος Darko Kovacevic, τα νήματα της μνήμης με πήγαν σε έναν συνεπώνυμό του. Έναν μεγάλο παίκτη που στην Ελλάδα είχε την ατυχία να παίξει σε μια προβληματική (ιστορική όμως) ομάδα.

Τι απέγινε λοιπόν ο Abid Kovacevic; Και πρώτα απ' όλα, ποιος ήταν; Γεννημένος το 1952, ήταν από το Ζάγκρεμπ αλλά μουσουλμανικής/βοσνιακής καταγωγής (όπως μαρτυρά και το μικρό του όνομα). Είχε και διεθνείς συμμετοχές, χωρίς να είναι από τα τεράστια ονόματα - ήταν όμως αρκετά καλός για να αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο για μια ελληνική ομάδα και δη τον τότε Εθνικό Πειραιώς. Τον "Αμπίντα", όπως τον φώναζαν οι συμπαίκτες του, τον έβλεπα τα απογεύματα στο βοηθητικό του Καραϊσκάκη, τότε που πήγαινα στην light προπόνηση στίβου που έκανα με την ομάδα του Πειραϊκού. Έφτανα νωρίτερα και καθόμουν στον πάγκο, την ώρα που στο χορτάρι έπαιζαν το οικογενειακό διπλό τους ο Ιλούνγκα, οι Κατσικογιάννηδες (αν δεν κάνω λάθος) και διάφοροι άλλοι αξιόλογοι παίκτες.

Για τη μετέπειτα πορεία του δεν ξέρω πολλά. Ήταν ήδη 30-κάτι ετών στη δεκαετία του '80. Έμαθα ότι το 1993 συμμετείχε στην προσπάθεια εξεύρεσης ανθρωπιστικής βοήθειας από Τουρκία μεριά για τους μουσουλμάνους της βοσνιακής πόλης Τούζλα. Βρήκα επίσης ότι σήμερα μένει στο Kentucky της Αμερικής, απ' όπου και η φωτογραφία. Φυσικά είναι ο δεξιά εικονιζόμενος - κλασική, "παλιά" γιουγκοσλάβικη φάτσα. Αν κάποιος ξέρει κάτι παραπάνω ας το στείλει.

Ω έλατο (δις)

Άραγε ακούστηκε εδώ το γνωστό γηπεδικό σύνθημα;

Λίγο ψηλότερα

Πολύπαθη η Παναχαϊκή. Συνήθως "ψωνίζει από σβέρκο". Ο νέος της πρόεδρος φιλοδοξεί να την ανεβάσει και πάλι πιο ψηλά από τις ομάδες "κωμοπόλεων και συνοικιών". Θα σταθεί άραγε στο ύψος των περιστάσεων;

Βαλκανικά βέτο

Νομίζαμε ότι αυτές οι 2 χώρες πάνε χέρι-χέρι. Μαζί έγιναν ανεξάρτητες, με το sponsoring της δυτικής Δυτικής Ευρώπης (καθολικής και διαμαρτυρόμενης). Η μικρότερη (Σλοβενία), ανέκαθεν πιο προκομένη, μπήκε πρώτη στην ΕΕ και αργότερα στην Ευρωζώνη. Η μεγαλύτερη (Κροατία) θέλει τώρα να μπει - κι κάπου εκεί μάθαμε για το βέτο. Τη διαφωνία δηλαδή της Σλοβενίας όσον αφορά την ένταξη της Κροατίας, αν δεν λυθούν προηγουμένως τα μεθοριακά ζητήματα. Λιγότερο γνωστά, με μικρότερη ιστορία και χωρίς βίαια προηγούμενα, αλλά παρόμοια σε φύση με αυτά μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας. Χωρικά ύδατα / ρυθμίσεις ναυσιπλοΐας, δικαιώματα εκμετάλλευσης, διευθετήσεις ποταμών (έχουν κι εκεί τον Έβρο τους). Το θέμα αυτό αξίζει να το παρακολουθήσουμε, με την πολυτέλεια του αμέτοχου παρατηρητή.

Ο Γλέζος συμφωνεί;

Συγκινηθήκατε με τα πορτοκαλί πανώ στην Ακρόπολη; Εγώ όχι. Δεν βλέπω τον συμβολισμό. Καλύτερα να είχαν αφήσει απ' έξω το γνωστότερο μνημείο μας. Υπάρχουν όρια.

In the year twenty-five twenty-five

Αν πιστέψουμε τον Κωστή Χατζηδάκη και την ΤΡΑΜ Α.Ε., κάτι κινείται στον Πειραιά! Ο χάρτης από την ιστοσελίδα της εταιρείας www.tramsa.gr δείχνει κάτι που πλησιάζει την κοσμογονία. Η βήτα Πειραιώς, η χερσόνησος της πόλης και ίσως και τα Καμίνια θα έχουν, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς, σύνδεση σταθερής τροχιάς με το κέντρο του Πειραιά (και με το "ζωτικό χώρο" της παραλίας έως Βούλα, που ήδη εξυπηρετείται από το υπάρχον τραμ). Για να γίνουν όλα αυτά θα χρειαστεί χρόνος, χρήμα και ενδεχομένως νέοι κύκλοι διαβουλεύσεων. Άραγε μιλάμε για το έτος 2020 ή (όπως λέει το τραγούδι) το 2525;

Ηγέτες

ΤΑΣΣΟΣ
Παρέλαβε κράτος. Δεν παρέδωσε κοινότητα. Παρέδωσε βέβαια μια εκκρεμότητα, όπως και οι προκάτοχοί του...

ΚΩΣΤΑΣ
Παρέλαβε κράτος (για να το επανιδρύσει). Πώς ακριβώς θα το παραδώσει;

ΘΜ vs ΚΣ (λίγο σκάκι για να ξεφύγουμε...)

Φαντάζεστε να υπήρχαν σκακιστικές εφημερίδες με το πάθος και το λαϊκισμό των αθλητικών; Ο φίλος Zakman συνέθεσε μερικά χιουμοριστικά πρωτοσέλιδα, με αφορμή έναν πρόσφατο σκακιστικό αγώνα ("σφαγή" κατά μερικούς) που έλαβε χώρα σε εξειδικευμένο καφενείο στο πολύπαθο αθηναϊκό κέντρο, κοντά στο Χημείο. Αν θέλετε δείγμα γραφής, μπορούμε (αν είστε καλά παιδιά) να σας στείλουμε - υπάρχει και παλιότερη δουλειά από τις ημέρες του http://www.laspi.gr/, με ομοίως "εμπρηστικά" υποτιθέμενα πρωτοσέλιδα, την οποία εφόσον ανασύρουμε θα (επανα)δημοσιεύσω.

Όσον αφορά την αναμέτρηση αυτή καθαυτή, αναμένεται εναγωνίως η ρεβάνς...

"Gimme back my bullets"

Δεν θα αποκαλέσω τον Κορκονέα δολοφόνο, διότι δεν ήμουν μπροστά και δεν έχω ακούσει αρκετά από αρκετούς ώστε να κρίνω αν ο φόνος ήταν προμελετημένος και ύπουλος (όπως ερμηνεύεται στο λεξικό ο όρος που τόσο εύκολα χρησιμοποιείται τις τελευταίες μέρες). Ο κάθε φόνος δεν εμπεριέχει απαραιτήτως δόλο. Δεν παύει να είναι αφαίρεση ανθρώπινης ζωής, δηλαδή ηθικά απαράδεκτη και ποινικά κολάσιμη πράξη. Ο Αλέξης δεν γυρίζει πίσω (ούτε οι ρημάδες οι σφαίρες, όταν εκτοξευθούν). Υπάρχουν όμως διαβαθμίσεις. Και όσοι έχουν στο παρελθόν, με άλλες αφορμές, μιλήσει για νομικό πολιτισμό (όσος χώρος μένει γι' αυτόν τον έρημο, όταν οι διενέξεις μετατρέπονται σε wrestling μεταξύ μεγαλοδικηγόρων) δεν έχουν δικαιολογία να διατελούν σε βρασμό ψυχής 9 μέρες μετά.

Τα "θέλο" και τα "πρέπι"

Η φωτογραφία από οικισμό των Κυκλάδων στις 14/12/2008. Ούτε το σαββατοκύριακο δεν μπορεί να ησυχάσει κανείς. Να ήταν και ορθογραφημένο το σύνθημα...

Γωνία στο δεκάρικο

Η υπερβολή αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα των κατοίκων αυτής της χώρας. Εδώ και πολλές δεκαετίες σχεδόν όλες οι πόλεις και κωμοπόλεις αποκτούσαν οδό Ελευθερίου Βενιζέλου. (Μόνο οι τούρκοι θα έχουν Ataturk Bulvari;) Κάποιοι μάλιστα προειδοποίησαν τους δημοτικούς άρχοντες να κάνουν κράτει στις μετονομασίες διότι δεν θα αργούσε η ώρα που θα βλέπαμε να γίνεται πράξη το Ελευθερίου Βενιζέλου και Ελευθερίου Βενιζέλου γωνία, για το οποίο είχαμε πριν χρόνια γράψει στο http://www.laspi.gr/.

Τελικά η ώρα της γωνιακής σύμπτωσης ήρθε το 2008, αλλά για άλλο πρόσωπο της νεοελληνικής ιστορίας.

Κακό σαββατοκύριακο (προμηνύεται)

Ιδού άλλο ένα θύμα αστυνομικής βίας (κρανοφόρος αστυνομικός, πυρπολημένος προφανώς από πυρομανή συνάδελφό του). Αθήνα 12/12/2008.

Προγραμματίστε τη ζωή σας

Αν θέλετε το πρόγραμμα ταραχών για την επόμενη εβδομάδα, θα το βρείτε εδώ.

Τόνωση των ελληνικών εξαγωγών

Όταν οι ξένοι έτρωγαν βελανίδια, εμείς επαναστατούσαμε.

(Η φωτό από Κωνσταντινούπολη.)

Winter of discontent και στο βάθος, εκλογές;

Εκλογές σε 3 μήνες βλέπει έλληνας της διασποράς. Στις αρχές Οκτωβρίου, εγώ ήμουν πιο επιφυλακτικός. Η διαφορά στα γκάλοπ (πριν τις στάχτες) έφτασε στο μεταξύ στις 5 μονάδες υπέρ Πασόκ (μεγαλύτερη από τυχόν στατιστικό σφάλμα). Το Βατοπαίδι, η ...τραπεζολογία (bankology), η παράλυση της κυβέρνησης (& έλλειψη "χειρουργικής" επικοινωνιακής ομάδας) και διάφορα ατυχή λόγια και έργα συνέβαλαν στην επιτάχυνση των εξελίξεων.

Θεωρητικά η κυβέρνηση θα μπορούσε να ελπίζει σε συντήρηση δυνάμεων, τράβηγμα "κουπιού" και ενδεχόμενη ανάκαμψη. Υπάρχει όμως πια ορίζοντας 2,5 χρόνων; Οι piknyi kapnyi περιορίζουν την ορατότητα. Κάποιοι λένε ότι ο Καραμανλής θα προσπαθήσει όχι τόσο να κερδίσει όσο να αποτρέψει την αυτοδυναμία Πασόκ - σε κάθε περίπτωση, να σταματήσει να πέφτει. Μάλλον δεν έχει και άλλη επιλογή, δηλ. παραίτησής του ή παράδοσης "δαχτυλιδιού" πριν τις εκλογές - δεν ήταν άλλωστε "πολύ νέος για να βγει στη σύνταξη"; Ο Σύριζα, πάλι, προβάρει διάφορα κουστούμια διά παν ενδεχόμενον. Εξακολουθώ να προβλέπω ότι θα ξεφουσκώσει και θα επικεντρωθεί στο "χάλκινο μετάλλιο" δηλ. στο να ξεπεράσει σε ψήφους το ΚΚΕ.

Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να πει κανείς για το συγκεκριμένο θέμα, αυτή την ώρα που η χώρα μας ζει το δικό της Χειμώνα της Δυσαρέσκειας.

Επαναφορά

Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν θεωρώ "Πολυτεχνείο του 2008" το σημερινό σκηνικό. Τη συμβολική αξία μιας εξέγερσης εναντίον της δικτατορίας δεν μπορεί να την έχει επακριβώς οποιαδήποτε φάση ταραχών στη σημερινή εποχή. Γίνεται όμως αναπόφευκτα συζήτηση για τα κίνητρα των συμμετεχόντων, τώρα όπως και τότε.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είχε μόνο τους φοιτητές και τους απλούς πολίτες που ζητούσαν πολιτικές ελευθερίες. Είχε και βία πολιτών (οδοφράγματα, σπασίματα, φωτιές), που αντιμετωπίστηκε φυσικά με κρατική και παρακρατική βία πολύ μεγαλύτερη από τη σημερινή.

Σίγουρα είναι λάθος να αποκόπτουμε τα γεγονότα από την εποχή τους, χιλιοειπωμένη και η σύνδεση της βίας με τις κοινωνικές συνθήκες. Το 1973 η παγκόσμια οικονομία ζούσε την Α' πετρελαϊκή κρίση και ειδικά η Ελλάδα (με τις δομικές τις αδυναμίες, από τότε) βίωνε πρωτόγνωρο πληθωρισμό, πραγματική ακρίβεια δηλαδή. Δεν μπορούμε επίσης να αγνοήσουμε την καθυστερημένη άφιξη στην Ελλάδα ρευμάτων ριζοσπαστικοποίησης, παρόμοιων με αυτά που εκφράστηκαν σε Γαλλία, Γερμανία και αλλού στο τέλος της δεκαετίας του '60.

Για να πάμε όμως και πέρα από τις χρονολογίες-0ρόσημα, το κοινωνικό περιθώριο πάντοτε υπήρχε, με διακυμάνσεις και με αλλαγές στον τρόπο έκφρασης. Και η ανάγκη της λοιπής κοινωνίας να συνεχίσει την καθημερινότητά της, υπήρχε ομοίως κι αυτή. Για πολύ κόσμο που δεν βασανίζεται από προβληματισμούς κοινωνιολόγων ή ποιητών, είναι αυτονόητο να ζητά και να έχει την προστασία των κρατικών αρχών. Όταν δεν την έχει, αυτό σημαίνει αποτυχία του κράτους.

Σωστό - με την υποσημείωση, ότι εδώ και πολλά χρόνια, από το κομβικό 1995 οπότε και έσπασε το ταμπού του ασύλου (με την επέμβαση των αρχών στο Πολυτεχνείο), σαν να είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχει το περιθώριο και οι κουκουλοφόροι. Ίσως γιατί σιγά-σιγά απομακρυνθήκαμε από τα κέντρα των πόλεων, εποικώντας τα Μεσόγεια και τη λοιπή suburbia. Αλλά και γιατί παραμυθιαστήκαμε με τα κινητά τηλέφωνα, τα Ι.Χ.-για-όλους, τα χρηματιστήρια και τα μπουζουκοδάνεια. Και τώρα, ξαφνικά, χτυπά ένα ξυπνητήρι.

Ένας ευπρόσδεκτος "καταληψίας"

Τα νέα για το τραμ, που για πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του '70 (η γραμμούλα κατά μήκος της Λ. Αμαλίας στην Αθήνα δεν μετράει) θα "εισβάλει" και πάλι στο κέντρο μιας μεγάλης πόλης (Πειραιάς), είναι ευχάριστα. Έχουμε βέβαια ακόμη τουλάχιστον 2 χρόνια μπροστά μας μέχρι να το δούμε να λειτουργεί.

Ίσως αυτές οι μέρες με τους "αγανακτισμένους καταστηματάρχες", που αναφέρθηκε σε κάποιες περιπτώσεις ότι αυτοδίκησαν εναντίον κουκουλοφόρων, δεν είναι και οι καταλληλότερες για να μιλήσει κανείς για ένα συγκοινωνιακό μέσο που οι έμποροι αντιμετωπίζουν συχνά με επιφύλαξη ή και εχθρότητα. Ίσως, από την άλλη, να είναι ένα φωτάκι ελπίδας που αχνοφαίνεται στο βάθος ενός τοπίου στάχτης και απελπισίας που επικρατεί σήμερα στις (ούτως ή άλλως άσχημες και δυσλειτουργικές) πόλεις μας.

Φιμωλογία

Κάποιοι χθες διέδιδαν ότι θα χρησιμοποιηθεί ο στρατός, θα εφαρμοστεί ο Ξενοκράτης, θα κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση πολιορκίας και άλλα υπερβολικά και τρομακτικά. Άκουσα για καραβάνια ή πουλμανιές που μεταφέρουν αναρχικούς σε όλα τα πλάτη και μήκη της χώρας. Επίσης, "έγκυρος" (ασπρομάλλης, νομίζω) αναλυτής μίλησε για Δεκεμβριανά - όπως ακριβώς και η ανακοίνωση της χούντας την 17η Νοε. 1973 ("ήτο εικών Δεκεμβριανών").

Αναμένω ότι εμάς που ζούμε εκτός Αθηνών θα μας εντάξουν όπου να 'ναι στους Μάϋδες (ΜΑΥ = μονάδες ασφαλείας υπαίθρου), εκτός αν προλάβουμε να πάρουμε τα βουνά ή το πλοίο για το Μπάρι. Και στη συνέχεια, ανάλογα με την έκβαση, διακοπές διαρκείας στη Γυάρο, την Τασκένδη ή τη ζεστή αγκαλιά των νικητών. Κι έλεγα ότι θα είναι βαρετή η ζωή μου μετά τα 40.

Λείπει ο Αλέξης; (Continued)

Ο Αλέξης Κούγιας (αλλαγή στη θέση του ...Καπερναούμ) ανέλαβε την υπεράσπιση των ειδικών φρουρών.

Μπαμπά τι σημαίνει "στοιχίζει";

Αλήθεια, καιρό έχω να λάβω αλυσιδωτό mail που να θυμίζει σε όλους μας πόσο μάγκες είμαστε και "99 λόγους γιατί η Ελλάδα είναι η ωραιότερη χώρα για να ζεις"... Αυτές τις μέρες δεν νομίζω ότι θα κυκλοφορούν τέτοια μηνύματα. Συζητιούνται όμως άλλα πράγματα. Όπως τα τεράστια ποσά που έως τώρα (και ακόμη δεν τελείωσαν οι ταραχές) ζητούνται ως αποζημιώσεις από ασφαλιστές. Οι οποίοι είναι εξαγριωμένοι (και αυτοί), διότι δεν καταλαβαίνουν πώς είναι δυνατόν να γίνεται ανεκτή η πυρπόληση και η φθορά περιουσιών σε μεγάλο μέρος του κέντρου, έτσι για να "εκτονωθεί το πράγμα". Και πιθανότατα θα αυξήσουν τα ασφάλιστρα για ό,τι έχει να κάνει με Ελλάδα. Διότι οι τιμές των αγαθών και υπηρεσιών (όπως και των επιτοκίων), πέρα από τις στρεβλώσεις, αντανακλούν πάνω απ' όλα την αίσθηση & την εικόνα, που εν τέλει (ακόμη κι αν δεχτούμε την ύπαρξη παραμορφωτικών φακών ή την αναζήτηση αφορμών σε μια περίοδο κρίσης ρευστότητας) αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Αυτή που ξέρουμε όσο κι αν αυτάρεσκα κοροϊδευόμαστε.

Οι άσχημες πόλεις, άσχημα καίγονται

Διάβασα προχτές το φοβερό "λέει, λέει, να γίνει του L.A.", που σήμερα αντικαταστάθηκε από την αποκήρυξη της βίας και την τήρηση ίσων αποστάσεων. Ζω εδώ και χρόνια τη σχιζοφρενική στάση όλων μας απέναντι στην αστυνομία, που από τη μια δεν τη θέλουμε να τρώει σουβλάκια στα Εξάρχεια διότι "προκαλεί" - και από την άλλη διαμαρτυρόμαστε όταν είναι "απούσα". Εμφανίστηκαν οι συνήθεις κόλακες των αυτιών της νεολαίας αλλά και οι μ.Χ. προφήτες, που σχεδόν είχαν προβλέψει, λέει, την έκρηξη βίας επειδή οι δημοσκοπήσεις έδειχναν δυσαρέσκεια του Έλληνα και δη του νέου. Κουνάω θλιμμένα το κεφάλι μπροστά στην τηλεόραση, με τα περισσότερα κανάλια να ξαναζούν την εποχή των ατέρμονων ζωντανών μεταδόσεων. Γελάω (αν και για κλάματα είναι) με την καρμπόν "ευθιξία" Παυλόπουλου-Χηνοφώτη, ίδια με αυτή των Κουτσόγιωργα-Τσούρα το '85, και με τις μαύρες γραβάτες. Και προσπαθώ να μην κάνω τον τιμητή γονέων γιατί έχω κι εγώ παιδιά.

Και το όνομα αυτου(ργού), Κορκονέας

Λείπει ο Αλέξης






















Λείπει ο Αλέξης

















Λείπει ο Αλέξης;

Ephraim who?

Παραφράζοντας τον Καβάφη:

Οι άνθρωποι αυτοί [με τις κουκούλες] είναι μια κάποια λύσις...

[Photo by Reuters]

Νικολοβαρβαρότητες

Βλέπω σε ειδησεογραφικό site ότι άνοιξε (το Σάββατο) το ρεύμα προς Αθήνα της Π. Ράλλη. Λέω κι εγώ, θα είχε συμβεί κάποια καθίζηση, κάποιο ατύχημα, κάποια πλημμύρα. Αμ δε. Μπαίνω και βλέπω ότι επρόκειτο για συγκέντρωση αλλοδαπών, για θέματα ασύλου. Σαν δεν ντρέπονται οι ξένοι, να μας κλείνουν τους δρόμους... Χρειάστηκε να πάω στο site της Hurriyet για να δω την είδηση. Τέτοια αποσιώπηση νομίζω ότι είχαμε να ζήσουμε από τη νύχτα πριν "δώσουμε" τον Ocalan, τότε που μετακινήθηκαν κούρδοι από το κέντρο της Αθήνας σε επιχείρηση-σκούπα.

Οι ταραχές στην Αθήνα και άλλες πόλεις είναι ουσιαστικά σε εξέλιξη. Είναι νωρίς για να τις αναλύσουμε και να τις συνδέσουμε με κοινωνικές καταστάσεις. Ο θάνατος του Αλέξη θυμίζει τον θάνατο εν έτει 1985 ενός άλλου (τότε) 15χρονου, του Μιχάλη, στην ίδια περιοχή και πάλι από βόλι αστυνομικού. Θλιβερά πισωγυρίσματα. Εντυπωσιακή, αλλά μάλλον εύκολα εξηγούμενη στη σημερινή εποχή της ταχύτατης πληροφόρησης (αλλά, όπως επισήμανε και φίλος μου, και του "κάθε πόλη και πανεπιστήμιο"), η συγχρονισμένη αντίδραση των "τοπικών οργανώσεων" των αντιεξουσιαστών. Να δούμε πότε θα επιτρέψει η νέα "δεοντολογία" των προσωπικών δεδομένων να μάθουμε το όνομα του αυτουργού.

Λεπτομέρεια: Δεν είναι όλοι οι επαγγελματίες του κέντρου καπιτα-ληστές και το ότι θα πάρουν, μάλλον (διότι ούτε αυτό είναι δεδομένο στους καιρούς της μειωμένης ρευστότητας), αποζημιώσεις από τις ασφάλειες δεν μειώνει τα προβλήματα που συνεπάγονται γι' αυτούς (και τους εργαζομένους τους, που συνήθως πρώτοι αυτοί την πληρώνουν όταν δεν πάνε καλά τα μαγαζιά) οι καταστροφές, που μάλιστα συμβαίνουν λίγο πριν από την εορταστική περίοδο. Ας επικροτήσουν άλλοι τα πλιάτσικα, εγώ δεν θα το κάνω.

Σπαστικό δεν είναι...

...να διαπιστώνεις ότι οι τοπικές κοινωνίες είναι γεμάτες απαίδευτους, των οποίων θα πρέπει να χαϊδεύεις τα αυτιά αν δεν θες να σε πολεμούν;

Πόσο χαμηλά θα πέσει ο πήχυς;

Πληρώστε κατά συνείδηση

Την είδα τη μελαχρινούλα (κατά το "ξανθούλα" του γνωστού ποιήματος) να με παρακινεί να αποκτήσω (ή να ανασύρω) φορολογική συνείδηση. Η εμφάνιση και το ύφος μου θύμισαν εκπαιδευτικό. Πάλι καλά που δεν κουνούσε και το δάχτυλο. Πρέπει να πληρώνω τους φόρους μου πρόθυμα, μια και χρησιμεύουν για να γίνονται τόσα και τόσα ωφέλιμα πράγματα.

Στη Σοβιετική Ένωση όταν έβλεπαν ντοκιμαντέρ ή διάβαζαν άρθρα για τις ευεργετικές επιδράσεις μιας συγκεκριμένης τροφής οι υποψιασμένοι (μαθημένοι από χρόνια και χρόνια κρατικής προπαγάνδας) ήξεραν ότι από τη συγκεκριμένη τροφή υπάρχει πλεόνασμα. Κι εμείς άλλωστε δεν μεγαλώσαμε με το "πόσα πορτοκάλια φάγατε σήμερα";

Τα σποτάκια δεν είναι εκθέσεις ιδεών. Περνάνε ένα μήνυμα. Το κράτος θέλει λεφτά. Και θα τα πάρει. Εσύ, πολίτη, καλείσαι να παραμυθιάσεις τον εαυτό σου ότι η έκτακτη εισφορά, η περαίωση, η έμμεση και άμεση φορολογία δεν είναι απλώς υποχρεώσεις αλλά αποτελούν την αυτονόητη συνδρομή σου. Κανονικά θα έπρεπε μόνος σου να σπεύδεις να πληρώνεις.

Ο ίδιος δέχεται μείωση εσόδων του κατά 40%;

Ίσως τελικά να υπάρχει χουντικό DNA, όπως μας θύμισε χτες επέτειο των δεκεμβριανών ο μπαλονάς...

Η Ευρώπη έχει τα γκαρσόνια που της αξίζουν

ΟΚ το καταλάβαμε. Έρχεται κρίση. Πολλοί από μας προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά μας ακόμη κι αν δεν έχουμε ακόμη νιώσει το "άγγιγμα". Δεν έχουμε χάσει τη δουλειά μας, πληρωνόμαστε στην ώρα μας, οι τιμές κάποιων αγαθών πέφτουν κι όμως αγοράζουμε λιγότερο διότι φοβόμαστε το αύριο. Και αγοράζοντας λιγότερο, όλοι εμείς, φέρνουμε κοντύτερα αυτό το ζοφερό αύριο - κάποιων ο τζίρος μειώνεται, κάποιων άλλων τα έσοδα σημειώνουν καθυστέρηση, ακόμη και τα έσοδα του κράτους μειώνονται μια και πέφτει η φορολογούμενη κατανάλωση. Κάποιος να ξαναβάλει το τζίνι του πανικού στο μπουκάλι, παρακαλώ!

Η πραγματική κρίση υπάρχει, μόνο που στην Ελλάδα είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Από τον καιρό που, αντί να παράγουμε, επενδύαμε σε Ολυμπιάδες, χωνόμασταν στο Δημόσιο και μασάγαμε κοινοτικό χρήμα. Τώρα όλοι λένε να δοθεί ρευστότητα, που στο τέλος πάλι σε φόρους θα πληρωθεί (και πληθωρισμό θα γεννήσει). Για βραχυπρόθεσμα δεν διαφωνεί κανείς, αλλά η παραγωγικότητα πότε θα τονωθεί; Σε ποιους άξονες οικονομικής δραστηριότητας; Μόνο στον τουρισμό τελικά θα προσβλέπουμε;

Του χωρισμού η ώρα;

Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο νυν πρωθυπουργός υπέγραφε υπέρ της διατήρησης της αναγραφής θρησκεύματος στις ταυτότητες. Σήμερα που το Βατοπαίδιον ρίχνει ραγδαία τη δημοτικότητα της κυβέρνησης, καλείται να προβεί σε εντυπωσιακές κινήσεις στην προσπάθεια "αναστροφής" του κακού κλίματος. Μια λύση θα ήταν να αναγγείλει μέτρα απογαλακτισμού της εκκλησίας από το κράτος. Θα ήταν ασυνήθιστη μια τέτοια πρωτοβουλία από μια κυβέρνηση που γενικώς διστάζει να "σπάσει αυγά". Ωστόσο, τώρα πια η αδράνεια δεν δείχνει να επιβραβεύεται από την κοινή γνώμη. Ενδεχομένως λοιπόν το άνοιγμα του συγκεκριμένου νέου "μετώπου" να κριθεί ότι αξίζει τον κόπο. Ειδικά αν προετοιμαστεί το έδαφος σε συνεννοήσεις με τον αρχιεπίσκοπο...

Secretary-of-State [SoS] Billary

Σ' ευχαριστώ που δεν με υπονόμευσες, που δεν κατέβηκες ως τρίτη υποψήφια. Κάτι τέτοιο θα μου έκοβε τουλάχιστον το 1/3 των ψήφων μου και θα έβγαζε νικητή τον Μακέιν στις περισσότερες πολιτείες - και άρα πρόεδρο. Ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης, δέχομαι να ρίξω ακόμη περισσότερο γάλα στον καφέ μου και να αδυνατίσω ακόμη περισσότερο το μήνυμα της αλλαγής που σηματοδότησε για μειονοτικούς, φτωχούς και προοδευτικούς η εκλογή μου. Κι ακόμη δεν ορκίστηκα...

Βόμβα, η

Η πολλαπλή και αιματηρή επίθεση των μουσουλμάνων τρομοκρατών στη Βομβάη φοβάμαι ότι θα επισφραγίσει τη σύνδεση μιας ολόκληρης θρησκείας (και αναπόφευκτα και των εκατοντάδων εκατομμυρίων πιστών της) με τη βία και τον φόβο. Μουσειακά θα παραμείνουν τα ψύχραιμα συγγράμματα (όπως το "κλασικό", γραμμένο το 1971 αν δεν απατώμαι, βιβλίο του νυν ορθόδοξου αρχιεπισκόπου Αλβανίας για το Ισλάμ), ενώ η Δύση θα κλειστεί ακόμη περισσότερο στο καβούκι της (μεσούσης και της κρίσεως) και δεν θα θέλει να ακούει πολλά-πολλά για μετανάστες, μιναρέδες και μπαϊράμια (τα 3 Μ). Ο συγκρητισμός του Κορανίου, με τις αναφορές στις παλιότερες μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες, αλλά και ο σεβασμός της μουσουλμανικής παράδοσης σε ιερά πρόσωπα του χριστιανισμού, θα γίνουν ακόμη πιο "ψιλά γράμματα". Μπορεί κανείς να ισχυριστεί, αρκετά πειστικά, ότι την ευθύνη για το κακό που προξενούν στην ίδια τους την πίστη την έχουν οι διάφοροι "μουλάδες του μίσους".

Φυσικά η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη, αν λάβει κανείς υπόψη ότι η ιρανική επανάσταση του 1979 είχε πρωτίστως το χαρακτήρα ανατροπής του κατεστημένου - ακόμη θυμάμαι το ειδησάριο για το συγχαρητήριο τηλεγράφημα που έστειλε ο Α.Γ. Παπανδρέου το 1981 για τη δεύτερη επέτειο του Χομεϊνί στην εξουσία - ενώ παρόμοια χροιά (επί το ειρηνικότερον) έχουν τα φαινόμενα "ισλαμοδημοκρατίας" (όπως λέμε "χριστιανοδημοκρατίας") σαν αυτό του Ερντογάν στη μεγάλη γειτονική μας χώρα. Σε λίγο καιρό πάντως θα φανεί αν η αντίδραση ΗΠΑ, Βρετανών και Ισραηλινών θα έχει κοινά σημεία με αυτή που ακολούθησε την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Σημαντικό είναι ότι αυτό τον καιρό ΗΠΑ και Ισραήλ ουσιαστικά βρίσκονται σε μεταβατική φάση ηγεσίας, ενώ οι Βρετανοί διανύουν μια ενδιαφέρουσα περίοδο αναζήτησης κυρίαρχου ρόλου στη διεθνή σκηνή. Θα δείξει.

Τσάμπιονς λιγκ

Δυστυχώς για τον ποδοσφαιρικό ελληνισμό με την ευρεία του έννοια (και όση αξία έχει αυτός ο όρος στις διοργανώσεις μεταξύ συλλόγων στην μετά Bosman εποχή), δεν υπάρχει η δυνατότητα να δούμε ελληνική και κυπριακή ομάδα μαζί στην επόμενη φάση του Champions League. ΠΑΟ και Ανόρθωση θα κονταροχτυπηθούν στον "τρελό" όμιλο Β. Ακόμη κι αν επρόκειτο να συνεννοηθούν μεταξύ τους οι δύο ομάδες (αν και δεν γίνονται τέτοια πράγματα στο ποδόσφαιρο) δεν υπάρχει μαθηματική δυνατότητα να περάσουν μαζί. Για να δούμε...

Αυτά είναι κινέζικα;

Σε όσους ζήσαμε το ελληνικό 1988 το όνομα της κινέζικης εταιρείας Cosco, που ανέλαβε (με 35ετή παραχώρηση) τη διαχείριση του σταθμού εμπορευματοκιβωτίων στο Ικόνιο του Πειραιά, θυμίζει λιγάκι τον εύσωμο, ατυχήσαντα μεγιστάνα της εποχής. Στην πραγματικότητα η Κόσκο είναι ένας ιδιότυπος οργανισμός "κρατικού καπιταλισμού" (στις προ-κρίσεως εποχές αυτός ήταν αρκετά ευδιάκριτος από τον ιδιωτικό καπιταλισμό, αλλά τελευταία άρχισαν όλα να μπλέκονται) με την απαραίτητη κρατική/κομματική "μπέρτα". Για παράδειγμα, στην πολιτική ασφαλείας τους και αλλού, οι της Κόσκο επικαλούνται τους τρεις πυλώνες ή represents που σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα κινεζικά δόγματα οφείλουν να εκπροσωπούνται στο Κ.Κ. της Κίνας:
(1) Τις προωθημένες κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις
(2) Το προωθημένο πολιτιστικό επίπεδο
(3) Τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας - που πλέον δεν ταυτίζονται με το πάλαι ποτέ προλεταριάτο, αλλά ενσωματώνουν και την επιχειρηματική τάξη.

Την πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη δεν δικαιούται κανείς να την αγνοεί. Η παρουσία ενός κινέζου προέδρου στην Ελλάδα, ακόμη κι αν δεν είναι μια από τις θρυλικές φιγούρες του παρελθόντος, είναι γεγονός σημαντικό - και ας επισκιάζεται από την "έκπληξη" που δοκίμασαν, λέει, οι βουλευτάδες μας επειδή δεν καταδέχτηκε να τους μιλήσει ο ηγούμενος-businessman.

Κοζανίτικα παραθετικά επιθέτων

Παπαί, παπάριον, πάπιστα...

Μας απογοητεύει ο ανιψιός...

Busload of faith

Ιδού η Πάτρα. Η κυρίως πόλη είναι εκεί που βλέπετε τα γραμματάκια. Και γύρω της βρίσκεται ένα μίνι πολεοδομικό συγκρότημα. Οι μπλε κουκιδίτσες δείχνουν μερικά σημεία ενδιαφέροντος, που ανήκουν στην άμεση γειτονιά της δυτικοελλαδικής πρωτεύουσας. Μερικές απ' αυτές τις κουκιδίτσες-πόλεις έμαθα ότι συνεργάστηκαν με το αστικό ΚΤΕΛ της Πάτρας και, σύμφωνα με τον δήμαρχο Πάτρας Α. Φούρα, "έσπασαν το άβατον" που μέχρι τώρα απέκλειε επαρχιακές πόλεις από την κρατική ενίσχυση των δημοσίων συγκοινωνιών. Το σε ποιο βαθμό πρέπει να χρηματοδοτεί το κράτος ή ο χρήστης είναι ένα ζήτημα που σηκώνει πολλή συζήτηση, το ευχάριστο πάντως είναι ότι γίνεται λόγος για ολοκληρωμένη διαδημοτική συγκοινωνία (Πάτρα, Ρίο, Βραχνέικα, Οβρυά και Παραλία). Μακάρι αφενός να γίνει πράξη, αφετέρου να επεκταθεί και σε μακρινότερες κουκιδίτσες το σχήμα. Η Ναύπακτος και η Αχαγιά δεν είναι πολύ μακριά. Και λίγο παραπέρα είναι ο Άραξος (αν ποτέ γίνει σωστό πολιτικό αεροδρόμιο), το Αίγιο και το Μεσολόγγι. Τέτοιες μετακινήσεις αξίζει να μην τις τσουβαλιάζει κανείς μαζί με τις υπόλοιπες "υπεραστικές μετακινήσεις", ούτε να περιορίζεται από μικρής σημασίας νομαρχιακούς διαχωρισμούς.

Συγγνώμη, τετράποδε φίλε

Σε είδα τελευταία στιγμή. Δεν είχα καμία δυνατότητα να σε αποφύγω. Δεν έπρεπε να είσαι εκεί, αλλά δε σου το εξήγησε κανείς. Πού γύριζες μες στη βροχή; Το έσκασες από κάπου; Σε παράτησαν; Ποιος να ξέρει.

Μόνη μου παρηγοριά, πως ό,τι έγινε ήταν ακαριαίο κι έτσι δε χρειάστηκε να υποφέρεις. Μακάρι να είχα περάσει απο κείνη τη στροφή πέντε λεπτά αργότερα. Θα είχες ίσως περάσει στην άκρη και σιγά-σιγά θα έφτανες στο διπλανό χωριό.

Πήγα και το ανέφερα στην αστυνομία. Δεν θα με πάνε μέσα αλλά ξέρω ότι, εξαιτίας μου (διότι εγώ οδηγούσα και όχι "ο κακός μου ο καιρός"), μία ζωή (έστω ζώου) χάθηκε. Πόσο εύκολο είναι να χαθούν ζωές! Ακόμη και οι "ανώτερες" ημών των ανθρώπων.

Εκτός φόρμας ο διανοούμενος

"Το μόνο κράτος των Βαλκανίων που έχει πολλαπλασιάσει την έκτασή του"; Ε όχι δα: Η Βουλγαρία όταν γεννήθηκε δεν είχε Ανατολική Ρωμυλία, ούτε Μακεδονία του Πιρίν. Η Ρουμανία είχε μόνο Μολδοβλαχία και όχι Siebenburg. Η Σερβία δεν είχε Βοϊβοδίνα.

Δεν είμαστε εθνικιστές αλλά ας μην αναπαράγουμε και τα εσφαλμένα επιχειρήματα των γειτόνων.

Δεν το είπε ο Αλέξης

Για δείτε ποιος μίλησε για μείωση των αμυντικών δαπανών! Άραγε θα μειωθούν και τα έξοδα διεκπεραίωσης;

Τι άλλο θα ακούσουμε μέχρι να (αν) ξαναπάρει η παράταξη κεφάλι...

Δέκα να'ν' τα μίλια τους

Διανοούμενος που εκτιμώ επειδή πρώτον, έγραψε στο παρελθόν καλά λόγια για τη συλλογική μας προσπάθεια στο www.laspi.gr και δεύτερον, εκφράζεται αιρετικά (προσπαθώντας να πορεύεται με βάση τη λογική) δυστυχώς σε πρόσφατη ανάρτηση δεν ήταν και τόσο ακριβολόγος, με αποτέλεσμα να μπερδέψει το FIR Αθηνών με τον εθνικό εναέριο χώρο. Όλοι κάνουμε λάθη, αν και από ορισμένους οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες, η επιχειρηματολογία τους "δύσπεπτη" και καλό θα ήταν να μην την αδυνατίζουν με αβλεψίες.

Ζει (ναι καλά)

Άραγε το Πασόκ, στα πλαίσια προσέγγισης του μεσαίου χώρου, θα σταματήσει να συμμετέχει στις πορείες προς την αμερικάνικη πρεσβεία κάθε 17 Νοέμβρη; Μήπως η προθυμία να παραδοθεί (έστω στη Βουλή, καλύτερα παρά σε υποψήφια για εμπρησμό κτίρια του ΕΜΠ) η σημαία της εξέγερσης (που μάθαμε ότι το Κίνημα φυλάττει από το 1980, επειδή ως γνωστόν η ΕΦΕΕ από εκείνη την εποχή δεν συγκροτεί ΔΣ) είναι προάγγελος μιας τέτοιας αποστασιοποίησης; Ή απλά μετά από τόσα χρόνια η εξέγερση θεωρείται πλέον αρκούντως μουσειακή; (Ο πρύτανις του Πολυτεχνείου, ως επιχείρημα για να πάρει το ίδρυμα τη σημαία, την παρομοίασε με "τα Ελγίνεια"...) Κι όμως δεν είναι. Έγινε στην Αθήνα των παιδικών μου χρόνων, με τα τρόλλεϋ, τα περίπτερα και τις εξαώροφες που βλέπουμε και σήμερα στην περιοχή. Οι πρωταγωνιστές ήταν τότε αρκούντως νέοι ώστε σήμερα (είτε τους εκτιμά κανείς είτε όχι) αν μη τι άλλο να τους βλέπουμε ολόγυρά μας σ' αυτό που λέγεται δημόσιος βίος. Ωστόσο, για πολλούς από τους νεκρούς δεν ξέρουμε πολλά, ίσως και σχεδόν τίποτα. Το τι έκανε τον Κομνηνό, τον Φάμελλο, τον Σαμούρη και αρκετούς άλλους (συνειδητά και όχι από ατυχία, όπως ο εξάχρονος στου Ζωγράφου) να βρεθούν εκεί, να πετάξουν καδρόνια και πέτρες, να καταλάβουν τη Νομαρχία στην Αιόλου 104, γενικά να εξεγερθούν και εν τέλει να δώσουν τη ζωή τους μετά από 6,5 χρόνια ομαδικής παγωμάρας και ενίοτε αφασίας του ελληνικού λαού - αυτό δεν έχει τύχει ιδιαίτερης προβολής. Κατά καιρούς εφημερίδες, ρεπορτάζ και βιβλία έριξαν φως σε πολλές απ' αυτές τις προσωπικές ιστορίες. Ο επετειακός χαρακτήρας όμως (μια ακόμη σχολική γιορτή, ντε φάκτο αργία για το εκπαιδευτικό σύστημα) ως συνήθως συμβάλλει σε ισοπέδωση, άμβλυνση, απομάκρυνση και όλα αυτά. Άααντε και του χρόνου...

Καλοκαίρια και χειμώνες

Κι ένα τραγούδι για να σηματοδοτήσει την τυπική έναρξη του χειμώνα (που για κάποιους σαν κι εμένα είναι στις 15 Νοεμβρίου)...

Τραίνο της φυγής προς τα εμπρός;

Οι ΗΣΑΠ διαχειρίζονται την αρχαιότερη σιδηροδρομική γραμμή εν Ελλάδι. Ο Υπ. Μεταφορών ανακοίνωσε σήμερα μερικά ήδη γνωστά πράγματα για την εν λόγω υπηρεσία καθώς και μερικά καινούργια.

Η γραμμή σχεδιάζεται να επεκταθεί και πέραν της Κηφισιάς, προς Ερυθραία και Μπογιάτι. Ευχάριστο και απαραίτητο. Γνωστό από προηγούμενες ανακοινώσεις.

Στο υπάρχον κομμάτι θα γίνουν 3 νέοι σταθμοί. Ο ένας (είχε ανακοινωθεί και παλιότερα) στα Καμίνια στο ύψος του Κεράνη (εκεί που ο Δάντης γύρισε το κλιπ του αγαπημένου "Κι όταν δε θα σ' αγαπάω, πιο πολύ θα σ' αγαπώ"). Ο άλλος μεταξύ Καλλιθέας και Μοσχάτου, προφανώς για να εξυπηρετήσει την περιοχή της "κούρμπας" της οδού Πειραιώς. Ο τρίτος μεταξύ Ηρακλείου και Ειρήνης.
Αντιλαμβάνεται κανείς βέβαια ότι τρεις νέοι σταθμοί μεγαλώνουν τον πραγματικό χρόνο διαδρομής λόγω των αυξημένων στάσεων. Στη δε πυκνότητα των σταθμών υπάρχουν κάποια βέλτιστα όρια που σε κάποιες από τις προαναφερθείσες "πυκνώσεις" μάλλον καταστρατηγούνται. Η "εξυπηρέτηση" περιοχών είναι θεμιτή, αλλά υπό προϋποθέσεις.

Το ενδιαφέρον ειδικά στην περιοχή του Πειραιά είναι ότι το "ξαναζέσταμα" των Καμινίων έρχεται λίγες μέρες μετά τη δυσάρεστη υπενθύμιση ότι η επέκταση του μετρό από Αιγάλεω προς Πειραιά επαναδημοπρατείται (και θα καθυστερήσει) μετά το κουτσούρεμα που υπέστη από τις "ιερές" διαμαρτυρίες, εξαιτίας των οποίων ματαιώθηκε η κατασκευή σταθμού στην περιοχή Ευαγγελίστριας. Μένει λοιπόν να αποδειχθεί πόση ουσία εμπεριέχει η σημερινή ανακοίνωση πέρα από τις προφανείς επικοινωνιακές σκοπιμότητες.

Θα γελά η οικουμένη;

Άκουσα με τα αυτιά μου χτες στο Ζάππειο τον Υπ. Πεχωδέ να λέει ότι "οι λύσεις πρέπει να είναι οικουμενικές". Αναφερόταν βέβαια στα ζητήματα περιβάλλοντος, που ως οικουμενικά κι αυτά, τέτοιες λύσεις υπαγορεύουν. Επειδή όμως οι μέρες είναι πονηρές, σκέφτομαι ότι είτε ο κ. Σουφλιάς είναι Πυθία, είτε εγώ είμαι παρανοϊκός. Ας δεχτούμε το δεύτερο.

Έξω απ' την παράγκα

Ο Yorgos προσπαθεί να προσεγγίσει τον μεσαίο χώρο με κάθε τρόπο. Εκεί εντάσσεται η διακοπή της συνεργασίας με τον gay και υπέρμαχο των μακεδονιζόντων Γρ. Βαλλιανάτο. Καλό και το timing, μια και το Πασόκ ανεβαίνει και ο Σύριζα ("φυσικός" υποστηρικτής των επίμαχων θέσεων) πέφτει. Χειρουργική η δουλειά.

Εν Χριστώ αδελφοί

Δυστυχώς δεν πρόκειται για χριστιανικό ασπασμό. Ο "εναγκαλισμός" της εικόνας προέκυψε στο νέο θλιβερό επεισόδιο χειροδικιών στον Πανάγιο Τάφο, μεταξύ ελληνορθοδόξων και αρμενίων που διαφώνησαν για το ποιος φυλάει τον Τάφο. Είναι αυτή εικόνα ορθοδοξίας / ανατολικού χριστιανισμού; Έχει το κύρος ο Οικουμενικός να πάρει ένα μαστίγιο και να επαναφέρει την τάξη; Μήπως έχουμε βάλει σκοπό έλληνες και αρμένιοι να φέρουμε διαιτητή τον Ερντογάν με το σαρίκι; (Διότι για τον Βενέδικτο με την τιάρα, ούτε λόγος να γίνεται, ε;)

Αιώνια Πόλη

Σε αντίθεση με τη σούπα του ΟΑΚΑ, οι κωνσταντινουπολίτες αιώνιοι (Fenerbahce-Galatasaray) αν μη τι άλλο σημείωσαν 5 γκολ στο μεταξύ τους ντέρμπυ στο Sukru Saracoglu (4-1 το τελικό σκορ για τους "χαλκηδόνιους").

Σύντομος αποχαιρετισμός

Αντίο, "Μουστακέν".

Τι ψήφισε η Κόρινθος

Η τεξάνικη Κόρινθος (μία από τις γνωστότερες αμερικάνικες Corinth) ψήφισε κατά 62% Μακέιν. Για την ακρίβεια το αποτέλεσμα αφορά την Denton County στην οποία ανήκει η συνώνυμη πόλη. Στο σύνολο του Τέξας ο ρεπουμπλικάνος υποψήφιος πήρε 55% και σε όλη την Αμερική, 46%.

Δεν υπάρχει μόνο ο Εφραίμ

Ο οικουμενικός πατριάρχης επισήμανε κάτι που εμείς οι εντός συνόρων οφείλουμε τουλάχιστον ν' ακούσουμε. Η έστω και φθίνουσα παρουσία του ελληνισμού σε μέρη με ιστορική αξία είναι σημαντικό να διαφυλαχθεί, για συμβολικούς λόγους. Εγώ δεν θέλω να πάρουμε πίσω την Πόλη ούτε να ξαναλειτουργήσει η Αγιασοφιά, αλλά το Πατριαρχείο και μερικές άλλες "νησίδες" υπάρχουν και χάρη στα χρυσόβουλα ή τους φετφάδες. Αν στο δημόσιο διάλογο παίρνουμε φόρα και "σβαρνίζουμε" συλλήβδην τους τίτλους ιδιοκτησίας που δόθηκαν στην περίοδο προ κυριαρχίας του ελληνικού κράτους (οθωμανική ή βυζαντινή), θα πρέπει να σκεφτούμε μήπως έτσι βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας.

Mavros for president!

Από τα ονόματα που συζητιούνται για να αναλάβουν την ΑΕΚ, μόνο ένας πιστεύουμε ότι έχει τα εχέγγυα για να εμπνεύσει το λαό του νότιου δικέφαλου και να ξαναφέρει την ομάδα σε νικηφόρα πορεία.

Αν και δεν είμαστε οπαδοί των κιτρινόμαυρων, δικαιούμαστε να πούμε τη γνώμη μας:

Πρόεδρος ο ΜΑΥΡΟΣ!

Yes, they can

Τη χρονιά που γεννιόμουν, ένας μαύρος αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δολοφονήθηκε στο Μέμφις και οι αμερικανοί ολυμπιονίκες των 200μ στίβου διαδήλωναν επί του βάθρου όπως δείχνει η εικόνα. Πέρασαν πολλά χρόνια και σήμερα ένας μαύρος υποψήφιος πρόεδρος κερδίζει με 52% (ποσοστό που είχε να επιτύχει το κόμμα του από εποχής Λύντον Τζόνσον το 1964). Ο Μακέιν δεν γύρισε υπέρ του καμία από τις κρίσιμες πολιτείες - πρώτα το Οχάιο και μετά οι υπόλοιπες έδωσαν (έστω και οριακό) αποτέλεσμα υπέρ του Ομπάμα. Γι' αυτό και τελικά η εκλεκτορική ψήφος καταλήγει να είναι συντριπτικά υπέρ του Δημοκρατικού υποψηφίου, παρά το ότι η διαφορά ψήφων δείχνει να περιορίζεται στο +5% (αντί για +7% ή μεγαλύτερη, όπως έδειχναν τα γκάλοπ). Το υπόλοιπο 1% (1,3% για την ακρίβεια) πήγε στον Ραλφ Νέιντερ, σε έναν άλλο "ελευθεριακό" (libertarian) υποψήφιο και σε διάφορους άλλους.

Κοντός ψαλμός

Του ενός η γιαγιά πέθανε λίγο πριν τις εκλογές. Ο άλλος - αν εκλεγεί θα είναι ο γηραιότερος Πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ - κοντεύει (που λέει ο λόγος) να πεθάνει ο ίδιος, εξαντλημένος από την περιοδεία της τελευταίας μέρας σε επτά (!) πολιτείες. Σε λιγότερες από 24 ώρες θα γνωρίζουμε το αποτέλεσμα.

Ένας αδαής αναρωτιέται

Ιδού ό,τι καταλαβαίνει το φτωχό μου μυαλό για το ελληνικό "πακέτο" υπέρ ρευστότητας/τραπεζών:

- Τα 28 δις € αναλύονται σε 15 δις εγγυήσεων, 8 δις ομολόγων και 5 δις συμμετοχής στο κεφάλαιο των τραπεζών. Φαίνεται ότι δεν μιλάμε για 28 δις φόρων ούτε 28 δις παροχής σε ρευστό. Τα δε ποσά αποτελούν ανώτατα όρια.

- Αυτό που βρίσκω ασαφές (οικονομικά δεν γνωρίζω καλά, άλλωστε) είναι αν οι συνιστώσες είναι αλληλένδετες - δηλ. αν η κρατική συμμετοχή στο κεφάλαιο μιας τράπεζας είναι προϋπόθεση για να δοθεί η κρατική εγγύηση.

- Για τις τράπεζες απ' ό,τι καταλαβαίνω τίθεται θέμα ανταγωνισμού. Θα δοθεί η εγγύηση "αναλογικά" σε όλες;

- Τέλος, δεν έχω πληροφόρηση για το τι κάνουν άλλες χώρες (παρομοίου μεγέθους με τη δική μας) γύρω απ' αυτό το θέμα. Πώς το χειρίζεται η Πορτογαλία και το Βέλγιο, λ.χ.;

Η απουσία κυβερνητικού εκπροσώπου αλλά και η μοναξιά του Αλογοσκούφη είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς...

Απολαύστε την ειρήνη

Τα ελληνοτουρκικά κάνουν κύκλους, ενίοτε επώδυνους. Όπως και η οικονομία.

Έως το 1922 είχαμε τη "Μεγάλη Ιδέα" μας και την "Ανεξαρτησία" τους. Γύρω στο 1930 υπογράφαμε σύμφωνα φιλίας και στη διάρκεια της Κατοχής ταϊζόμασταν από το Κουρτουλούς (πλοίο που έφερνε τρόφιμα εκ Πόλης). Μετά από το "μπραφ" των σεπτεμβριανών του '55 και μέχρι να στραβώσει το κυπριακό κατασκεύασμα στα ματωμένα Χριστούγεννα του '63, βλέπαμε τούρκικα μελοδράματα στο σινεμά, η Αλίκη τραγούδαγε Arabaci, arabaci (κι ο Στέλιος Gelmedin) και ο ελληνοτούρκος Lefter (θρύλος της Φενέρμπαχτσε) ερχόταν να κλείσει την καριέρα του στην ΑΕΚ. Έκτοτε και μέχρι το σεισμό του 1999 και το Bravo Yorgo περάσαμε αυτά που έζησε η γενιά μου (Αττίλας, πετρέλαια και βραχονησίδες, με ολίγο Λιβανελί, Γκιουνέι και PKK). Τώρα ξαναβλέπουμε τούρκικα σήριαλ, πηγαίνουμε μαζικά σαν τουρίστες απέναντι και συναινούμε στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας εφόσον έλθει μετά το 2025. Στο κυπριακό κανείς δε βιάζεται, στις δε μειονότητες δυστυχώς παγιώθηκε η ανισορροπία (οι Ρωμιοί φύγανε ή διώχτηκαν, οι θράκες μουσουλμάνοι ξεπερνούν τις 100.000 και δεν περνούν πλέον και τόσο άσχημα).

Όταν δεν γίνεται πόλεμος όλα είναι καλά. Να δούμε για πόσο θα κρατήσουν. Δεν είμαι στην ψυχή του μέσου τούρκου (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) αλλά διαισθάνομαι ότι υπάρχει ένα ρεύμα που πίνει νερό στο όνομα του Ερντογάν και με το ζόρι κρατιέται να μην ξεσηκωθεί εναντίον του κεμαλισμού. Θα γίνει έκρηξη; Θα εκτονωθεί; Θα συμβιβαστούν όλα γλυκά και αρμονικά; Δεν έχω ιδέα. Μας νοιάζει πάντως, διότι η δική μας σταθερότητα (έστω κι αν φαίνεται ως πολιτική σούπα εδώ και πολλάαα χρόνια) ακόμη δεν έχει επιτευχθεί από τους γειτόνους. Όλα δείχνουν ανοιχτά, λοιπόν.

Αποκλειστικό!

Ο Βίκτωρ Γιούστσενκο, πρόεδρος της Ουκρανίας, επισκέφθηκε το Φανάρι στις 28/10. Έτυχε να είμαστε κι εμείς εκεί και ιδού μια φωτογραφία που δεν θα δείτε σε άλλο blog, site ή ΜΜΕ (πλην όσων μας αντιγράψουν, με τις ευχές μας και τις ευλογίες του Πατριάρχη).

Η επίσκεψη στον κ. Βαρθολομαίο έγινε σε ανταπόδοση της παρουσίας του τελευταίου στις φετινές εκδηλώσεις της Ουκρανίας (1020 χρόνια από τον εκχριστιανισμό των "Ρως" στο Κίεβο) και συνδέεται με το ευαίσθητο θέμα της (μη) αναγνώρισης του ουκρανικού πατριαρχείου. Ο χριστιανισμός στην Ουκρανία σήμερα είναι βασικά χωρισμένος στα τρία. Οι ουνίτες (καθολικοί αλλά ανατολικότροποι), οι ορθόδοξοι της Μόσχας (ρωσότροποι) και αυτοί του Κιέβου.

Υστερόγραφο: Εκκλησιαστική διάσταση έχει και το θέμα της Φυρόμ. Η "μακεδονική" εκκλησία δεν αναγνωρίζεται, δεκαετίες μετά την απόσχισή της από τη Σερβία. Εκκρεμότητες θα έχουν και τα εγγόνια μας (τους).

Ο Μακέιν νικητής!

Στο σύνδεσμο http://www.newsweek.com/id/165657 μπορείτε να διαβάσετε ένα απίθανο αλλά αληθοφανές σενάριο, που θυμίζει ότι αφενός τα γκάλοπ δεν λένε όλη την αλήθεια, αφετέρου στην Αμερική τον πρόεδρο τον βγάζουν οι εκλέκτορες των πολιτειών και όχι η λαϊκή ψήφος. Δεν το μεταφράζω - αγγλικά ξέρετε. Αν όμως βαριέστε να διαβάζετε το κατεβατό, ιδού τα κύρια σημεία:

- Οι Low Information Voters (LIV), δηλ. οι μη συμμετοχικοί ψηφοφόροι που αποφεύγουν τις προκριματικές των κομμάτων, μπορεί σε κάποιο βαθμό να ψηφίσουν "χρωματικά"

- Ορισμένες πολιτείες-κλειδιά (Οχάιο, Φλόριντα κ.ά.) ακόμη "παίζονται"

- Εννιά στους δέκα ψηφοφόρους δεν απαντάνε στα γκάλοπ [-κάποιοι αυτό το ονομάζουν Bradley effect]

Το "ζουμί" είναι ότι μολονότι ο Ομπάμα κάνει άψογη εκστρατεία, Αμερική είναι αυτή και θα πρέπει να περιμένουμε τη νύχτα της εκλογής (ξημέρωμα της άλλης Τετάρτης ώρα Ελλάδος).

24 Οκτωβρίου

Φωτό 2003. Τέλος 2006. Ανάμνηση 2008.

Ο έτερος εικονιζόμενος είναι ο "εγγονός του ζαχαροπλάστη" κατά την επίκαιρη έκφραση.

Buy, buy my darling

"Αίμα κυλάει" σήμερα σε γνωστούς δρόμους των κέντρων των μεγαλουπόλεων... Η σφαγή των χρηματιστηρίων σίγουρα δεν έχει προηγούμενο στα δικά μας χρόνια. Πού θα σταματήσει αυτό;

Επί πίνακι

Μετά από 8,5 χρόνια κλείνει ένας κύκλος, αυτός της παρουσίας Θ. Ρουσόπουλου στο πλευρό του Κ. Καραμανλή. Τίποτε δεν θα είναι πια όπως πριν.

Τον ΘΡ τον θυμάμαι που υπέγραφε με τα αρχικά του στα παραπολιτικά της Ελευθεροτυπίας τη δεκαετία '80 και αργότερα στην τηλεόραση και την ελληνική εκδοχή του 7-sur-7. Αν και δεν ήταν απαραίτητα πασοκοαριστερός όποιος δούλεψε τότε στον Τεγόπουλο, για τους βαρόνους της ΝΔ ήταν σίγουρα ξένο σώμα, όσο κι ο "στρατηγός" Τσουκάτος για τους Πασόκους.

Ο μέχρι πρότινος κυβερνητικός εκπρόσωπος ήταν σίγουρα αυτός που κέρδισε τις εκλογές του '07, όπως ο συνονόματος Θόδωρος ήταν αυτός που "κέρδισε" λαό και Κίνημα το '96 κατά την άνοδο του Σημίτη. Η πτώση του, ένα μόλις χρόνο μετά από τον θρίαμβο, είναι οπωσδήποτε εντυπωσιακή.

Η πολιτική ζωή θα συνεχιστεί και χωρίς τον εκ Κυπαρισσίας (όπως συνεχίστηκε και χωρίς τον εκ Λεωνιδίου). Άραγε ο Καραμανλής έχει λαγούς στο καπέλο; Αυτά, περιμένοντας ποιος θα αντικαταστήσει τον "γιο του ταχυδρόμου" (αμάν πια με όσους επικαλούνται την ταπεινή καταγωγή τους)...

The one and only Balkan metropolis

Κάποτε ήταν η Βασιλεύουσα. Δεν είναι πια, αλλά παρέμεινε αδιάλειπτα έως και σήμερα η "μητρόπολη" της περιοχής μας. Η βασική πύλη της Πόλης δεν είναι πια ο σταθμός του Sirkeci, που ενέπνευσε όλη τη λογοτεχνία γύρω από το Orient Express (εδώ, εξώφυλλο από βιβλίο του great Graham Greene). Σε λίγες μέρες θα βρεθώ εκεί (αεροπορικώς). Ένα καλό city break θέλω να πιστεύω ότι αποζημιώνει τα θαλασσινά μπάνια του τέλους Οκτωβρίου που θα χαθούν (έχω τις εμμονές μου κι εγώ...).

The Pulitzers

Ειρωνικός ο τίτλος, αναφέρεται στις δημοσιογραφάρες που ευδοκιμούν (και) στην Ελλάδα.

Αφορμή, μια εκπομπή της Δευτέρας 20/10 που βρήκα εξοργιστική: μια συντονισμένη προσπάθεια να "πουληθεί" στην κοινή γνώμη η ιδέα μιας οικουμενικής κυβέρνησης ΝΔ-Πασόκ.

Αφορμή και μόνο, όμως. Διότι προσωπικά (και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος) αισθάνομαι βαθιά απογοητευμένος από το επίπεδο της δημοσιογραφίας, ειδικά σε ό,τι αφορά την διερεύνηση ή αποκάλυψη υποθέσεων.

Πιθανώς να ψάχνω και στα λάθος σημεία. Πιθανώς κάπου, π.χ., να υπάρχει ένας "φάκελος" για τους 65 (περίπου) νεκρούς των πυρκαγιών του Αυγούστου 2007. Να έχει ήδη δημοσιευτεί ή προβληθεί. Να εντοπίζει παραλείψεις, να περιγράφει την εξέλιξη, τα σενάρια και τις εικασίες. Πιθανώς (επιλέγοντας να πάνε στον εισαγγελέα και όχι "στα κανάλια") κάποιοι πονεμένοι συγγενείς να έχουν ήδη ξεκινήσει μηνύσεις κατά παντός υπευθύνου. Όχι γιατί έτσι θα φέρουν πίσω τους χαμένους, αλλά γιατί κάτι θα μάθουμε και κάποιοι θα νιώσουν ένα "τσούξιμο". Οπότε και πάλι μένει η απορία: αν υπάρχει μια τέτοια διεργασία, γιατί να μένει στο σκοτάδι;

Μια χαρά είναι οι "Εξάντες", δημοφιλείς (κυρίως λόγω του αντιαμερικανισμού τους - πάνε να μας πείσουν να νοσταλγήσουμε τον Σαντάμ!) είναι οι διάφορες δουλειές για τα Βαλκάνια και το Ιράκ, αλλά στον τύπο των ήλων ελάχιστοι βάζουν το χέρι. Κάνω λάθος;

Hey Joe

Ο εικονιζόμενος (δεξιά) είναι ένας άλλος Τζο, από το κινηματογραφικό παρελθόν της πατρίδας μας (ο Ντίνος Ηλιόπουλος στην ταινία του 1955, "Τζο ο Τρομερός").

Η Αμερική συζητά αυτές τις μέρες για τον Τζο τον υδραυλικό, που αποτελεί την αμερικανική εκδοχή του πολωνού που θα έπαιρνε τις δουλειές των γάλλων (τότε στο δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα). Οι Μακέιν και Ομπάμα τον έπιασαν στο στόμα τους ουκ ολίγες φορές.

Ο Ομπάμα είναι μπροστά στις δημοσκοπήσεις με περίπου 7 πόντους. Ο χρόνος λιγοστεύει. Με τα σημερινά δεδομένα ο Μακέιν θέλει πάνω από 100 εκλεκτορικές ψήφους πέραν των 164 που του δίνουν τα γκάλοπ. Δύσκολο.

15 Οκτώβρη

Σαν σήμερα πρωτοπετούσα με DanAir για Λονδίνο... Είχα το 60% της σημερινής μου ηλικίας. Η πρώτη μου μετοίκηση (όχι όμως η τελευταία). Για όσους γνωρίζουν τη βρετανική πρωτεύουσα (ή ακριβέστερα τη γνώριζαν τότε), έμεινα στο New Cross, μια γειτονιά κοντά στο Greenwich, με πολλούς ξένους και κάμποσα ενδιαφέροντα clubs, έδρα της Millwall με τους φημισμένους ένθερμους οπαδούς. Μου λείπουν τα pints & half-pints, αν και συγκρίσιμες απολαύσεις υπάρχουν και αλλού. Αυτό που δεν είναι συγκρίσιμο είναι το σύνολο του παζλ καθώς και τα διάφορα what-ifs. Εδώ τελειώνω την επετειακή ενδοσκόπηση, απευθύνοντας θερμό χαιρετισμό σε όσους από τους "συνοδοιπόρους" τυχαίνει να διαβάζουν το παρόν ιστολόγιο.

Οδική ασφάλεια και η αυστριακή πολιτική σκηνή

No comment...

Πέρα από τα limit-down

Η εντυπωσιακότερη είδηση των τελευταίων ημερών, χαμένη στη μονοθεματικότητα της χρηματιστηριακής "σφαγής" και των επειγουσών διεθνών διασκέψεων, ήταν για μένα η απόφαση των σέρβων να διώξουν τους πρεσβευτές της Φυρόμ και του Μαυροβουνίου (της πρώην αδελφής χώρας), χωρών που αναγνώρισαν το Κόσοβο ενώ εκκρεμεί η γνωμοδότηση του διεθνούς δικαστηρίου περί της νομιμότητας της ανεξαρτησίας της αλβανόφωνης μεν, ιστορικής δε σερβικής επαρχίας.

Για το δυστύχημα του Χάιντερ θα μπορούσε να πει κανείς διάφορες εξυπνάδες (π.χ. για τους υπέρμαχους του law-&-order που τρέχουν με 140 σε δρόμο ορίου 70) αλλά ο θάνατος απαιτεί σεβασμό σε προσωπικό επίπεδο. Η ακροδεξιά και όσα τη συνοδεύουν (ξενοφοβία κ.λπ.) δεν πεθαίνουν ακόμη κι αν φύγουν οι χαρισματικοί τους ηγέτες.

Τοπικές κοινωνίες

Φωνάζουν στο Ρίο Αχαΐας για το κέντρο υποδοχής μεταναστών που σχεδιάζεται να γίνει στα όρια του Δήμου (στην περιοχή Δρέπανο). Το διάστημα που έζησα στην Πάτρα μια από τις πιο άσχημες εικόνες της πόλης ήταν οι περιφερόμενοι μετανάστες και ο καταυλισμός που είχε στηθεί στο μέσο μιας αναπτυσσόμενης περιοχής της παραλιακής ζώνης (με νέες πολυκατοικίες). Μαγνήτης για αυτούς τους ανθρώπους (ασιατικής κυρίως προέλευσης) ήταν το λιμάνι και η ελπίδα για φυγή στην Ιταλία. Ασαφές το αν μπορούν να μαντρωθούν 15 χλμ. μακρύτερα.

Δημοψήφισμα διάβασα ότι θα κάνει το Πυθαγόρειο Σάμου για το ενδεχόμενο συνένωσής του με άλλους δήμους του νησιού στα πλαίσια του Καποδίστρια ΙΙ. Η κοινή λογική λέει ότι η Σάμος μπορεί να ζήσει και με 2 δήμους αντί για τους σημερινούς 4. Οι δύο ημιαστικοί πόλοι (Βαθύ και Καρλόβασι) είναι οι φυσικές έδρες για κάθε ένα από τα δύο τμήματα. Ιστορικούς λόγους θα μπορούσε να προβάλει σχεδόν κάθε μικρή και μεγάλη περιοχή στην Ελλάδα, αυτοί όμως ελάχιστα σχετίζονται με την αποτελεσματικότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης, που υποτίθεται ότι είναι ο κινητήριος μοχλός για τις περαιτέρω συνενώσεις.

Φυσάει βοριάς

Πιστεύω ότι δεν πρέπει να δεχτούμε το "Βόρεια Μακεδονία" και δεν καταλαβαίνω γιατί πλασάρεται ως ικανοποιητική λύση. "Βόρεια" σημαίνει ότι υπάρχει και μία "Νότια", η οποία είναι αλύτρωτη, υπόδουλη, αποκομμένη.

Το ίδιο θα είχαμε και με την "Άνω" (έναντι "Κάτω"). Άνω-κάτω θα γινόμασταν και μ' αυτό.

Από τη στιγμή που το μόνο δίκαιο όνομα, "Σλαβομακεδονία", δεν θα ήταν αποδεκτό (διότι οι γείτονες δεν θέλουν να εξαγριώσουν την αλβανική μειονότητα), θεωρώ ότι το "Νέα Μακεδονία" θα ήταν μια ανώδυνη λύση, ειδικά αν χαρακτήριζε και τη γλώσσα και την εθνότητα (νεομακεδονικά και νεομακεδόνες).

Lay low

Την ώρα που "δημιουργούνται" τοπία σαν το εικονιζόμενο - είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, όπως στη διεθνή οικονομία αυτόν τον καιρό - εμείς οι απλοί άνθρωποι λουφάζουμε, περιμένουμε, ίσως και να προσευχόμαστε. Υπομονή.

Κορινθιακά κυκλοφοριακά

Διάβασα ότι οι προτάσεις του μελετητή περιλαμβάνουν και τη σηματοδότηση Γ. Παπανδρέου και Απ. Παύλου. Θέλω να πιστεύω ότι εννοούν Γ. Παπανδρέου και Πατρών, μια και μετά τον ομώνυμο ναό η προέκταση της Απ. Παύλου μεταπίπτει σε τοπικό δρόμο που φιλοξενεί λαϊκή αγορά χωρίς να δικαιολογεί φανάρι. Ενώ η Πατρών, ως γνωστόν, είναι η λοξή χαρακιά που κόβει την πόλη στα δύο (ή μάλλον αποκόβει την πόλη από την παραλία της).

Διάβασα επίσης για πεζοδρόμηση του κάτω μέρους της Εθνικής Αντιστάσεως και τη βρήκα υπερβολική.

Διάβασα για δίκτυο ποδηλατοδρόμων αλλά δεν είδα ακόμη κάποιο χάρτη.

Διάβασα για πάρκινγκ στο υπόγειο μιας από τις 2 κεντρικές πλατείες. Τα πάρκινγκ στα κέντρα των πόλεων αντίκεινται στην προσπάθεια που κάθε σοβαρή πόλη οφείλει να κάνει: αυτή της αποτροπής μετακινήσεων με το Ι.Χ. στο κέντρο. Προτιμότερα 2-3 περιφερειακά πάρκινγκ (π.χ.: προαστιακός, Κανταρέ, Ποσειδωνία) που να συνδέονται μέσω μίνιμπας με το κέντρο.

Διάβασα για λεωφορειακή γραμμή Καλάμια-Προαστιακός και συμφωνώ απόλυτα, ειδικά αν προβλεφθεί και επέκτασή της μέχρι την Αρχαία Κόρινθο.

Δεν διάβασα για το διπλοπαρκάρισμα...

Δεν διάβασα για αξιοποίηση του διαδρόμου του ΟΣΕ (έχουμε και παλιότερα πει για ένα ωραίο δίκτυο πεζο-/ποδηλατοδρόμων με χρήση της μετρικής γραμμής, του καλυμμένου Ξηριά και των Καλαμιών - με 3-4 διαπλατύνσεις πεζοδρομίων a-la Καρδίτσα).

Δεν διάβασα για κυκλικές πλατείες αλλά πείτε ότι αυτή είναι εμμονή μου και ξεχάστε το... Κι ας ευχηθούμε να μη μας το θυμίσει κάποιο θανατηφόρο.

Δεν διάβασα για σήμανση. Κάθε πρωί περνάω μπροστά από το στρατόπεδο πηγαίνοντας προς τη δουλειά μου και δεν βλέπω πινακίδα προς Αθήνα, παρά μόνο προς Εξαμίλια.

Δεν διάβασα για συχνότητα λεωφορειακών γραμμών και για πλάνο λειτουργίας-χρηματοδότησης.

Δεν διάβασα, τέλος, για το τι θα γίνει το κομμάτι της λιγότερο-παλιάς-Ε.Ο., που μετά την κατασκευή των αυτοκινητοδρόμων "ψάχνει" να βρει το ρόλο του.

Δίδυμο σύνθετο φορκάστ

Ωραία (και αναμενόμενη) η επικοινωνιακή "καραμέλα" που ανακαλύφθηκε μετά τα προβαδίσματα Πασόκ στα γκάλοπ: Φαντάζεστε, λέει, να κυβερνήσουν την Ελλάδα Γιωργάκης-Τσίπρας; Τα έχουμε ξανακούσει αυτά τα κινδυνολογικά, κι απ' τις δύο πλευρές. Πριν το '04 η δεξιά δεν είχε "φίνις", είχε "οροφή" κ.λπ. (Διαψεύστηκαν: 45% έπιασε ο ΚΚ ΙΙ.) Πριν το '93 ο λαός δεν επρόκειτο να ξαναψηφίσει τον ετοιμοθάνατο Ανδρέα. (47% πήρε.) Το '85 η δεξιά θα μας έστελνε στα ξερονήσια, "ευτυχώς" δεν βγήκε, αλλά δεν έκατσε και στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Για να γυρίσουμε στο σήμερα, πάντως: από τη ΝΔ εξαρτάται το αν θα μπούμε σε επιδείξεις δύναμης, εκβιαστικά διλήμματα, πολώσεις και λοιπές ανωμαλίες. Πιστεύω ότι (μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν από τώρα την εξουσία) θα βάλουν λυτούς και δεμένους για να κρατήσουν τους 152 και ενδεχομένως να τους αβγατίσουν με "ρετάλια" από τον Καρατζαφέρη. Στο μεταξύ ο Τσίπρας μάλλον θα ξεφουσκώσει κι άλλο, ειδικά αφού ξεθυμάνει ο κόσμος στις ευρωεκλογές, και ο δικομματισμός θα σωθεί (όσο για το ποιος θα κερδίσει, τι να πει κανείς σήμερα, με διαφορές στα όρια του στατιστικού λάθους;).

Δεν είναι πρωταπριλιάτικο

Ο "ευρωπαίος Παναθηναϊκός" έχασε κι αυτός από την Ανόρθωση. Συγκρατούμαι για να μη γράψω όλα όσα αισθάνομαι ως "γαύρος" και μένω στο επίτευγμα μιας ομάδας από (μέχρι πρότινος) ποδοσφαιρικά ανυπόληπτη χώρα (και μάλιστα όχι από τις παραδοσιακά γνωστότερές μας, όπως Ομόνοια και Αποέλ). Αφενός η υπόθεση Μπόσμαν, αφετέρου η διασπορά της "τεχνογνωσίας" - συνυπάρχοντας οπωσδήποτε με τις εκάστοτε συγκυρίες - φέρνουν ενδιαφέροντα αποτελέσματα (άκουσα και για κάτι λευκορώσους που απέσπασαν ισοπαλία από τη Γιούβε).

Golden boys

Η dexia γενικώς αντιμετωπίζει δυσκολίες αυτόν τον καιρό...

Αποθήκες και καθαρτήρια

Συνεχίζοντας εδώ τον διάλογο που ξεκινήσαμε χθες με τον Φοίβο Καρζή στο blog του, παρατηρώ ότι συγκρίνει τον ΛΑ.Ο.Σ. με την Εθνική Παράταξι του 1977 και δείχνει πεπεισμένος ότι και το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη θα ξεφουσκώσει. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν στην πρόσφατη ελληνική ιστορία και άλλα εξίσου θνησιγενή (απο)κόμματα, διαφορετικού προσανατολισμού, όπως η ΠΟΛ.ΑΝ. ('93) και το ΔΗ.Κ.ΚΙ. ('96). Αυτά λειτούργησαν πράγματι ως αποθήκες στα μεγάλα κόμματα από τα οποία έφυγαν ως splinters. Το ενδιαφέρον είναι ότι υπήρξαν και κόμματα-limbo: παράδειγμα το Κ.Ε.Π. του Αβραμόπουλου, που κατά τη γνώμη μου στέγασε πρωτίστως δυσαρεστημένους σημιτικούς (κολωνακιώτες σοσιαλιστές) πριν τους επαναστεγάσει στο φυσικό τους χώρο. Άραγε να συμβαίνει το ίδιο και με άλλα κόμματα που σήμερα εμφανίζονται (δημοσκοπικά) ενισχυμένα, με μετακινήσεις και από ΝΔ (όπως Σύριζα και Οικολόγοι), λειτουργώντας ως stepping stones που κάνουν ευκολότερη (ψυχολογικά) τη μετάβαση προς το Πασόκ, όταν και αν αυτό εδραιωθεί στην κοινή γνώμη ως φαβορί;

Hi cuzz

Για πατρίδα ή θρησκεία ας μη συζητήσουμε, ας μείνουμε στην οικογένεια. Εδώ απεικονίζεται η πιο γνώριμη στους έλληνες εκπρόσωπος της δικής μου ευρύτερης οικογένειας. Ως Yanko και ως πρώτος της ξάδελφος έχω μόνο καλά λόγια να πω για την Ευγενία (δεν τα συνηθίζω για ηθοποιούς αλλά εδώ κάνω μια εξαίρεση). Της εύχομαι διαρκώς καλή τύχη, γερό στομάχι και πέτσινα αυτιά!

Σκέψου πριν παρανομήσεις

Αντιγράφω από το αγγλικό κείμενο της κοινοτικής οδηγίας (ντιρεκτίβας, για να θυμηθούμε τα νιάτα μας) 1999/62:

[...]
CHAPTER III
Tolls and user charges
Article 7
[...]

2. (a) Tolls and user charges shall be imposed only on users of motorways or other multi-lane roads with characteristics similar to motorways, or users of bridges, tunnels and mountain passes.
However, in a Member State where no general network of motorways or dual carriageways with similar characteristics exists, tolls and user charges may be imposed in that State on users of the highest category of road from the technical point of view.

(b) [...]
(i) tolls and user charges may also be imposed on users of other sections of the primary road
network, particularly
— where there are safety reasons for doing so,
— in a Member State where no coherent network of motorways or dual carriageways with similar characteristics exists in the major part of the State, in that part of the country, but only on roads used for international and interregional heavy goods transport, provided that the traffic demand and population density do not economically justify the construction of motorways or of dual carriageway roads with similar characteristics [...]

Τι μας λέει εδώ; Ότι
(Α) σε κράτη που δεν έχουν "γενικό δίκτυο αυτοκινητοδρόμων ή οδών διαχωρισμένου καταστρώματος με παρόμοια χαρακτηριστικά", μπορεί να επιβληθούν διόδια στους χρήστες "οδών της υψηλότερης, από τεχνικής πλευράς, κατηγορίας", και
(Β) σε κράτη που δεν έχουν "συνεκτικό δίκτυο" τέτοιων οδών, μόνο σε δρόμους που χρησιμοποιούνται για διεθνείς μεταφορές και δεν συνιστάται από οικονομικής πλευράς να μετατραπούν σε αυτοκινητοδρόμους

Οι νομικοί (και μόνο!) μπορούν να αποφανθούν για το αν:
(1) η Ελλάδα από το 1999 και έπειτα έχει ή δεν έχει "γενικό" (?) ή "συνεκτικό" (?) δίκτυο αυτοκινητοδρόμων
(2) η Κορίνθου-Πατρών αποτελεί οδό της "υψηλότερης κατηγορίας" (εξαρτάται αν το πλαίσιο αναφοράς είναι η περιοχή της οδού, όπου πράγματι δεν υπάρχει άλλη ανώτερη, ή το κράτος)
(3) στέκει ως προς το σημείο "Β" ανωτέρω η πρόβλεψη πληρωμής διοδίων από φορτηγά σε έναν μη αυτοκινητόδρομο, για τον οποίο υπάρχει ειλημμένη απόφαση, να μετατραπεί σε αυτοκινητόδρομο

Το βέβαιο είναι ότι ναι, η Κορίνθου-Πατρών εξυπηρετεί διεθνείς και διαπεριφερειακές μεταφορές εμπορευμάτων. Και, άσχετα με το πότε και γιατί "ξύπνησαν" οι "ξύπνιοι", διόδια πληρώνονταν επί χρόνια (νομίζω από το '69 που εγκαινίασε τον άξονα ο Γ. Παπαδόπουλος) και τα λεφτά πήγαιναν "κάπου" - σήμερα, με τις παραχωρήσεις, γνωρίζουμε ότι πηγαίνουν στη χρηματοδότηση της κατασκευής του νέου έργου.

Θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να υπενθυμιστεί ότι η οδηγία αφορά τα φορτηγά. Ο οδηγός Ι.Χ., μοτοσικλέτας ή λεωφορείου, που αρνείται να πληρώσει τα διόδια επειδή οι εκλεγμένοι ή αυτόκλητοι εκπρόσωποί του (με σιγονταρίσματα ακόμη και υποτίθεται σοβαρών δημοσιογράφων) επικαλέστηκαν την 1999/62, είναι απλά εκτός θέματος.

Η ώρα της κρίσεως

Ο Ομπάμα έχει δίκιο όταν ζητά να μην αναβληθεί το debate της 26/9. Ο Μακέιν κρύβεται πίσω από την κρίση και θα ήταν σίγουρα πολύ ευχαριστημένος με μια κατάσταση παρόμοια αυτής που βιώσαμε στην Ελλάδα πέρυσι με τις προεκλογικές φωτιές, όταν κάθε απόγευμα είχαμε επί 90 λεπτά στα κανάλια μας τον Ρουσόπουλο με φουλ κρατική προπαγάνδα. Το επιχείρημα του Ομπάμα μου φάνηκε πολύ απλό: ο λαός δικαιούται να ακούσει τι έχουν να πουν για την κρίση οι υποψήφιοι για να τη "λουστούν" αργότερα.

Όχι ότι η κατάσταση δεν είναι σοβαρή. Άσχετα αν στην Ελλάδα τη βιώνουμε με τις διαμαρτυρίες κοινωνικών ομάδων (όχι απαραίτητα των βαρύτερα πληττόμενων) και -ως συνήθως- χωρίς σοβαρή συζήτηση για το δέον γενέσθαι.

As I turn 40...

Σενάριο επιστημονικής φαντασίας: Οι διαμαρτυρίες για τα διόδια της Κορίνθου-Πατρών εντείνονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε το έργο να ματαιωθεί (με το αζημίωτο) και στη θέση του να προκηρυχθεί άλλο: ο "ορθολογικότερος" οδικός άξονας που να συνδέει την Πάτρα με την Αθήνα μέσω Καλαβρύτων, περνώντας νότια από τα μεγάλα βουνά (Παναχαϊκό, Χελμό και Ζήρεια), αποφεύγοντας τον δομημένο και σεισμογενή Κορινθιακό, δημιουργώντας μια ραχοκοκαλιά αυτοκινητοδρόμων στην καρδιά της Πελοποννήσου και όχι στα παράλιά της, και last but not least κατευνάζοντας τον λαλίστατο τοπικό παράγοντα μιας και θα περάσει τον δρόμο κυριολεκτικά πλάι στο χωριό του (ΟΚ, την μαρτυρική κωμόπολη).

Γουάου;

Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο my arse

Η τεράστια επιτυχία του σημερινού αθηναϊκού εορτασμού της "ημέρας χωρίς αυτοκίνητο" πιστοποιείται από τις ουρές του Κηφισού (στην άνοδο το μποτιλιάρισμα ξεκινούσε από τα Allou). Θα σταθώ όμως λίγο στο ότι το δωρεάν των μετακινήσεων αφορά μόνο τις αστικές. Εντάξει, το ξέρουμε ότι άλλο πόλη κι άλλο επαρχία, αλλά η γύμνια των μέσων μαζικής μετακίνησης (ΜΜΜ) είναι εμφανέστατη και στα υπεραστικά ταξίδια (τολμώ να πω: ιδίως σε αυτά). Θα μας σώσει το τζάμπα της μιας μέρας; Προφανώς και όχι. Είναι όμως λυπηρό να έχει υστερήσει τόσο πολύ η ανάπτυξη του βασικού σιδηροδρομικού άξονα (Πάτρα-Αθήνα-Θεσσαλονίκη). Δεν μιλάω για πελαγοδρομίες (σιδηροδρομική Εγνατία, ράγες στο Ρίο-Αντίρριο) που κατά καιρούς εκφράζονται από περιφερειακούς φορείς της συμφοράς, μιλάω για το "φιλέτο" των ελληνικών μεταφορών (προσώπων και εμπορευμάτων), που είναι έγκλημα να έχει προχωρήσει τόσο λίγο μετά από υπερδεκαετή "προσπάθεια" (με μη αμελητέα ευρωπαϊκή συγχρηματοδότηση). "Δεν είναι δυνατόν" λίγο πριν το 2010 τα ελληνικά χερσαία ΜΜΜ να έχουν ως κορμό τα άθλια ΚΤΕΛ. "Κι όμως είναι", μου απαντά η πραγματικότητα...

Melancholy in September?

Η φωτό είναι αφιερωμένη στο καλοκαίρι που αυτό το σαββατοκύριακο (με την πρώτη αναμενόμενη ζόρικη κακοκαιρία) φαίνεται ότι θα μας αποχαιρετήσει.

Χωρίς άλλα λόγια...

Holy money

Ας αποφασίσουμε κι εμείς ως κοινωνία τι ακριβώς ζητάμε από τους εκκλησιαστικούς φορείς (μητροπόλεις, μονές κ.λπ.). Να αυτοσυντηρούνται ή να ζουν παρασιτικά;

Νομίζω ότι τα αυξανόμενα φαινόμενα "ιεράς επιχειρηματικότητας" δείχνουν προσπάθεια προσαρμογής στους νέους καιρούς και προετοιμασίας για το μέλλον. Προφανώς τα σημάδια δεν μπορούν να αγνοηθούν:
- Το κράτος θέλει να περιορίσει τις δαπάνες του και αποκρατικοποιεί - η μπάλα θα πάρει και την Εκκλησία, είναι απλά ζήτημα χρόνου
- Οι νεώτερες γενιές χειραφετούνται από τις παραδοσιακές σχέσεις με την εκκλησία και την τυφλή αποδοχή των όσων πράττουν οι ιεράρχες και οι κληρικοί εν γένει (μέχρι και gay γάμοι έγιναν χωρίς, ουσιαστικά, να ανοίξει μύτη)
- Η παραδοσιακή δεξιά είναι μειοψηφία στην κοινωνία - ο Τσίπρας και ο Φιντέλ είναι ινδάλματα που όμοιά τους δεν έχει να αντιτάξει η άλλη πλευρά

Ορισμένοι εκκλησιαστικοί φορείς μπορεί να θεωρούν ότι πάντα θα έχουν αδιαφανή οικονομικά, ότι θα τους στηρίζει το κράτος ή ακριβέστερα τα πολιτικά πρόσωπα με τα οποία σχετίζονται, διότι "αυτή είναι η Ελλάδα". Άλλοι δεν είναι τόσο σίγουροι και αναζητούν την τυπική εξασφάλιση και αυτονομία τους, "προσέχοντας για να έχουν" όταν κάποια στιγμή στο μέλλον η ροή από την κρατική κάνουλα θα περιοριστεί (ή θα στερέψει).

Εκτός αν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι, στην εποχή της σκήτης-με-ντουζιέρα, της (κατά τον Basil Alexakis) "Παναγίας Παναφονίτισσας" και των ΜΚΟ, οι εκκλησιαστικοί φορείς θα ήταν πρόθυμοι να γυρίσουν σε λιτά, ασκητικά πρότυπα.

Δημοσκοπήσεις

Η ελληνική κοινωνία, αν και έχει γεμίσει με συντηρητικούς ή μάλλον σιγουρατζήδες, διατηρεί αριστερίζοντα και κυρίως αντιαμερικανικά αντανακλαστικά. Οι φιλότιμες προσπάθειες μιας λαϊκής δεξιάς, που η δημοφιλέστερη πολιτική της ήταν μάλλον η ενεργειακή συμμαχία με την ΕΣΣ... συγγνώμη, τη Ρωσία, δεν θα είναι αενάως αποτελεσματικές.

Η διαφορά από παλιότερες εποχές (και ειδικά από την εξίσου εύθραυστη αυτοδυναμία Μητσοτάκη το '93) είναι το personality cult που έχει χτιστεί γύρω από τον Κ. Καραμανλή ΙΙ, σε συνδυασμό με τα αντικειμενικά σημεία υστέρησης (και την "αμερικανικότητα") του Γιωργάκη.

Η απαράδεκτη για πρωθυπουργό εμφάνιση του ΚΚ ΙΙ στη ΔΕΘ (το μυαλό στη Ραφήνα και η τσαντισμένη άρνηση να δώσει απαντήσεις στους δημοσιογράφους) σίγουρα δεν θα ωφελήσει την εικόνα του. Όμως, το να πάρει κεφάλι το Πασόκ στις δημοσκοπήσεις, στη σημερινή συγκυρία και μάλιστα με ποσοστά κάτω του 30% δεν είναι το τέλος του κόσμου ή το ασφαλές σημείο αλλαγής σκηνικού.

Οι εξ οικείων μπανανόφλουδες, όπως οι προερχόμενες από τη γνωστή εφημερίδα (η οποία περίπου εμφανίζει τον ΓΑΠ στο κατώφλι του Μαξίμου, με γνώριμες επωδούς που θυμίζουν τον Ευ. Βενιζέλο του 2007), είναι ορατές ακόμη και σε ερασιτέχνες όπως εγώ. Η έκβαση του μπρα-ντε-φερ των 2 μεγάλων κομμάτων είναι άδηλη, η "εξίσωση" είναι πολυπαραμετρική και το σκηνικό ακόμη ρευστό (παρά το ξεφούσκωμα Τσίπρα).

Τα δυσάρεστα της ημέρας

Δεν θεωρώ χρέος μου να γράφω νεκρολογίες, απλά όταν κάποιοι γνωστοί (ή δικοί μου γνωστοί) "φεύγουν", το αμετάκλητο του γεγονότος με κάνει ενίοτε να θέλω να γράψω κάτι γι' αυτούς. Σήμερα έως τις πρώτες απογευματινές ώρες μάθαμε για το θάνατο του Γιάννη Σκουλαρίκη (υπουργού των πρώτων πασοκικών χρόνων και τέως δημάρχου Αρχαίας Ολυμπίας - καταγόταν από τη Σμίλα Ηλείας και επί των ημερών του ενοποιήθηκαν Αστυνομία Πόλεων και Χωροφυλακή) και του Σταύρου Παράβα (ηθοποιού που "θήτευσε" και σε ξερονήσι, μαθαίνοντας the hard way τα όρια ανοχής-λογοκρισίας της δεύτερης χούντας δηλ. του Ιωαννίδη).

Ο δεύτερος πέθανε την επαύριο της ονομαστικής του εορτής. Θυμήθηκα έναν σεβαστό συνάδελφο που είχε πάθει ακριβώς το ίδιο, την επομένη του Αϊ-Γιαννιού που γιόρταζε. Μπορεί να είναι τυχαίο, μπορεί να παίζει και το ρόλο του ο παράγοντας συγκίνηση. Τα κακά νέα πάντως, ακόμη και στην προ-in.gr εποχή, μαθαίνονταν γρήγορα.

Επίκαιρον

Ο πίνακας του Hunt απεικονίζει τον αποδιοπομπαίο τράγο. Να που δεν γίνονται γάιδαροι όλοι τους όταν μεγαλώνουν...

Not Al Gore

I am not Al Gore, είπε η Σάρα "Μπαρακούντα" Πέιλιν. Η δήλωση αφορούσε τις διαφορετικές τους απόψεις γύρω από την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Δεν είναι Αλ Γκορ, λοιπόν. Το ζήτημα δεν είναι αν θα είναι διαφορετική, αλλά αν θα είναι καλύτερη ή χειρότερη. Αν και ο λιγότερο ελκυστικός όλων των υποψηφίων αντιπροέδρων που εγώ θυμάμαι (ο Dan Quayle επί Μπους πρεσβυτέρου) δεν κατάφερε να χαντακώσει το αφεντικό και την παράταξή του.

Pontokomi, Schweiz

Οι περιοχές με κλίμα κοντινό στης Ελβετίας (όσο κοντινό γίνεται βέβαια, σε γεωγραφικό πλάτος 40) φαίνεται ότι "ξεσηκώνουν" και τις συνήθειες της αλπικής χώρας. Διάβασα ότι σε 2 μέρες (14/9) οι κάτοικοι του χωριού Ποντοκώμη Κοζάνης πηγαίνουν στις κάλπες, για να διαλέξουν τη νέα τοποθεσία του οικισμού τους. Η μετεγκατάσταση οφείλεται στη χωροθέτηση εργοστασίου της ΔΕΗ και οι ψηφοφόροι επιλέγουν μεταξύ ορισμένων εναλλακτικών λύσεων (και όχι με τα ερωτήματα-μαχαίρια τύπου "Ναι/Όχι" με τα οποία συνδέονται τα δημοψηφίσματα στην ελληνική συλλογική μνήμη). Άντε με το καλό και αλλού.

Το εξπρές του Κορινθιακού

Τη νέα ακτοπλοϊκή σύνδεση Πειραιά-Πάτρας (που για ευνόητους λόγους δεν θα λέγεται "Πειραϊκή-Πατραϊκή") αναμένεται να ανακοινώσει ο Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, σε μια προσπάθεια διττού επικοινωνιακού χτυπήματος - εκτρέποντας την προσοχή των ΜΜΕ τόσο από τον οικογενειακό του ακροβατικό συνδυασμό πολιτικής & business, όσο και από το παρελθόν και το παρόν του πολύπαθου χερσαίου συγκοινωνιακού διαδρόμου (διόδια, ατυχήματα, έργα, Κιάτο-παγκόσμια-πρωτεύουσα-μετεπιβιβάσεων).

Εκτιμάται ότι τα ταχύπλοα που θα δρομολογηθούν, θα φέρουν πιο κοντά την εθνική και την αχαϊκή πρωτεύουσα - ή τουλάχιστον λιγότερο μακριά απ' όσο είναι και θα είναι από ξηράς. Μόνο σκοτεινό σημείο, που παρά λίγο να τινάξει το εγχείρημα στον αέρα, είναι η ακατανόητη επιμονή προσώπων του περιβάλλοντος Βουλγαράκη, που προσπάθησαν (ευτυχώς χωρίς επιτυχία) να πείσουν τον Υπουργό για στάση του πλοίου στα Μποτσαραίικα Ναυπάκτου.

Θα θέλαμε να συμβουλεύσουμε τον Υπουργό να προσέξει να μην την πάθει όπως την έπαθαν προ καιρού στον ΟΣΕ, όπου παραγγέλθηκαν τραίνα που δεν χωρούσαν από τις σήραγγες της διαδρομής που θα εξυπηρετούσαν. Στη διαδρομή Αθήνα-Πάτρα υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο που θέλει την προσοχή του: η διώρυγα της Κορίνθου. Ας δοθεί συνεπώς η δέουσα σημασία στο πλάτος των πλοίων.

Εκατέρωθεν του Αραράτ

Το ποδόσφαιρο ήταν μόνο η αφορμή. Ο Abdullah Gul παίρνει αγκαλιά τους εξ ανατολών γείτονές του, προσπαθώντας να ισχυροποιήσει τη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας. Μετά λοιπόν την κοινή θέαση του ποδοσφαιρικού αγώνα Αρμενίας-Τουρκίας, επίκειται τριμερής συνάντηση και με το Αζερμπαϊτζάν. Η Τουρκία είναι μικρότερη περιφερειακή δύναμη από τη Ρωσία αλλά παρ' όλα αυτά αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνει τις δικές της κινήσεις στον απόηχο της κρίσης της Γεωργίας. Στην Ελλάδα η τελευταία φορά που άκουσα για αρμενίους (πριν το Qele Qele) ήταν όταν πλακώθηκαν με τους ελληνορθόδοξους στα Ιεροσόλυμα το Πάσχα. Πτωχοί πλην τίμιοι εμείς, δεν κοιτάμε τι γίνεται πέρα από τη μύτη μας.

Φίλοι που έρχονται, φίλοι που φεύγουν

Η Μ. και ο Χ. με τα τρία τους παιδιά, μετά από σχεδόν 10 χρόνια στην Ελλάδα, έφυγαν (με πόνο ψυχής) για την Καταλονία. Θα μείνουν σε ένα μικρό χωριό που εξυπηρετεί από πλευράς μετακίνησης στη δουλειά, θέλουν όμως να βρουν έναν τρόπο να κάνουν μαθήματα ελληνικών για να μην τα ξεχάσουν οι ίδιοι αλλά κυρίως τα μικρά (που έμαθαν να σκέφτονται και στη γλώσσα μας). Μας λείπουν.

Σε αντίστροφη κίνηση, ο Μ. (χωρίς την Γ.), μετά από περιπλάνηση σε τουλάχιστον 3 ηπείρους, ξαναβρέθηκε στην παλιά μας γειτονιά. Χτες 9/9 ήταν η "μέρα του", πέρασα από πολλά μέρη που μου τον θύμιζαν, και στο τέλος συνάντησα απρόσμενα και τον ίδιο. Πέρασα από τον κόμβο της Εθνικής (κοντά στα γραφεία που κάποτε δούλευε), από την Πατησίων (την αθηναϊκή του συνοικία), από την Καλλιδρομίου (τον γιατρό που του είχαμε κάποτε συστήσει, τον χρειάστηκα κι εγώ χτες), οδηγώντας και ακούγοντας διάφορα τραγούδια, κυρίως REM (που ξέρω ότι τους συμπαθούσε ακόμη περισσότερο απ' ό,τι εγώ). Μένει (προσωρινά;) στο παλιό διαμέρισμα της οικογένειάς του, εκεί όπου βρισκόμασταν τόσες και τόσες φορές για παιχνίδια στην Amiga, για μουσικές συναντήσεις ή απλή παρέα.

Τι διάβασα φέτος το καλοκαίρι

Η αναγνωσιμότητα του blog μου δεν είναι δυνατόν να επηρεάσει την αγορά βιβλίου γι' αυτό και δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να γράψω εδώ για τα βιβλία που διάβασα φέτος τον Ιούλιο και Αύγουστο - κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα το θεωρήσει ως γκρίζα διαφήμιση!

- "μ.Χ." και "Οι ξένες λέξεις" του Βασίλη Αλεξάκη
- "Γιοκ τζάνιμ" του Δημήτρη Τσαλίδη
- "Ένα πακέτο άρωμα" του Γεράσιμου Δενδρινού
- "Παλιά, πολύ παλιά" του Πέτρου Μάρκαρη
- "Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα" και "Το χαμόγελο της σφίγγας" του Γιάννη Μαρή
- "Στα πρόθυρα γραμματικής κλίσης" του Λύο Καλοβυρνά

Τα περισσότερα είναι μυθιστορήματα με εξαίρεση το "Άρωμα" του Δενδρινού, που είναι συλλογή διηγημάτων. Από τα υπόλοιπα το πιο περίεργα γραμμένο είναι το "Γιοκ τζάνιμ", που περιγράφει (στο πολίτικο ιδίωμα) τη ζωή απλών Ελλήνων της Πόλης και το πώς βίωσαν τη συρρίκνωση της μειονότητας, τα σημαντικά γεγονότα του καιρού τους και κυρίως τις ίδιες τους τις ζωές.

Έχεις Ι.Χ.; Την πάτησες

Η βουτιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας προχωρά σε μεγαλύτερα βάθη. Μία ημέρα μετά την αποκάλυψη ότι κάποιοι κοινοβουλευτικοί αστέρες έβαζαν χέρι σε ψηφοδέλτια (θυμίζοντας τα αμπλαούμπλικα της εποχής του ανδρεοπαπανδρεϊσμού), σήμερα 2/9/08 ο υπουργός Οικ.-Οικ. ανακοίνωσε επαναφορά των τεκμηρίων διαβίωσης - μέτρο που είχε εμπνευστεί πριν 30 χρόνια βραχύσωμος, ευφυής Ηλείος γυρολόγος της πολιτικής (ξεκίνησε από την Αριστερά, πέρασε απο το Κέντρο και κατέληξε στη Δεξιά με την Διεύρυνση).

Στέρεψε και η πρωτοτυπία...

Με τις ευχές του Μητσοτάκη;

Γκαντεμιά για τους ρεπουμπλικάνους. Από τη μια το συνέδριό τους πέρασε σε Νιοστή μοίρα (διότι συνέπεσε με το φυσικό φαινόμενο Γουσταύος, που λόγω παρελθόντος στη Νέα Ορλεάνη άγχωσε υπερβολικά τη ρεπουμπλικάνικη κυβέρνηση των ΗΠΑ), αφετέρου η γνωστή και ως Μπαρακούντα υποψήφια αντιπρόεδρος (η απίθανη τύπισσα από την Αλάσκα που επέλεξε ο Μακέιν) βρέθηκε να εξηγεί στα Μέσα Ενημέρωσης γιατί η 17χρονη κόρη της θα κρατήσει το παιδί που περιμένει (ας κάνει κι αλλιώς).

Ο Palin των Μόντυ Πάιθον έβγαζε γέλιο, προς το παρόν το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για τη συνεπώνυμή του Σάρα. Να δούμε ποιος θα γελάσει τελευταίος τον Νοέμβριο.

Εβδομήντα χρόνια μετά

Ο κατευνασμός (appeasement) συνήθως δεν είναι δημοφιλής τακτική αντιμετώπισης μιας μεγάλης δύναμης που επιθυμεί να αναθεωρήσει την υπάρχουσα κατάσταση. Από την αποτυχία της πρωτοβουλίας της συμφωνίας του Μονάχου, όπου ο Chamberlain και οι σύμμαχοί του ουσιαστικά καταδίκασαν την Τσεχοσλοβακία σε διαμελισμό ελπίζοντας ότι θα αποτρέψουν τη μεγάλη σύγκρουση με τους Ναζί, ο κατευνασμός θεωρείται ένδειξη αδυναμίας. Η ανέξοδη, πατριωτική κριτική σε ενέργειες της εξωτερικής πολιτικής που δεν χαρακτηρίζονται από "τσαμπουκά" συχνά κάνει παραμπομπές στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα του 1938 και ταυτίζει τον ρεαλισμό με την ηττοπάθεια.

Στη σημερινή συγκυρία έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσο κατευναστική θα είναι η στάση που θα κρατήσουν οι χώρες της Ε.Ε. απέναντι στην πρόσφατη, συνεχιζόμενη επίδειξη δύναμης της Μόσχας με αφορμή το φιάσκο του γεωργιανού προέδρου Σαακασβίλι σε Οσετία/Αμπχαζία. Ο συμβολισμός της γεωγραφίας είναι εφιαλτικός και διαβολικός. Η κρίση που εκδηλώθηκε πριν από ένα μήνα δείχνει να παίρνει τη σκυτάλη από το σημείο που την "παράτησε" ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, που κατά πολλούς κρίθηκε όταν ο στρατός του Χίτλερ επιχείρησε να κινηθεί νοτιοανατολικά προς τα πετρέλαια της Κασπίας - και αναχαιτίστηκε στο τότε Στάλινγκραντ. Φυσικά στο όλο παιχνίδι μπαίνουν πάντα οι μειονότητες, είτε πρόκειται για τους γερμανούς της Σουδητίας είτε για τους ρώσους ή ρωσότροπους στον ζωτικό χώρο της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ (Οσετία, Τρανσδνειστερία, Ουκρανία, βαλτικές χώρες κ.ο.κ.).

Παράλληλα θέματα συζήτησης υπάρχουν τουλάχιστον δύο ακόμη, που θα αναφέρω επιγραμματικά εδώ. Πρώτον, το αν εν γένει είναι υγιές να μην υπάρχει μία μόνο υπερδύναμη - ομολογουμένως απλοϊκό το να το θέτει κανείς έτσι. Δεύτερον - και σίγουρα απλοϊκότερο - η υποτιθέμενη υποστήριξη της Ρωσίας στα διαχρονικά δίκαια του ελληνικού έθνους (διαχρονική κι η υποστήριξη, αν και δεν μας συμφέρει να πάμε πίσω έως π.χ. την εποχή της συνθήκης του Αγ. Στεφάνου!).

Δίμετρος πανικός

Ενδεχομένως σε μια περίοδο χωρίς ένδεια ειδήσεων, τα "δίμετρα κύματα" που εμφανίστηκαν στον Ψαθόπυργο και τρόμαξαν (& ψιλο-τραυμάτισαν) κάποιες λουόμενες να μην αποτελούσαν θέμα άξιο λόγου. Διάβασα για τσουνάμι (χωρίς όμως σεισμό), για ταχύπλοο, θαλαμηγό ή άλλο πλεούμενο, για υποβρύχια κατολίσθηση. Αναφέρθηκε θέαση παρόμοιου φαινομένου (χωρίς τραυματισμένες κυρίες) μέχρι το Κιάτο και κατά μερικούς και στη βόρεια ακτή του Κορινθιακού (Φωκίδα). Η ψυχή μου ήρθε στη θέση της όταν σε πατρινή ιστοσελίδα είδα να κάνει δηλώσεις για το θέμα γνωστός αχαιός κινδυνολόγος, που πριν 2 χρόνια είχε κλείσει τους κατοίκους της δυτικοελλαδικής πρωτεύουσας στα σπίτια τους, προβλέποντας ως άλλος Γκουσγκούνης ανέμους ...13 μπωφόρ. Ψυχραιμία λοιπόν.

Τα ...σιάτικα

Κι είχα κι εγώ κάτι απορίες... Πώς γίνεται να προσλαμβάνεται τόσος και τόσος κόσμος στο Δημόσιο, συνήθως σε αντιπαραγωγικές θέσεις, και να δίνονται όλα αυτά τα επιδόματα με τόση απλοχεριά; Τόσο καλά τα πάνε τα δημόσια οικονομικά; Χτες, με τις ανακοινώσεις του Υπ.Οι.Ο., λύθηκαν αυτές οι απορίες. Εσείς κι εγώ θα πληρώσουμε τα ...σιάτικα της λεγόμενης κοινωνικής πολιτικής - του Καραμανλή σήμερα, όπως του Ανδρέα παλιότερα.

Τουλάχιστον αν ρίχναμε την τεσσάρα χτες στην Ανόρθωση θα είχαμε μια παρηγοριά εμείς οι γαύροι. Με τη χτεσινή απόδοση του Ολυμπιακού, και πολύ μας ήταν το τελικό 1-0. Οπότε αντιλαμβάνεστε ότι ο ερυθρόλευκος ελεύθερος επαγγελματίας είναι από χτες ο δυστυχέστερος τύπος έλληνα...

Απαλλαγή και από την τριγωνομετρία;

Δεν συμφωνώ καθόλου με την απαλλαγή από τα θρησκευτικά, είτε επεξηγούμενη είτε (όπως πρόσφατα αποφασίστηκε) χωρίς την υποχρέωση αιτιολόγησης.

Αφενός το Σύνταγμα μιλάει για καλλιέργεια της θρησκευτικής συνείδησης. Αφετέρου είναι επικίνδυνος ο δρόμος της α-λα-καρτ εκπαίδευσης (δεν γουστάρω το Χ μάθημα άρα δεν το κάνω).

Ο σωστός (κατά τη γνώμη μου) δρόμος είναι αυτός των "αλλιώτικων" θρησκευτικών. Φυσικά για το ΥΠΕΠΘ ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος. Ποιος τρέχει ν' ανοίγει τώρα φιλοσοφικές, ιδεολογικές και παρόμοιες συζητήσεις; Ποιος θέλει ν' ακούει τους ανησυχούντες που θα θεωρήσουν ότι ένα μάθημα "περί θρησκείας" (αντί για την κατήχηση στην ορθοδοξία, που στην πράξη γίνεται) συμβάλλει (όπως τόσοι και τόσοι άλλοι νεωτερισμοί...) στην απομάκρυνση από τα ιδεώδη της φυλής; Ποιος ανοιχτόμυαλος θεολόγος θα θελήσει να μετατραπεί στη νέα Ρεπούση; Γι' αυτό άσ'το καλύτερα.

Ξαναγίναμε Βέλγιο (ουφ)

Το αθλιότερο πράγμα στις Ολυμπιακές επιτυχίες των περασμένων Αγώνων (2000 και 2004 κυρίως) ήταν η επένδυσή τους με πατριωτικό μανδύα εθνικής υπεροχής. Το DNA του έλληνα (αναλλοίωτο ακόμη και στους εξ αγχιστείας, όπως Mirela Manjani), η Ελλάδα-ρε-γαμώτο και όλες οι άλλες ομορφιές που ακούγαμε, σήμερα φαίνονται ψεύτικες, μακρινές πομφόλυγες. Ας ελπίσουμε ότι το στραπάτσο του Πεκίνου θα αντιμετωπιστεί με ψυχραιμία και ότι μαζί με τα αποστήματα, τους δεινόσαυρους, τα λαμόγια, τα παράσιτα κ.λπ. δεν θα την πληρώσουν και όσοι έχουν κάνει σοβαρή δουλειά.

Ηττοπαθής επιλογή

Τον Τζο Μπάιντεν, γερουσιαστή επί σειρά ετών από το Ντέλαγουερ και κατά καιρούς υποστηρικτή των ελληνικών θέσεων, επέλεξε ο Ομπάμα ως υποψήφιο αντιπρόεδρο.

Λέγεται ότι η εμπειρία του Μπάιντεν σε θέματα διεθνούς πολιτικής βάρυνε καθοριστικά. Καθώς επίσης και το ότι ο Νο. 2 είναι "αυτό που δεν είναι" ο Ομπάμα (λευκός κ.λπ.).

Δεν περίμενε κανείς ότι ο δημοκρατικός υποψήφιος θα επέλεγε και δεύτερο μαύρο ή άλλο μειονοτικό (ή γυναίκα). Είναι αμφίβολο όμως το πόσο θετικά θα λειτουργήσει το "συμβατικό συμπλήρωμα". Κατά τη γνώμη μου είναι σοβαρός ο κίνδυνος να εκληφθεί ως "συντηρητική τσόντα", που θα "αραιώσει"/θολώσει την αίσθηση νέας πνοής που υποτίθεται ότι κομίζει ο Ομπάμα. (Νέα πνοή με ποιον; Με τον διαδρομιστή της Ουάσιγκτον;;;)

Η ψαλίδα εδώ και λίγο καιρό κλείνει, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, κι ακόμη δεν έχουν καν γίνει τα συνέδρια των κομμάτων (που συσπειρώνουν τους λιγότερο ενθουσιασμένους, κι αυτοί έως τώρα είναι οι ρεπουμπλικάνοι). Κι όσο για το Βερολίνο, αυτό δεν ψηφίζει.

Viva Chipre!

Το πήραν πατριωτικά φαίνεται στην Ανόρθωση. Θες το ...πολεμικό πάθος του γεωργιανού Κετσπάγια, θες η επέτειος ξεριζωμού των κατοίκων της Αμμοχώστου (τους οποίους εκφράζει η κυπριακή ομάδα), θες τα καθαρώς αγωνιστικά δεδομένα (και τα χάλια του Ολυμπιακού), ιδού ένα μεγαλοπρεπές 3-0 που σηματοδοτεί μια πολύ κακή αρχή για την ομάδα που υποστηρίζω. Με τις υγείες μας!

Στην τελετή λήξης το είχαμε παίξει εμείς το "Ταμ, ταμ, ταμ";

"Είπαν" (με τη γλώσσα του σώματος, σε διαφήμιση εθνικού χορηγού τους) τους κινέζους σχιστομάτηδες και βρήκαν τον μπελά τους. Αγαπητοί ισπανοί μπασκετμπολίστες, δεν παίζουμε με το θέμα της πολιτικής ορθότητας, ειδικά όταν έχουμε απέναντί μας 1,3 δισεκατομμύρια νοματαίους!

Δώδεκα Αυγούστου, κάπου δυτικότερα

Ν-1. Ήταν μια λαμπρή ιδέα. Το πάρτυ με τα πυροτεχνήματα (και φευ τους πιθήκους καλλιτέχνες που λοιδορούσαν τους φτωχοδιάβολους των φέρρυ) είχε γίνει μερικές μέρες νωρίτερα. Ο συμβολισμός όμως έμενε. Προλάβαμε πριν τους Αγώνες, με επίσημη προθεσμία 4 μήνες αργότερα! Ήμασταν έτοιμοι. Τρέξαμε, θυσιάσαμε τις διακοπές (όπως πολλοί άλλοι εκείνη την εποχή στην Ελλάδα), βάλαμε το δικό μας μικρό λιθαράκι στην προπαρασκευή. Ο διευθυντής είχε παρεξηγηθεί όμως, δεν είμαι ακόμη και τώρα σίγουρος με τι ακριβώς. Δεν είχε λάβει λέει τις προσκλήσεις, με αποτέλεσμα στα εγκαίνια να υπάρχουν (;) οι παροιμιώδεις "δύο κενές καρέκλες". Μάλλον μετέφερε την πίκ(ρ)α της δικής του μητρικής εταιρείας, που το διήμερο του πάρτυ κάτι την πείραξε αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς. Κι ενώ περιμέναμε να δούμε πότε θα πάμε, φάγαμε όλη τη μέρα με προετοιμασίες που εν πολλοίς είχαν ήδη γίνει. Κόψιμο της κορδέλας δεν είδαμε. Μετά είχε έρθει η ώρα της αλήθειας. Εγώ κι ο μετέπειτα διάδοχός μου ήμασταν οι προπομποί. Το δικό μου άκρο ήταν το πλησιέστερο κι έτσι έφερα τον πρώτο πελάτη. Ο κόσμος αγωνιούσε και χαιρόταν, το κλίμα ήταν πανηγυρικό και παρέμεινε έτσι ακόμη κι όταν πέρασε η ώρα και φούσκωναν οι ουρές. Ανέβηκε στο κέντρο ελέγχου ο Ζαν Πωλ και θυμάμαι ότι μετά τα μεσάνυχτα πίναμε σαμπάνια, το άλλο πρωί με ελάχιστο ύπνο έπρεπε να εμφανιστώ και στην τηλεόραση. Τα παιδιά όλα συμμετείχαν στην πανστρατιά, δεν κοιτούσαν το ρολόι, κάνανε πράγματα και πέρα από το καθηκοντολόγιο. Λέγαμε με παλιούς και "ψημένους" ότι υπό άλλες συνθήκες - αν δεν έπεφτε δήθεν το μηχανάκι με τους σπρίντερ - θα ήμασταν πρώτο θέμα με την αρνητική έννοια. Βάστα Ρόμελ. Ο κύβος είχε ριφθεί, είχε ανοίξει ένα κεφάλαιο που για μένα κράτησε 2 ακόμα χρόνια και κάτι ψιλά (και για άλλους συνεχίζεται). Οι στιγμές όμως είναι μοναδικές κι ανεπανάληπτες. Όσοι τις ζήσαμε έχουμε κάτι να μοιραζόμαστε, ελπίζοντας ότι δεν θα υπερισχύσουν αυτά που ενδεχομένως μας χωρίζουν και ενίοτε μας ζορίζουν.

Κίτσα Γιασβίλι, εξ Ιβηρίας

Ένα χαρακτηριστικό της - επίκαιρης αυτές τις μέρες - πρώην σοβιετικής Γεωργίας είναι τα επώνυμα σε -shvili. Κι ο ίδιος ο Στάλιν τέτοιο είχε (Τζουγκασβίλι). Από την παιδική μου ηλικία πάντως έχω συγκρατήσει ένα άλλο, αυτό του αμυντικού της Ντιναμό Τιφλίδας (και της ΕΣΣΔ) Σότα Χιντσαγκασβίλι. Φυσικά επειδή δεν ήξερα ότι τα γεωργιανά επώνυμα μπορεί να είναι πιο μακρόσυρτα κι απ' τα δικά μας, νόμιζα ότι οι σπήκερ έλεγαν το ονοματεπώνυμο ολόκληρο, δηλ. ότι το μικρό ήταν το Χίντσα (ή Χίτσα, Τίτσα, Κίτσα) και το επώνυμο το Γκασβίλι (ή Γιασβίλι). Εν πάση περιπτώσει, εδώ απεικονίζεται.


























Όποιος τώρα βρει και μου πει γιατί οι γεωργιανοί παλιά λέγονταν Ίβηρες (εξ ου και η μονή Ιβήρων στο Όρος) θα του πω μπράβο. Εγώ αδυνατώ να δω τη σχέση τους με τους καταλανούς, καστιλιάνους και πορτογάλους της ιβηρικής που όλοι γνωρίζουμε.

Ορθόδοξη σαλάτα

Στα Βαλκάνια γνωρίζουμε καλά ότι η κοινή θρησκευτική πίστη της πλειοψηφίας 2 λαών, και δη η χριστιανική ορθοδοξία, δεν αρκεί για να διατηρηθούν καλές σχέσεις. Το ίδιο και στη σχέση Ρωσίας-Γεωργίας, χωρών αμφοτέρων με ορθόδοξη πλειοψηφία. Το αγκάθι που υπάρχει από το 1992 συνίσταται στην αυτονόμηση 2 επαρχιών της Γεωργίας (Αμπχαζία και Νότια Οσετία), με ισχυρό σύμμαχο των εδαφών αυτών τη Ρωσία (και με επακόλουθο, την ουσιαστική ομηρία της Γεωργίας).

Για τους Οσετούς κάποτε είχε ακουστεί ότι κατάγονται από τους Σκύθες, για τους οποίους δεν γνωρίζουμε βέβαια και πάρα πολλά. Στην πραγματικότητα συγγενεύουν με τους ιρανούς αλλά είναι κυρίως ορθόδοξοι και ρωσόφιλοι. Άλλο ένα ανάδελφο έθνος (μικρό αλλά διακριτό) στην παγκόσμια σαλάτα.

Σε ό,τι αφορά τους αγωγούς καυσίμου - θέμα που συζητείται έντονα τα τελευταία χρόνια - η μεν Γεωργία εντάσσεται στο "αμερικανικό" σύστημα (μαζί με Τουρκία και Αζερμπαϊτζάν), η δε Ρωσία θέλει να προωθήσει το δικό της. Η συντήρηση του "αγκαθιού" μπαίνει λοιπόν μέσα σε αυτό το νέο γεωπολιτικό-ψυχροπολεμικό πλαίσιο.

Το ποιος ήρξατο χειρών αδίκων είναι πάντα κάτι δυσεξιχνίαστο σε αυτές τις περιπτώσεις. Την κλιμάκωση φαίνεται να την ξεκίνησε η (σχετικώς) μικρή Γεωργία. Χωρίς "διαβεβαιώσεις", άραγε;